Μία ακόμα Παρασκευή...

Παρασκευή και σήμερα, μέσα Γενάρη.

Χθες βράδυ πήγα μετά από δύο μήνες ξανά στην Ομάδα Σιάτσου στο Καφέ Σχολειό. Χαμογελαστά πρόσωπα με υποδέχτηκαν, αγκαλιές και φιλιά με τη δασκάλα μου, το μάθημα άρχισε. Διαλογισμός, συγκίνηση, διαισθητική σκέψη για πράγματα που ακόμα δεν κατέχω στο σιάτσου. Η ενέργειά φαινόταν στα ζεστά μου χέρια, είμαι φωτιά και μέταλλο κατά την κινεζική ιατρική με τα πέντε στοιχεία. Μασάζ σε συμμαθήτρια, εναλλαγή ρόλων. Στο τέλος, μου ζήτησαν να περάσω από όλους τους μαθητές και να τους αγγίξω με το δικό μου άγγιγμα με το χαρακτηριστικό του μετάλλου, που δεν το είχε κανείς άλλος στην ομάδα εκτός από εμένα όπως φάνηκε.

Ένας ένας αφηνόταν στην αίσθηση που υπήρχε μέσα από αυτό. Ένα ένα σώμα, η ψυχή που ένιωθε με τον τρόπο της την ευεργεσία του θεραπευτικού αγγίγματος... μαγεία! Δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η προσφορά ενέργειας από μέρους μου. Δυό μήνες τώρα είχα μαζέψει αρκετή φαίνεται μέσα μου με το ατύχημα και δεν είχα που να την διοχευτεύσω μόνη μου. Καθήσαμε μέχρι αργά, στο τέλος αγκάλιασα την δασκάλα μου με αγάπη, της ψιθύρισα πως την αγαπώ, το ξέρω και το ξέρει και εκείνη άλλωστε, είναι πια ένας από τους ανθρώπους που έχει μπει μες τη καρδιά μου καιρό τώρα! Περίεργη η αίσθηση που είχα μετά στη χαλάρωση, χαρά για την επιστροφή, μα και η ανάγκη μου να φωνάξω δυνατά "...αλλάζω, αφήνω πίσω μου το παρελθόν, ζω το παρόν, αλλάζω...", μα αυτά είναι πράγματα του νου, διεργασίες εσωτερικές συχνά σιωπηλές και ήσυχες, σαν ένα ρυάκι νερό που τρέχει στο βουνό!

Κοιμήθηκα αργά πάλι, δυσκολεύομαι να πειθαρχήσω στον εαυτό μου, να βάλω τα όριά μου, να με προσέξω, μια ζωή τα ίδια κάνω, με ταλαιπωρώ άνευ λόγου και αιτίας! Πρωϊνό ξύπνημα, δουλειά, διάλλειμα τώρα, δουλειά, επιστροφή στο σπίτι τ' απόγευμα, ρελάξ. Τη Κυριακή θα πάμε Μοτο-εκδρομή στη Σαλαμίνα λέμε, με το Scooter Club! Με καλό καιρό ακόμα όλα γίνονται, πιστεύω να περάσουμε καλά καιρού επιτρέποντος!

Όμως, μέσα βαθιά μέσα μου, θα ήθελα να είμαι στην αγκαλιά του και αυτό το σ/κ κι ας μην γίνεται! Θα θέλα να πέσει η νύχτα και να μοιραστούμε ξανά το ίδιο κρεββάτι, να ψιθυρίσουμε ο ένας στον άλλον λογάκια τρυφερά, να ξυπνήσουμε και να περάσουμε παρέα τον ελεύθερο χρόνο μας κι ας μην γίνεται! Η γοητεία του εμποδισμένου ξαναχτυπά...

Να μπορούσαμε να κάναμε πραγματάκια, δραστηριότητες, χόμπυ κοινά μαζί και να γύριζε επιτέλους αυτή η γαμημένη μοναχικότητα σε συντροφικότητα. Με ξέρω πια καλά, δεν παραμυθιάζομαι όπως παλιά με ουτοπίες, μα αυτό το επόμενο βήμα στη ζωή μου γιατί αργεί τόσο? Λες και ζητάω τον ουρανό με τ' άστρα, έναν σύντροφο θέλω, έναν, το μαζί στη ζωή, φαίνεται ζητάω πολλά, ποιός ξέρει! Κανείς δεν ξέρει της ζωής του τα γραμμένα, το μόνο σίγουρο!

Παρασκευή μεσημέρι και η ζωή εκεί έξω προχωρά με τους δικούς της ρυθμούς, άσχετα με το τι λέω και τι νιώθω. Αφήνω τα γκέμια απ'το άρμα του πεπρωμένου μου, μα το δρόμο εγώ τον χαράσσω, δεν γίνεται αλλιώς.


image from www.itsfinished.com

Καλό σαββατοκύριακο, Μαριαλένα