Στο ανάμεσα...

Θυμάμαι πως όταν ήμουνα μικρή για να κάνω κάτι έλεγα τη φράση "μόνη μου, μόνη μου" επιχειρώντας να μάθω να περπατάω ή να κάνω ποδήλατο ή κάποια άλλη δραστηριότητα που μου μάθαιναν να κάνω οι μεγάλοι. "Μόνη μου, μόνη μου" έλεγα πεισματικά και μου έμεινε χαραγμένο ως τώρα στη μνήμη μου, για να τα καταφέρω πραγματικά χωρίς τη βοήθειά τους.

Πάνε 10 μέρες από την τελευταία κεραμίδα που έφαγα στο κεφάλι στα προσωπικά μου. Έστω και αν τα σημάδια μου έδειχναν πως το προσδοκώμενο για μένα, δεν ανταποκρίνονταν αντίστοιχα και για αυτόν που ερωτεύθηκα ένα χρόνο τώρα, αυτό δεν σημαίνει πως δεν με έφερε σε μια φάση να ξαναθυμηθώ τα λογάκια που έλεγα σαν παιδί, περισσότερο σαν άμυνα και πολύ λιγότερο για να καταφέρω κάτι αυτήν την εποχή.

Το πριν είναι πριν και το μετά ό,τι και να λέμε για να το εκλογικεύσουμε δεν προβλέπεται, αλλά αυτό το ανάμεσα μοιάζει σαν τη ζώνη του λυκόφωτος. Αυτό το ανάμεσα σε πεπερασμένα γεγονότα και σε αδιευκρίνιστα μελλούμενα. Ομφάλιος λώρος υψηλής συμπίεσης για μαλακομπούκουρες σαν και του λόγου μου. Και έρχεται αυτό το ανάμεσα που με κάνει να φωνάζει κάθε κύτταρο του σώματός μου "μόνη μου, μόνη μου", ενώ στην ουσία αυτό που διαβάζουν πίσω από τις γραμμές και συμπεριφορές μου οι άνθρωποι που ξέρουν να με αποκωδικοποιούν, είναι πως ενώ κατεβάζω τα ρολά για να ανασυνταχθώ, η φιλική τους υποστήριξη με κάνει να νιώθω πως δεν είμαι μόνη και πως υπάρχουν άνθρωποι που με συμμερίζονται.


Φαίνεται πως ο Καρκίνος στον ωροσκόπο μου με κάνει να συμπεριφέρομαι σαν το καβούρι ώρες ώρες. Βγάζω τη δαγκάνα και το κέλυφος για προστασία από αυτά που με πληγώνουν. Αισθάνομαι πως αυτό που θέλω είναι να ζω σε αυτή τη ζώνη του λυκόφωτος, χωρίς να με αγγίζουν πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις, ενώ ξέρω πολύ καλά πως ενώ τα λέω έτσι, στην ουσία αφήνω να μου αλλάζουν τα φώτα με τις επιδράσεις τους. Μαλακομπούκουρας!!!

Ξανά μανά "μόνη μου, μόνη μου" κραυγάζω ωσάν διχασμένη προσωπικότητα! Και να από πίσω, να έχω τους φίλους τους υπομονετικούς να μου λένε "ηρέμισε" και "συγκεντρώσου", σε ποιά, εμένα, τη βασίλισσα του χάους μέσα μου!!! Και απορώ τέτοιες ώρες πως βλέπουν τα καλά μου στοιχεία και τα εκτιμούν οι άλλοι. Εγώ στο μαύρο σκότος είμαι, στη ζώνη transit του αεροδρομίου μου για τα ταξίδια που ονειρεύομαι να κάνω, με εισητήριο χωρίς προορισμό και ημερομηνία. Σύνδεση γιοκ.

Θα περάσει και αυτό, όπως περνάνε όλα στη ζωή μας, αφήνοντας μια γλυκόπικρη αίσθηση στο στόμα, σαν το πικραμύγδαλο. Μέχρι να περάσει όμως, όταν και όποτε η γεύση αυτή με εγκαταλείψει, ας με αγαπάνε αυτοί που θέλουν, αφήνοντάς με να κάνω τα βήματά μου "μόνη μου, μόνη μου" ενώ θα είναι δίπλα να μου κρατήσουν το χέρι σαν στραβοπατώ.

σ.σ. Πρώτη μέρα του Μάρτη σήμερα, η μητέρα μου έκοψε φρέζες από τον κήπο μας και λίγα κλαδιά από τον κρυφό έρωτα, το φυτό, να πάρω μαζί μου στο γραφείο. Τι μπορούν να κάνουν λίγα λουλούδια σε ένα βάζο, σε έναν χώρο εργασιακό. Θαύματα!

(c) Monachus-Monachus, 1/03/2007 (μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά, άσε με να παραμιλώ στου ονείρου μου την άκρη...) Καλημέρα, καλό μήνα και καλή Άνοιξη!