Το μπάσταρδο

Mattias, δεν είπαμε να μαζέψεις τις πευκοβελόνες από την αυλή? Που είσαι βρε παλιόπαιδο? φώναξε η μάνα του μικρού, μια τροφαντή Γερμανίδα, με κόκκινα μαλλιά κοντά κομμένα.

Τώραααα, έρχομαι, απάντησε ο αεικίνητος Mattias, ξεπροβάλλοντας από την άκρη της αυλής τρέχοντας. Ζούσαν οι δυό τους στην άκρη της πόλης σε μια μονοκατοικία, η Γερμανίδα και ο γιός της, γιατί ο μπαμπάς, Έλληνας, είχε αφήσει έγκυο την Ανελόρε ενώ γνωρίστηκαν στο Αννόβερο της Γερμανίας σε ένα από τα ταξίδια του και επειδή ήταν ναυτικός, βλεπόταν με την οικογένεια, μόνο όταν έπιανε το φορτηγό πλοίο του λιμάνι στην Ελλάδα. Ζήσε Μάη μου!

Mattias, του είπε εκείνη με τα σπασμένα της ελληνικά, που ήσουν παιδί μου και άργησες? Σε φωνάζω μια ώρα τώρα! Τι ώρα σχόλασες από το σχολείο? Ο φακιδομύτης διαβολάκος την κοίταξε με τα πράσινα μάτια του γεμάτα απορία και της απάντησε αφελώς: "Μα είχαμε πάει εκδρομή μαμά, σήμερα με το σχολείο, το ξέχασες?"

Πήγαινε να μαζέψεις τις πευκοβελόνες από την αυλή και μετά έλα να σου βάλω να φας, του απάντησε εκείνη, που όντως μέσα στη φούρια της είχε ξεχάσει την εκδρομή του μικρού πρωτίτερα. Είχε τόσα πολλά να σκεφθεί, που ώρες ώρες χανόταν μέσα στον ωρυμαγδό των υποχρεώσεών της, μόνη να μεγαλώνει ένα παιδί σε ξένη χώρα.

Ο μικρός Ματίας με μια σακούλα στο χέρι την σκούντηξε απαλά στη πλάτη σε λίγη ώρα. Μάμα, θέλω παγωτό, δώσε μου να πάρω, μπορώ? Είναι νωρίς ακόμα παιδί μου, του είπε εκείνη για να αποφύγει, θα πονέσουν οι αμυγδαλές σου... Όχι, όχι μάμα, δεν θα πονέσουν, είμαι δυνατός εγώ, κοίτα!!! έκανε ο πιτσιρίκος δείχνοντας το αδύνατο μπράτσο του. Πάρε μου παγωτό, σε παρακαλώ... της έκανε, με την ανάλογη γκριμάτσα στο πρόσωπό του της παράκλησης. Καλά, καλά, αλλά πρώτα θα φας το φαί σου Ματίας, εντάξει?

Μάμα, γιατί δεν έχω μπαμπά εγώ? Που είναι ο μπαμπάς μου? ρώτησε ο Ματίας την Ανελόρε ενώ έγλυφε με την ηδονή ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του το ξυλάκι παγωτό που αγόρασε. "Πως σου ήλθε αυτό τώρα" είπε εκείνη, "ποιός σου είπε πως δεν έχεις εσύ μπαμπά?". Στο ψιλικατζίδικο που πήγα να πάρω παγωτό, με είδε ένας κύριος και είπε πως είμαι, "μπάσταρδο". Τι σημαίνει αυτό μάμα, πες μου!

Σηκώθηκε πάνω εξαγριωμένη, περισσότερο συνειδητοποιώντας πως ο άνδρας της δεν υπήρχε στη ζωή της για τα καλά. Αυτό την πονούσε περισσότερο από όλα και τώρα στο παιδί της, να λέγονται αυτά τα πράγματα κατάμουτρα! "Όχι μωρό μου δεν είσαι μπάσταρδο, ο μπαμπάς ταξιδεύει στη θάλασσα, για να έχουμε εμείς εδώ να φάμε και να ζήσουμε, γι' αυτό και δεν έρχεται να μας δει συχνά, αλλά μας σκέφτεται και μας αγαπάει... αυτό να το ξέρεις!"

Τι σημαίνει μπάσταρδο μάμα? Είναι κακή λέξη? Γιατί μου την είπε ο κύριος? "Άστους Ματίας μου, αυτοί δεν ξέρουν για μας, μην τους ακούς..." απάντησε εκείνη σκύβοντας το κεφάλι. Δεν μου είπες μάμα, τι σημαίνει μπάσταρδο, είναι κακό αυτό? "Άσε με Ματίας μου τώρα, είμαι κουρασμένη, πάω να ανάψω το θερμοσίφωνο να κάνεις μπάνιο και να κοιμηθείς, εντάξει?"

Είχε να δει το γέλιο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της καιρό. Θυμόταν πως εκεί στη Γερμανία, ήταν πρόσχαρος άνθρωπος, αλλά όταν η ζωή της άλλαξε με το παιδί και τον απόντα σύζυγο, το γέλιο άρχισε σιγά σιγά να χάνεται από την ζωή της. Τι κρίμα! Σκεφτόταν πως αργά η γρήγορα έπρεπε να πάρει την απόφαση να επιστρέψει πίσω στους δικούς της στο Αννόβερο. Ο Ματίας φυσικά θα την ακολουθούσε, δεν είχε νόημα να περιμένει άλλο πια.

Έγραψε στον άνδρα της ένα γράμμα και του το στειλε μέσω της ναυτιλιακής του εταιρείας. Εκείνος την πήρε τηλέφωνο ξαφνιασμένος "έρχομαι, έρχομαι, περίμενε να τελειώσει αυτό το ταξίδι και έρχομαι σου λέω... περίμενε, μη φύγεις!" της είπε βιαστικά χωρίς να της προσδιορίσει το πότε και πως της επιστροφής του στην Ελλάδα. "Δεν πάει άλλο πια" του είπε εκείνη "είμαι τόσο μόνη εδώ" και έκλεισε η υπερπόντια σύνδεση, αφήνοντάς την πάλι μόνη.

Μάμα, γιατί πρέπει να φύγουμε, εδώ έχω τους φίλους μου, δεν θέλω να φύγω, της είπε μια μέρα ο Ματίας όταν του ανακοίνωσε ότι θα πάνε στον παππού και στη γιαγιά στη Γερμανία. "Ματίας μου, πάμε για καλύτερα, θέλω να με εμπιστευθείς γι' αυτό" του απάντησε κοφτά. Και ο μπαμπάς που θα μας βρει μάμα μετά? "Ξέρει εκείνος μωρό μου, αν θέλει θα μας βρει..."

Το ταξί περίμενε να πάρει τη μαμά με τον γιό στα τέλη του καλοκαιριού λίγο πριν αρχίσουν ξανά τα σχολεία. Εκείνη με τα εισητήρια στο χέρι και τις βαλίτσες φορτωμένες στο αυτοκίνητο ήδη, σφάλησε το σπίτι και άφησε το κλειδί κάτω από το χαλάκι της κυρίας εισόδου. Δεν είχε να περιμένει τίποτα πια, εκτός από μια νέα ζωή που θα άρχιζε εκεί που άρχισαν όλα για να έλθει ο Ματίας στη ζωή, σε μια άλλη γη, σε μια άλλη χώρα. Έσφιξε τα δόντια της, έβγαλε ένα μαντήλι να σκουπίσει ένα δάκρυ από τα μάτια της.

"Αντίο Ελλάδα" είπε και έκλεισε την εξώπορτα με τον Ματίας να κοιτάει έξω από το ταξί με τα χειλάκια του συνοφρυωμένα. "Αγάπη μου, πάμε και όλα θα πάνε καλά, θα δεις" του είπε καθώς το όχημα ξεμάκραινε προς τη μεγάλη λεωφόρο για το αεροδρόμιο. "Όλα θα πάνε καλά... Ich liebe dich!"



Ευχαριστώ πολύ τη καλή μου φίλη Citronella, για τις λέξεις που μου έδωσε με τη σειρά της για να δημιουργήσω αυτή τη μικρή ιστορία, μέσα από τα μονοπάτια του μυαλού μου και τα απόκρυμνα βράχια που περιτρυγυρίζουν τη ψυχή μου.

(c) Marialena, 15/03/2007