3 του Σεπτέμβρη...

Επιστροφή στα καθ' ημάς, 3 του Σεπτέμβρη! Μέχρι χθες είχα συντροφιά μου την ησυχία της εξοχής, αλλά η χθεσινή βροχούλα με έφερε ξανά στην Αθήνα. Οι καλοκαιρινές διακοπές για φέτος τελείωσαν...

Με λίγο πιο σταρένια από ότι συνήθως την επιδερμίδα μου, με τις υπογλυκαιμίες να βρίσκονται σε πρώτο πλάνο σε καθημερινή βάση (ας όψεται η καλή ρύθμιση του σακχάρου με τα παρελκόμενά της), με τα μαλλιά μου να έχουν ξανθίνει και μακρύνει με τον ήλιο,
με τα μπαγκάζια να θέλουν ξανά τακτοποίηση στο σπίτι, επέστρεψα.

Πλύσιμο ο Χοντούκιος να φύγει η στάχτη για να τον οδηγήσω σήμερα, τα μπαλκόνια που έβγαζαν τον μέλανα ζωμό ενώ τα καθαρίζαμε, τα φυτά μου διψασμένα από τη ζέστη, εδώ είμαστε!

Ο υπολογιστής δεν μου έλειψε, είχα συντροφιά μου ένα μπλοκ όπου χειρόγραφα έγραφα σκέψεις, τις μικρές μου ιστορίες και κάποια ποιήματα, όταν η έμπνευση με ωθούσε να καταγράψω με λόγια αυτά που πλάθονταν μέσα στο μυαλό μου και άγγιζαν τη ψυχή μου! Αν είχα άλλο ένα στη διάθεσή μου, σίγουρα θα έμπαινα στον πειρασμό να το γεμίσω κι αυτό.

Με λαχτάρα έπιασα ξανά αγαπημένα βιβλία στα χέρια μου και διείσδυσα σε καινούργια μονοπάτια. Τελείωσα το "Σαββατογεννημένη" της Μαλβίνας Κάραλη, εκδ. Τσαγκαρουσιάνου, με τα τελευταία κείμενα της λατρεμένης μου πριν πεθάνει, το "Αγάπη, έρωτας και εξάρτηση" του ψυχολόγου Γιώργου Πιντέρη, PhD, εκδ. Θυμάρι, τον "Αλχημιστή" του Πάουλο Κοέλιο, εκδ. Λιβάνη (σαν παλιό χρέος σε κάποιον που χρόνια πριν με προέτρεπε να το διαβάσω) και "Το Σημάδι" του Θεόφιλου Ελευθεριάδη, εκδ. της Εστίας, συναρπαστικό ιστορικό μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται στο διαμελισμένο πια Βυζάντιο, μετά την άλωση το 1204 μΧ από τους Φράγκους της Βασιλεύουσας.

Γεύτηκα για μια ακόμη φορά την αίσθηση που αναδύουν οι λέξεις και τα νοήματα μέσα από ένα βιβλίο και με ερωτική -σχεδόν- διάθεση, διάβαζα κάθε λέξη και κάθε σελίδα από τα αναγνώσματα που με συντρόφευσαν αυτό το διάστημα. Είχα ξεχάσει τι απόλαυση είναι να εντρυφεί κανείς στον υπέροχο κόσμο των βιβλίων, έτσι όπως τα ξέρουμε...

Ξενύχτησα (έτσι όπως ζηλεύει ο καλός μου N. Ago), γράφοντας ή κουβεντιάζοντας ενώ η νύχτα προχωρούσε με την Παναγιώτα (Giotavita) στο μπαλκόνι που έβλεπε τον Ακροκόρινθο, όταν για μια εβδομάδα ήλθε στο κονάκι μου, κατηφορίζοντας στα νότια.

Είδα μια υπέροχη ανατολή, εντελώς απρόσμενα, ένα ξημέρωμα εξήμιση το πρωί και αρπάζοντας τη φωτογραφική μηχανή έτρεξα να το απαθανατίσω, μαγεμένη από τα χρώματα που έπερνε η πλάση στα Γεράνια Όρη με το Λουτράκι και την Περαχώρα στο βάθος.




Για σήμερα, αφιερώνω σε όλους τους φίλους και γνωστούς, επώνυμους και ανώνυμους περιπατητές της blogoσφαιρας, το "Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες" από τα παλιά, με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη στα πρώτα της βήματα.

Get this widget | Share | Track details

...Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες, 3 του Σεπτέμβρη να περνάς και τσικουδιά στους καφενέδες, τα παλικάρια, τα παλικάρια να κερνάς...

Καλώς σας βρήκα και καλό μας φθινόπωρο! Μαριαλένα