Save the last dance for me...

"Θέλεις να γίνω ο πρίγκηπάς σου?"

της είπε ένα βραδάκι του Απρίλη από εκεί που δεν το περίμενε. Και κει άρχισαν όλα...

Γνωρίστηκαν μέσα από τα κοινά τους ενδιαφέροντα λίγο καιρό πριν και στη συνέχεια μέσα από την επικοινωνία τους προέκυψε μια χαριτωμένη επαφή. Εκείνος, άνθρωπος με παιδεία, ευγένεια και κουλτούρα, δεν ήθελε πολύ για να γίνει συμπαθής. Εκείνη, χαριτωμένη, με χιούμορ και καλλιτεχνικές ευαισθησίες, ήταν άτομο συναισθηματικό μα και ευπροσύγορο.

Παρόλο που έμεναν σε διαφορετικές πόλεις, δεν άργησαν να συναντηθούν από κοντά ένα σαββατοκύριακο ανοιξιάτικο, όταν εκείνη βρέθηκε στα μέρη του για δουλειές της. Συναντήθηκαν και πήγαν για φαγητό σε ένα κομψό εστιατόριο. Η συζήτηση κυλούσε άνετα μεταξύ τους, ακούγοντας ο ένας τον άλλον και δοκιμάζοντας τις γεύσεις που προτιμούσαν. Στη συνέχεια πήγαν για καφέ μπροστά στη μεγάλη παραλία και συνέχισαν τον περίπατό τους μέχρι που έπεσε το βράδυ. Της πρότεινε να την φιλοξενήσει στο ξενώνα του, μιας και εκείνη επέστρεφε στη πόλη της την επόμενη μέρα. Εκείνη δέχτηκε μιας και δεν ήθελε να τον βάλει σε κόπο.

Πίσω στο κομψό του διαμέρισμα, που απηχούσε το γούστο του ιδιοκτήτη, κάθησαν στο αναπαυτικό σαλόνι και με ένα ποτό στο χέρι, μιλούσαν για τη ζωή τους. Εκείνη του μίλουσε για τον έρωτα, για φιλοσοφία, για πράγματα που την άγγιζαν, εκείνος σηκώθηκε και πήγε στο πιάνο του να της παίξει μια μελωδία του Σοπέν. Τελειώνοντας το κομμάτι, πήγε προς το μέρος της που καθόταν. Την πλησίασε, εκείνη σηκώθηκε. Κοιτάχτηκαν. Μια κουβέντα μόνο έφτανε για να γίνουν εραστές: "Θέλεις να γίνω ο πρίγκηπάς σου?" της είπε και της έδωσε ένα παθιασμένο φιλί. "Θέλω" του απάντησε και μέχρι το πρωί, εκτυλίχθηκε μεταξύ τους ένα φλογερό ειδύλλιο. Κοιμήθηκαν μαζί, αγκαλιά σαν να γνωρίζονταν από χρόνια.

Την επόμενη μέρα της έλεγε για την οικογένειά του, για τα σχέδιά του, την αγαπημένη του πόλη, τα ταξίδια του. Εκείνη τον κοιτούσε με μαγεία, ανακαλύπτοντας τα κοινά τους ενδιαφέροντα και την προσωπικότητά του που ήταν ένα κράμα ιδιοφυίας και ευαισθησίας. Εκείνη όμως έπρεπε να φύγει και την άφησε στο σταθμό, αποχαιρετώντας την από μακριά καθώς ξεμάκραινε. Ο καιρός περνούσε έχοντας επαφή, αλλά όταν εκείνη του είπε Μάη μήνα πια στο τηλέφωνο πως ενδιαφέρεται για εκείνον και τον σκέφτεται, εκείνος τρομοκρατήθηκε και εξαφανίστηκε. Ήλθε το καλοκαίρι και ξανά προσπάθησε εκείνη να πάνε μαζί διακοπές. Δεν ήταν αρνητικός, μα ούτε και πρόθυμος τελικά. Τον καιρό τον διακοπών τον πέρασαν χώρια, κάνοντας ο καθένας το δικό του πρόγραμμα κι ας περίμενε εκείνη μια απόκριση από μέρους του.

Ήλθε το φθινόπωρο, η καθημερινότητα τους κρατούσε δέσμιους για πολύ καιρό, μπήκε ο χειμώνας δειλά δειλά. Εκείνη αρρώστησε και έμεινε σπίτι να αναρρώσει, εκείνος έμαθε για την υγεία της και επικοινώνησε μαζί της για να μάθει τι κάνει. "Γιατί δεν μου είπες ότι είσαι άρρωστη, θα σε μαλώσω, έτσι κάνουν οι φίλοι?" της είπε, ενώ εκείνη του δικαιολογήθηκε πως έτσι λειτουργούσε σαν άνθρωπος και δεν ήταν προσωπικό. Της αφιέρωσε και ένα τραγούδι κιόλας που της το έστειλε ηλεκτρονικά και εκείνη συγκινημένη το φύλαξε στο walkman της, για να το ακούει κάθε φορά που θα έβαζε μουσική να παίξει.

Και έγινε καλά εκείνη και θέλησε να πάει ένα ταξιδάκι στα μέρη του, για να δει κάποιους φίλους και εκείνον άμα μπορούσε. Η καινούργια χρονιά ήδη είχε μπει και λίγο μετά τις γιορτές βρέθηκε στη φιλόξενη πόλη του, επισκεπτόμενη τους φίλους της. Τον ειδοποίησε πως ήταν εκεί και εκείνος προσφέρθηκε να την φιλοξενήσει. Συναντήθηκαν σε ένα γραφικό ταβερνάκι, μια κρύα νύχτα του Γενάρη μαζί με παρέα και φεύγοντας πήγαν πάλι στο σπίτι του. Το διαμέρισμα έδειχνε κρύο μέσα στο χειμώνα, μα η χαρά που τον ξανάβλεπε την έκανε να μην υπολογίζει τίποτε άλλο εκείνες τις στιγμές. Χαλαρά, κάθησαν πάλι στον καναπέ και τον ρώτησε τι κάνει, χαϊδεύοντάς του τον ώμο. Εκείνος την κοίταξε, αναστέναξε και της αποκρίθηκε πως του είχε λείψει μια αγκαλιά και έπεσε πάνω της αγκαλιάζοντάς την σφικτά.

Εκείνη άνοιξε τα χέρια της και τον δέχτηκε πάνω στο στέρνο της με αγάπη. Του φίλησε τα μαλλιά τρυφερά και τον χαϊδευε στη πλάτη, δίνοντάς του τρυφερά φιλιά. Η νύχτα τους τύλιξε και τους έφερε ξανά στη κρεββατοκάμαρα, όπου ο χρόνος έμοιαζε να μην τους είχε χωρίσει τόσο καιρό μετά. Με το πάθος και τον ρομαντισμό να ξεχειλίζουν, οι δυο εραστές έσμιξαν ξανά κάτω από τον έναστρο ουρανό της πόλης του και κοιμήθηκαν μαζί αγκαλιασμένοι, τόσο τρυφερά και τόσο φυσικά που γαλήνεψαν τα σώματά τους μετά την κορύφωση του έρωτα που μοιράστηκαν πριν από λίγη ώρα.

Την άλλη μέρα σαν ξύπνησαν, την περιποιήθηκε σαν πριγκήπισσα ετοιμάζοντάς της πρωϊνό και μέχρι να φύγει ξανά, ήταν στον καναπέ αγκαλιά, χαλαρά γεμάτοι τρυφερότητα. Στο σταθμό, την πήγε μέχρι την προβλήτα και δεν έφευγε μέχρι να ξεκινήσει το τρένο να φύγει. Φιλήθηκαν για μια τελευταία φορά και του ζήτησε να προσέχει την καρδιά του, καθώς απόχωριζόταν. Τη ρώτησε τι θα έκανε αν έχανε το τρένο και εκείνη του απάντησε πως δεν ήθελε ούτε να το σκεφθεί. Από το παράθυρο, τον κοιτούσε που την κοιτούσε με κατεβασμένο το κεφάλι. Το τρένο ξεκίνησε και η μορφή του έμεινε τυπωμένη στο τζάμι, όσο ξεμάκραινε σε άλλα τοπία και έπεφτε το βράδυ. Αντάλλαξαν μηνύματα. Μια κοπέλα απέναντι την ρώτησε κάποια στιγμή αν ήταν το αγόρι της. Εκείνη χαμογέλασε και για πρώτη φορά σε άλλον άνθρωπο, αποκρίθηκε ότι θα ήθελε πολύ. Της απάντησε η κοπέλα πως τον πρόσεξε ότι δάκρυσε καθώς το τρένο έφευγε. Και η μορφή του παρέμενε εκεί στο τζάμι αποτυπωμένη, σαν να πάγωσε ο χρόνος τη στιγμή που αποχαιρετίστηκαν.

Και ήλθε το επόμενο σαββατοκύριακο και ξύπνησε μέσα της εκείνο το κορμί που χε γευτεί λίγες μέρες πριν. Ήλθε και το άλλο και το άλλο και δεν μπορούσε να τον βγάλει από το νου της. Στις επικοινωνίες τους ποτέ δεν αναφέρονταν στις στιγμές που πέρασαν μαζί. Μιλούσαν για άλλα θέματα, μα πάντα στο νου της ήταν εκείνες οι στιγμές, όταν μιλούσαν στο τηλέφωνο. Δεν του ζητούσε ποτέ τίποτα, ήθελε μόνο να ζήσουν αυτές τις μοναδικές ερωτικές στιγμές που μοιράστηκαν και θα μπορούσαν να μοιραστούν σαν εραστές και σαν φίλοι.

Λίγο καιρό μετά εκείνη επέστρεψε στα μέρη του, αυτή τη φορά τον είχε ειδοποιήσει μέρες πριν και του έστειλε και ένα μήνυμα για υπενθύμιση όταν ξεκινούσε. "Θα είμαι στη πόλη σου, θα χαρώ να σε δω..". Σιωπή ακολούθησε από μέρους του και δύο μέρες μετά προσπάθησε να την πάρει, αλλά δεν μίλησαν. Την επόμενη μέρα τον πήρε εκείνη, ακούγονταν δύσθυμος, μίλησαν μόνο και μόνο για να της πει πως "ήταν γάιδαρος" και λυπόταν, κρυμμένος πίσω από δικαιολογίες. Δεν ήθελε την λύπησή του, είχε καταλάβει πως δεν επιθυμούσε να την ξαναδεί, αφού απέφευγε να συναντηθεί μαζί της, πόσο μάλλον να επικοινωνήσει για να μάθει τι κάνει, ούτε γραπτά μα ούτε και προφορικά.

Η μέρα να φύγει ξανά πλησίαζε για εκείνη και από το τηλεφώνημα και μετά, ήταν συναισθηματικά φορτισμένη και ας προσπαθούσε να το κρύψει επιμελώς από τους γύρω της. Ξημέρωνε και εκείνη ξύπνια, έγραφε σημειώματα γεμάτα ένταση για τον έρωτα που είχε σβήσει και πονούσε. Ήλθε η μέρα της αναχώρησης και έφυγε για τον σταθμό μόνη. Για λίγα λεπτά της ώρας, λόγω κίνησης δεν πρόλαβε το τρένο και έφυγε οδικώς για την πόλη της. Στο δρόμο καθώς το σούρουπο έντυνε με χρώματα τον ορίζοντα, της ήλθαν δάκρυα στα μάτια όπως τον σκεφτόταν. Ένα τηλεφώνημα έσπασε τη σιωπή της, μια φιλική φωνή τη ρωτούσε τι κάνει. "Νιώθω ένα κενό" της απάντησε, "ένα γιατί που δεν γνωρίζω" και βούρκωσε ξανά.

Όχι, δεν του κρατούσε κακία, ούτε καν μπορούσε να του θυμώσει για τη συμπεριφορά του, απλά ήξερε πως εκείνος δεν ήθελε να συνεχιστεί το ειδύλλιο. Εκείνη ήθελε απλά να μην της είχε φερθεί έτσι, αλλά αυτό τώρα πια δεν άλλαζε. Τον σκεφτόταν πάντα με αγάπη, έστω και αν το σώμα της πονούσε από την ταλαιπωρία της επιστροφής και η ψυχή της ένιωθε μια μορφή ελευθερίας που δεν ήξερε όμως και τι να την κάνει, σαν δώρο που δεν ήθελε ποτέ να είχε λάβει.

(c) Marialena, 21/02/2007

Μην απορείς - Αντώνης Ρέμος

" ...μην απορείς που σκέφτομαι μόνο εσένα, μια τέτοια νύχτα μου ξυπνάς τα περασμένα..."

(Για τον έναν χρόνο που ένιωσα τη καρδιά μου να χτυπά δυνατά για σένα, δεν μετανοιώνω! Με έκανες να θέλω να τα αφήσω πίσω μου ΌΛΑ και να θέλω να σε κάνω ευτυχισμένο, μα δεν πρόκαμα. Δεν ήθελες. Με έκανες να σε αγαπήσω όμως και σ' ευχαριστώ γι' αυτό... "Πρίγκηπά μου"!) Μ.