Μια νύχτα...

Τσαντισμένη κατέβηκε από τη μαύρη street μηχανή της και άναψε τσιγάρο. Γαμώτο μου, αυτό μου έλειπε τώρα μονολογούσε καθώς νευρικά κάπνιζε προσπαθώντας να συγκρατήσει τα νεύρα της. Κωλόπαιδο, φταίω εγώ που έμπλεξα μαζί σου, κανείς άλλος! έλεγε και ξανάλεγε κοιτάζοντας το κινητό της μηχανικά.

Τι στο καλό γύρευε μια 40άρα με έναν πιτσιρίκο, ακόμα αναρωτιόταν. Ήταν όμως ωραία γυναίκα ομολογουμένως. Με κορμί εφηβικό και μακριά χαίτη σε βαθύ κόκκινο βαμμένη, αναστάτωνε τους άνδρες στο πέρασμά της. Ειδικά πάνω στη μοτοσυκλέτα, μια εξίσου εντυπωσιακή μηχανή όπως εκείνη, που ξεχώριζε από το στιλπνό μαύρο και τα χρώμια που την στόλιζαν. Και εκεί που δεν το περίμενε, ο νεαρός βρέθηκε στον δρόμο της μιαν άσχετη μέρα, όπου τίποτα έμοιαζε να μην πηγαίνει καλά. Έβρεχε, οι δρόμοι πλημμυρισμένοι και στα ξαφνικά βρέθηκε δίπλα της να την ακολουθεί μέσα στην πολύβουη πόλη.



Στην αρχή δεν του έδωσε σημασία, τον λοξοκοίταξε μάλιστα μέσα από τα μαύρα γυαλιά που έκρυβαν τα μάτια της. Λιγούρης σκέφτηκε και ανεβοκατέβαζε ταχύτητες, καθώς προσπαθούσε να ξεκολλήσει από την κίνηση. Σε ένα φανάρι κεντρικό της μίλησε. Ωραία μηχανή, της είπε όταν βρέθηκαν δίπλα δίπλα. Αυτός με την εντούρο του εκείνη με τη δικιά της. Τον κοίταξε, νέος είναι αυτός σκέφτηκε, μου κολλάει τώρα? Κούνησε το κεφάλι της καταφατικά και συνέχισε να περιμένει να ανάψει το φανάρι. Με λένε Παύλο, πάμε για έναν καφέ? τη ρώτησε στη συνέχεια ξαφνιάζοντάς την. Εμείς εννοείς, τον ρώτησε κοφτά. Ναι, αν θέλεις... πάμε? Εχω δουλειά χριστιανέ μου, του απήντησε μάλλον αγενώς για να τον ξεφορτωθεί. Άλλη φορά είπε και το φανάρι είχε ήδη ανάψει πράσινο για να φύγουν. Την ακολούθησε ξανά και την στρίμωξε δίπλα σ' ένα ταξί. Πότε δηλαδή θέλεις? τη ξαναρώτησε. Να πάρε τη κάρτα μου και πάρε με, εντάξει? της είπε πριν ανοίξει το γκάζι και εξαφανιστεί.

Κοίτα τσαγανό που το έχει ο μικρός μιλάμε, μονολόγησε στον εαυτό της καθώς έβαζε την κάρτα σε μια τσέπη του μπουφάν και άνοιγε δρόμο για να φύγει. Η κάρτα ξεχάστηκε για καιρό σε εκείνη τη τσέπη του δερμάτινου μπουφάν. Μόνο όταν πήγε να βάλει κάτι στη τσέπη αυτή, ανακάλυψε την κάρτα του Παύλου. Μετά από λίγο τον θυμήθηκε. Ο νεαρός με την εντούρο ήταν... Κοίταξε για λίγο τη κάρτα του Παύλος Κ... αρχιτέκτων, τηλ τάδε.

Ακόμα δεν ξέρει γιατί τον πήρε τηλέφωνο εκείνο το απόγευμα, αλλά το έκανε. Γειά χαρά είμαι η ... με την μηχανή στα φανάρια, που είπαμε για καφέ, ισχύει? Την έφερε αμέσως στο νου του, η κυρία με τη μαύρη μοτοσυκλέτα. Ναι βέβαια, πότε ευκαιρείτε? της απάντησε. Δεν έχω πρόβλημα, πες μου εσύ το πότε, του ανταπάντησε κι έτσι η συνάντηση κλείστηκε για την επόμενη μέρα το απόγευμα, στο κέντρο της πόλης.

Το είχε πάρει απόφαση ότι θα ζούσε τη ζωή της για όσο γούσταρε. Ποτέ δεν της έκατσε καλά η ιδέα του γάμου και τα τοιαύτα. Δεν ήταν γι' αυτήν τέτοιες συμβάσεις, απαπά. Καλλιτεχνική φύση, εικαστικός η ίδια, περνούσε τον χρόνο της ζωγραφίζοντας ή διδάσκοντας ζωγραφική σε κάποια μικρά εργαστήρια, για να βγάζει τα προς το ζην. Η μηχανή ήταν το alter ego της. Όπου ήθελε πήγαινε, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Αυτήν την εποχή είχε λίγο βαλτώσει στα προσωπικά της. Τίποτα δεν συνέβαινε, ούτε καν ένα καλό κρεβάτι να της προκύψει, να διασκεδάσει την ανία της βρε αδελφέ.

Ίσως γι' αυτό ήθελε να βγει με τον Παύλο, νέο αίμα, ένας νεαρός για αλλαγή στο σκηνικό, δε βαριέσαι! Ενώ εκείνη συνέχιζε να μουρμουράει, εκείνος έφτασε στο σημείο συνάντησής τους λίγο καθυστερημένος. Συγνώμη για την καθυστέρηση, έμπλεξα και άργησα, της απολογήθηκε, ενώ εκείνη του έδειξε πως ενοχλήθηκε από το στίσιμο. Άλλο λίγο και θα έφευγα να το ξέρεις, δεν μ' αρέσει να με στήνουν, εντάξει?

Κάθησαν σε ένα ήσυχο καφέ χωμένο στην άκρη μιας πλατείας. Ο Παύλος ήταν μόλις 28, δεν έπινε, δεν κάπνιζε, συμπαθητικός νέος, έξυπνος και με χιούμορ. Εκείνη το άκρο αντίθετο, κάπνιζε γιατί έτσι γούσταρε, έπινε τις μπύρες της και δεν έδινε μια για μετά. Είχε πατήσεις τα 40, τι να περίμενει από κει και πέρα?

Κουβέντα στη κουβέντα τον συμπάθησε. Εκείνος τώρα ξεκινούσε τη καριέρα του σχεδόν, δούλευε σε ένα μεγάλο γραφείο των Αθηνών κι είχε όνειρο να γυρίσει την Ευρώπη με την μοτοσυκλέτα του, της έλεγε. Εκείνη τον κοίταγε συγκαταβατικά και χαμογελούσε για το όνειρό του, νιάτα παιδί μου, νιάτα, τα έχουν αυτά, να ενθουσιάζονται με το τίποτα!

Η ώρα περνούσε και το σκοτάδι τύλιξε την πόλη για τα καλά. Του ζήτησε να φύγουν και εκείνος προσφέρθηκε να την συνοδεύσει μέχρι το σπίτι της. Δεν είναι ανάγκη, του είπε, είμαι εντάξει. Όχι επιμένω, μια γυναίκα όμορφη όπως εσύ, μόνη τέτοια ώρα, δεν γίνεται της απάντησε και την ακουθούσε μέχρι που έφτασαν στην πολυκατοικία της.

Εδώ λέμε καληνύχτα? τον ρώτησε ενώ εκείνος ήταν ακόμα στη μηχανή του επάνω απέναντί της. Θέλω για λίγο να έλθω σπίτι σου μπορώ? Δεν θα κάνουμε τίποτα... της είπε παρακλητικά, ενώ τον κοίταζε με έκπληξη αναμεμειγμένη με συμπάθεια. Εντάξει, έλα για λίγο επάνω να τα πούμε, του απάντησε και πήραν το δρόμο για το διαμέρισμά της. Άνοιξε τη πόρτα, μπήκαν μέσα, κάθησαν λίγο στο σαλόνι, είδε κάποια από τα έργα της, μα σύντομα έφτασαν και στη κρεβατοκάμαρά της. Εδώ είναι το δωμάτιό μου, του είπε και αμέσως μετά της έπιασε το χέρι για να καθήσει στο κρεβάτι μαζί του.

Τη φίλησε παθιασμένα στο στόμα και αυτό που ένιωσε της άρεσε. Κοίτα ο μικρός ξέρει να φυλάει, σκέφθηκε φευγαλέα πριν αφήσει τον εαυτό της να απολαύσει τα φιλιά του. Εκείνος τη φυλούσε ασταμάτητα, ψιθυρίζοντας μόνο λέξεις θαυμασμού. Ξάπλωσαν στο κρεβάτι με τα ρούχα τους, άρχισε να τη χαϊδεύει στο στήθος. Απαλό άγγιγμα, μα δεν την ξεσήκωνε ερωτικά, γι' αυτό και περίμενε. Εκείνος άναβε ολοένα και περισσότερο, το έβλεπες στην ανάσα του και στα λόγια του. Εκείνη περνούσε καλά με τα χάδια και αυτό ήταν όλο. Του ζήτησε να κάνουν έρωτα, επιτέλους το ήθελε και εκείνη να συμβεί. Ο Παύλος την κοίταξε και σαν σε νιρβάνα, αποκρίθηκε κάτι ενώ τη φιλούσε ασταμάτητα.


Παύλο, θέλω να με αγγίξεις του αποκρίθηκε ζητώντας να λάβει το ερέθισμα από εκείνον, για να προχωρήσουν. Όμως ο Παύλος, με το να την αγκαλιάζει και να την φιλά και να τρίβεται πάνω της έδειχνε ικανοποιημένος! Δεν είχε νόημα να του ζητήσει να ασχοληθεί κι άλλο μαζί της, ο Παύλος προφανώς αυτό ήθελε και αυτό έκανε. Κάθησε αναπαυτικά στο στρώμα και ενώ εκείνος αύξανε τον ρυθμό του ερεθισμού του, εκείνη τον πυροδοτούσε λεκτικά για να τελειώσει, ενώ ακουμπούσε το πόδι της, με τα ρούχα του ακόμα όλα!

Τελείωσες, τον ρώτησε, μπράβο το παλληκάρι μου κι εκείνος παίρνοντας ανάσα από την υπερπροσπάθεια, έγειρε πάνω της και ακούμπησε το ιδρωμένο του κεφάλι στο στέρνο της. Εκείνη τον άφησε εκεί για λίγο, αλλά στο μυαλό της ήλθαν στιγμές πάθους από το παρελθόν που παραλληρούσε από ήδονή στα χέρια ικανών εραστών της. Φευ! καμμιά σχέση ο Παύλος, την είχε αφήσει στα μισά να περιμένει...

Σ' άρεσε, τη ρώτησε όταν ξαναβρήκε την ανάσα του. Εσένα? του ανταπάντησε πετώντας το μπαλάκι. Ήταν καταπληκτικό, ήσουν υπέροχη, σ'ευχαριστώ, της έκανε ενώ εκείνη δεν το πίστευε. Εγώ, μα έκανα κάτι εγώ, μπα λάθος κάνει ο τύπος, έλεγε στον εαυτό της ταυτόχρονα. Ο Παύλος σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο να πλυθεί. Εκείνη έβαλε τα ρούχα της ξανά και τον περίμενε στη κουζίνα με λίγο νερό στο χέρι. Πρέπει να πηγαίνω, της είπε, είναι αργά και αύριο πρέπει να είμαι νωρίς στο γραφείο. Καταλαβαίνω Παύλο, κανένα πρόβλημα, πήγαινε. Δεν θα το ξεχάσω αυτό το σημερινό, της είπε κοιτώντας τη στα μάτια και ενώ της έδωσε το φιλί της καληνύχτας. Θα τα πούμε, εντάξει? Γειά χαρά του απάντησε κι εκείνη καθώς έκλεινε την πόρτα πίσω της.

Του έστειλε την άλλη μέρα μήνυμα στο κινητό. Χάρηκα, να σαι καλά και τέτοια. Της απάντησε δυο μέρες μετά, έχει πολλή δουλειά και εκείνος το ίδιο και θα της τηλεφωνήσει. Δεν του απάντησε τίποτα, όχι από αμηχανία, αλλά γιατί δεν είχε να του πει κάτι άλλο, εκτός του ότι γι' αυτήν τους τη συνάντηση ένιωθε μια τρυφερότητα, που δύσκολα την είχε ξανανιώσει στο παρελθόν. Άναψε τσιγάρο, άνοιξε και μια μπύρα, ήπιε την πρώτη ρουφιξιά, "στον ιδανικό και ανάξιο εραστή μου" είπε μεγαλόφωνα και μετά χαμογέλασε απλά, τίποτα άλλο!

Marialena, 30/06/2007