Και Δόξα τω Θεώ...

Κάθομαι και σκέφτομαι ώρες ώρες πως περνάει η ρημάδα η ζωή μας έτσι, ειδικά σε εμάς τους κατοίκους των μεγαλουπόλεων. Με το ρολόι στο χέρι να τα προλάβεις όλα, με τον θόρυβο και το καυσαέριο να σου τρυπούν το σώμα, με τις αποστάσεις να σε χωρίζουν, με τις καταστάσεις να σε αποξενώνουν, με μια ζωή μαρτύριο που οι περισσότεροι υπομένουμε στωϊκά, λες και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε σε αυτό που εμείς φτιάξαμε.

Σηκώνομαι το πρωϊ για να ρθω στη δουλειά και σπάνια πια ξυπνάω γεμάτη ενεργητικότητα και κέφι για να δουλέψω. Μπορεί να φταίει το αντικείμενο, μπορεί να φταίει η ρουτίνα, μπορεί να φταίνε χίλια μύρια πράγματα, αλλά κάθε φορά που το κορμάκι μου τεντώνεται από το πιάσιμο που έχει στον ύπνο, ξέρω και τη συνέχεια. Άντε να τη βγάλουμε και σήμερα...

Και μέσα σε όλα αυτά της ζωής μας τα παράλογα, βλέπω τον ήλιο ή τη συννεφιά, το σκοτάδι ή το φως, να βάφουν το κομμάτι του ουρανού που βλέπω πλάγια από το γραφείο, ακούω το βόμβο από τον δρόμο από κάτω, το τηλέφωνο χτυπάει ασταμάτητα τις ώρες αιχμής και πονοκεφαλιάζω, όμως προσπαθώ μέσα από τέσσερις τοίχους να πω πως ΖΩ, ΄(*μπιπ* το φελέκι μου), αλλά ΖΩ κάθε λεπτό που περνάει αναπνέοντας. ΖΩ και σήμερα συνειδητοποίησα πως υποδόρια το χαίρομαι, ίσως μαζοχιστικά, ίσως σαδιστικά πολλές φορές, όμως το ότι ΖΩ είναι από μόνο του είναι πηγή χαράς, τώρα που το καλοσκέφτομαι.

Έστω και αν έρχονται στιγμές που σκάω, ο ουρανός μου σκοτεινιάζει σαν χάνεται ο ήλιος ο ζωοδότης μέσα μου, τελικά το δώρο της ζωής δεν είναι για πέταμα, ό,τι και αν λέμε. Γι' αυτή την Άνοιξη που έρχεται, για το καλοκαίρι που θ' ακουλουθήσει, αξίζει να λέμε και Δόξα τω Θεώ, αντί μονάχα Βοήθα Παναγία μου...!



(c) Marialena, 28/03/2007

Update: Άραγε πόση υποκρισία υπάρχει ανάμεσά μας? Μπορούμε να ονομαζόμαστε άνθρωποι όταν αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να ξεσκίζουμε ο ένας τις σάρκες του άλλου? Ουαί υποκριτές και φαρισαίοι, κρατήστε αυτόν τον κόσμο για πάρτη σας, εγώ δεν θέλω να είμαι ένας από εσάς...