25 χρόνια μετά...

Ήλθες στη ζωή μου στις 3 Μαρτίου του 1982, όταν στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών βγήκαν τα αποτελέσματα των αιματολογικών μου εξετάσεων μετά από μια ίωση που δεν υπαναχωρούσε. Δεν σε ήξερα στην αρχή, ούτε μπορούσα να φανταστώ πως όταν προσπάθησε η μητέρα μου να μου πει τι έχω, εγώ με παιδική αφέλεια της απάντησα "κάντε μου ό,τι θέλετε, αρκεί να μην μου κάνετε ενέσεις"! Και τότε η μοίρα χαμογέλασε ειρωνικά μαζί μου και δείχνοντας το απάνθρωπο πρόσωπό της με καταδίκασε να μην περάσει μέρα ξανά από τη ζωή μου που να μην κάνω ενέσεις ινσουλίνης για να μείνω στη ζωή, έστω και αν πια δεν με πειράζει και με ενοχλεί το γεγονός αυτό καθ' αυτό.

Θυμάμαι πως όταν πρωτοάκουσα από τι μπορώ να "πάω" έχοντας διαβήτη, τρόμαξα! Όλα τα κακά της μοίρας μου θα μου συνέβαιναν σε ένα απροσδιόριστα τρομακτικό αύριο, που προέβλεπε αναπηρίες, δυσλειτουργίες, τύφλωση, νεφρική ανεπάρκεια, ακρωτηριασμούς, καρδιακή ανεπάρκεια και θάνατο και όλα αυτά εξαιτίας του διαβήτη. Είδα κιόλας το πρώτο παιδί που τη δεκαετία του 1920 υπεβλήθη σε ινσουλινοθεραπεία και από ένας φερόμενος σκελετός στην αγκαλιά της μάνας του, μεταμορφώθηκε σε παιδί ξανά στα 14 του και ο τρόμος μου μεγάλωσε, γιατί πιο πριν τα παιδιά με νεανικό διαβήτη υποβάλλονταν σε αυστηρότατη δίαιτα και στη συνέχεια πέθαιναν λίγο καιρό μετά τη διάγνωση, αφού δεν υπήρχε θεραπεία. Και εκεί μέσα στο παιδικό μου μυαλό μου εντυπώθηκε πως ζούσα πια "παρά φύσιν" και πως οι μέρες μου ήταν μετρημένες σε αυτή τη γη.

Έτσι μεγάλωνα μοναχικά μέσα στην άρνηση και στην υπερπροστασία, έχοντας να αντιμετωπίσω και τον μεγάλο μου φόβο για τις βελόνες που μέχρι τα 17 μου δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω μόνη μου. Και κύλησε μια εφηβεία συμμορφωμένη και αυτοκαταστροφική παράλληλα, προσπαθώντας να με τιμωρώ κάθε μέρα για ό,τι μου συνέβαινε. Και το μυαλό δίψαγε να αντλεί γνώσεις από τα βιβλία και να μελετά, όπως το κορμί έψαχνε διεξόδους να νιώσει ζωντανό μέσα από την άθληση και τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα. Στα 23 ήλθε η αποδοχή των ευθυνών μου ως προς τον εαυτό μου και η ανάληψη της ευθύνης της ρύθμισης του σακχάρου μου αποκλειστικά από εμένα και άρχισε η ανάκαμψη, παράλληλα με την αντιμετώπιση προβλημάτων στα αγγεία των ματιών που οδήγησε στη πρώτη μεγάλη μου συνειδητοποίηση στα 24. Αυτή της θνητότητας του ανθρώπου. Συνειδητοποίησα πως έτσι απλά μια επιπλοκή μπορούσε να μου στερήσει την ικανότητα να βλέπω και δόξαζω τον Θεό για κάθε μέρα που περνά και βλέπω από τότε, μέχρι νεωτέρας. Χάνοντας μέρος της οπτικής μου οξύτητας από αμφιβληστοειδοπάθεια, η όρασή μου έπρεπε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να μου επιτρέψει από κει και πέρα να λειτουργώ με μέρος αυτού που ήξερα ως όραση. Με τη νεανική ορμή που με διακατείχε, το πάλεψα τότε πολύ.

Άλλαζα θεραπείες, έβαλα κάποια παραπανίσια κιλά με την αλλαγή των ινσουλινών και κλείστηκα στον εαυτό μου που δεν μου άρεσε 10 κιλά βαρύτερος από το κανονικό για τέσσερα χρόνια περίπου. Η γιατρός μου, ηρωίδα με το απείθαρχο πλάσμα που είχε να κάνει, με έβαλε σε σειρά επιτέλους και η υγεία μου βελτιωνόταν σταθερά. Και έφτασα 28 χρονών για να συνειδητοποιήσω πως η προσωπική μου ζωή παράπαιε ανάμεσα στην ανυπαρξία και την προσμονή και εκεί λύγισα. Αναζήτησα βοήθεια σε φίλο ψυχολόγο που μου έδωσε τα πρώτα ερεθίσματα για να ψαχτώ περαιτέρω για όλα όσα είχα κάνει σύμβαση στη ζωή μου και με έπνιγαν.

Ενεργοποιήθηκα ενεργά στο σύλλογο των παιδιών με το διαβήτη και ξεκίνησα από τα 25 μου να προσφέρω στους συνανθρώπους μου που είχαμε αυτό το κοινωνικά κοινό χαρακτηριστικό και κάθε μέρα που περνούσε ανακάλυπτα πως δεν ήμουν μόνη στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο ζώντας με τον διαβήτη. Και παθιάστηκα με αυτό και ακόμα παθιάζομαι εμπρός στην αποδοχή και κατανόηση που μπορεί κανείς να δώσει στους ομοιοπαθείς του και όχι μόνο.

Έτσι έφτασα στα 32 μου και ο δρόμος μου με οδήγησε στο να βγάλω προς τα έξω αυτό που ένιωθα, αυτό το μπερδεμένο με ενοχές και προκαταλήψεις απορριπτικό σύμπλεγμα, για το ποιά είμαι και από κει και πέρα κάποια πράγματα δρομολογήθηκαν. Και ο δρόμος είναι μακρύς ακόμα, στο να αρχίσω να εξοικειώνομαι με την ιδέα πως η αγάπη δεν είναι κατ' ανάγκην απορριπτική, όπως το είχα βιώσει από παιδί και νέα γυναίκα στα προσωπικά μου.

Και φτάσαμε στο τώρα, το σήμερα, με τις αντοχές σιγά σιγά να μειώνονται φυσιολογικά, μα ο Πάνσοφος να δίνει δύναμη και κουράγιο για να ανταπεξέλθω στις προκλήσεις της ζωής. Πήγα να ελέγξω τα μάτια μου στον ετήσιο έλεγχο τις προάλλες και μέσα μου τη προηγούμενη νύχτα, βγήκε ξανά η σκέψη, ο φόβος, τι θα γίνει αν χρειαστεί να αντιμετωπίσω ξανά μια επιδείνωση στην όρασή μου. Και μετά είπα πως ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, ότι και να λέω εγώ. Δε νομίζω πια πως θα αποδημίσω εις Κύριον νεότατη, αλλά αν το θελήσω, θα έχω χρόνια μπροστά μου μέχρι να αναπαυθώ. Αν κάνω οικογένεια, μπορεί να κάνω και παιδιά, που θα λατρεύω, αν αξιωθώ, ποιός ξέρει?

Μέσα μου έχω κάνει και διαθήκη σε περίπτωση που "τελειώσει το λαδάκι μου" που θα αφήσω τι και σε ποιόν από τα μετρημένα υπάρχοντά μου, γιατί ποτέ δεν ήμουν μόνο του χρήματος ως άνθρωπος. Και το ίδιο μου είπαν δύο φίλοι με διαβήτη, ηλικίας 23 και 31 ετών αντίστοιχα που συναντηθήκαμε πρόσφατα και ποτέ πριν δεν είχαμε συζητήσει ότι συμβαίνει. Παρόλο που με τη χαρά δεν τα πάω πολύ καλά, χωρίς να σημαίνει ότι την αποδιώχνω κιόλας, θέλω η θλίψη που έχει συσσωρευτεί από όλα αυτά τα παιδικά βιώματα να αφήσει χώρο και για ευτυχία στη ζωή μου και να κάνω και πράγματα που θέλω να κάνω, για να λέω πως άξιζε που ήλθα σε αυτή τη ζωή και όχι γιατί είμαι "το καλό παιδί" που πήγε υπέρ πίστεως!

Έγινες 25 χρονών, διαβήτη μου, κομμάτι μου, ψυχή της ψυχής μου! Είσαι μαζί μου 24 ώρες το 24ώρο, 365 μέρες το χρόνο και μαζί πορευόμαστε σε ό,τι κάνω και σκέπτομαι! Σε είχα πλάσει ως ένα τέρας ανθρωποβόρο, απαίσιο και αποκρουστικό, που σε έβρισκα μπροστά μου οτιδήποτε και αν έκανα σαν παιδί. Μετά άρχισα να γκρεμίζω τον τοίχο που είχα χτίσει για να σε αντικρούσω και να βλέπω τι υπάρχει παραέξω. Τώρα πια είσαι σαν ένα μωρό που έχει ανάγκη της φροντίδας μου για να είναι καλά. Ώρες ώρες βρίσκεσαι μπροτά μου εκεί που δεν σε θέλω, άλλες ησυχάζεις αλλά με το ένα μάτι με παρακολουθείς, μα δεν παρεμβαίνεις. Δεν μπορώ να σε αφήσω και να σε ξαναβρώ αργοότερα, ούτε για μια στιγμή, τόσο απαιτητικός είσαι! Τουλάχιστον μέσα από εσένα κατάλαβα την αξία της ζωής και ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο όσο ζούμε. Μακάρι να έλεγα το ίδιο και για σένα κάποια στιγμή!

Χρόνια σου πολλά, 25ρησες πια, μεγάλωσες, μήπως είναι καιρός να ενηλικιωθείς σιγά σιγά? Τι λες, να κάνουμε μια προσπάθεια από κοινού, αποφασιστικά? Μπορούμε, έλα πιάσε μου το χέρι να προχωρήσουμε...


Marialena, 03/03/2007 (25 χρόνια μετά)

Για σένα: Evanescence - My Immortal (2003), ένα τραγούδι θρήνος,--γιατί προσπαθώ να σ' αγαπήσω και να αγαπήσω και μένα μαζί αλλά δεν μπορώ πολλές φορές και το ξέρεις. Για όλα αυτά τα χρόνια που περάσαμε και θα περάσουμε μαζί, αφιερωμένο!