Free as a bird!

Ξημέρωμα Σαββάτου, μπροστά σου βρίσκομαι αγαπητό μου ημερολόγιο και πάλι. Ο ύπνος θα μπορούσε να με έχει τυλίξει ήδη στην αγκαλιά του, μα σε πείσμα των καιρών, η ανάγκη μου να σου γράψω είναι ακόμα πιο μεγάλη. Κάνω απολογισμό της εβδομάδας που πέρασε, με έννοιες, με λιγότερο ύπνο από αυτόν που μου χρειάζεται, με τραγούδι να θυμάμαι και να ξεχνώ, με τη δουλειά αλλιώς να ξεκινάει και αλλιώς να καταλήγει.

Ο σαμουράι βγάζει και πάλι το σπαθί του από τη θήκη, πίστευε πως στη δουλειά του πια δεν ήταν απαραίτητο, μα έκανε λάθος τελικά. Χρειάζεται να αντιμετωπίσει και πάλι την αδικαιολόγητη συμπεριφορά τρίτων, να κληθεί να χειριστεί ένα αντικείμενο που δεν επέλεξε, αλλά αναγκάστηκε να το κάνει και μάλλον θα το κάνει για πολύ καιρό ακόμα.

Χθες εν θερμώ σκεφτόμουν πως αν είχα το οικονομικό περιθώριο θα έφευγα ευχαρίστως από τον οργανισμό τον οποίο εργάζομαι και θα ασχολούμουν με την πραγματοποίηση των οραμάτων μου! Συμβιβάστηκα όμως στη σκέψη πως ενώ μέσα μου έχω ήδη φύγει από μια δουλειά που δεν με ανταμείβει ηθικά, στη πραγματικότητα χρειάζεται να παραμείνω και να υπομείνω τις αλλαγές που δρομολογήθηκαν από τη διοίκηση για το άτομό μου. Υπηρεσιακές ανάγκες η αιτία και εγώ καλούμαι για μια ακόμη φορά να βγάλω το φίδι απ' την τρύπα, εργαζόμενη σε ένα απαιτητικό αντικείμενο που έχω την εμπειρία να ανταπεξέλθω. Μα το πρόβλημα δεν είναι αυτό: ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΠΙΑ ΆΛΛΟ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ!!!

Δεν θέλω άλλο να εξαντλώ τον εαυτό μου, να ζω με το άγχος, να περνάω τα όριά μου, ως άτομο και εργαζόμενη. Τα έκανα αυτά στο παρελθόν όταν έχτιζα τη καριέρα μου στον ιδιωτικό τομέα και τα χόρτασα στα νιάτα μου! Ίσως δεν είμαι πλασμένη να είμαι ο αντιπροσωπευτικός τύπος δημοσίου υπαλλήλου, το κεφάλι κάτω και yes man στυλ μαζί με γλύψιμο για εύνοια. Θέλω να κάνω τη δουλειά μου ευσυνείδητα, χωρίς να μπλέκομαι σε μικροπολιτικές και ίντριγκες στο γραφείο, δεν μου ταιριάζουν εμένα αυτά τα πράγματα.

Αλλά... η πραγματικότητα με περιμένει τη Δευτέρα, σε νέα θέση, νέο γραφείο και άλλοι συνεργάτες. Όχι τίποτα άλλο, ένιωθα πως είχα ηρεμίσει στη προηγούμενη μου θέση και πως η χαρά να βρίσκομαι στο γραφείο, είχε επιστρέψει μέσα μου, μέχρι χθες τ' απόγευμα.

Χθες βράδυ γύρισα σπίτι ο Θεός ξέρει πως από τη στεναχώρια. Δεν έφαγα τίποτα σχεδόν όλη μέρα και έπεσα να κοιμηθώ τα μεσάνυχτα, κρατώντας τον εαυτό μου σφιχτά όλο το βράδυ στο κρεβάτι και αναστενάζοντας στον ύπνο και στον ξύπνιο μου. Νόμιζα πως δεν θα ξημέρωνε ποτέ αυτή η νύχτα, τέτοιος ζόφος. Σήμερα, μια ανούσια εργασιακά μέρα ακόμα στη παλιά μου θέση και να βλέπω τους συναδέλφους δίπλα μου να είναι ήρεμοι και άνετοι, όπως ένιωθα και εγώ από το Σεπτέμβρη και μετά μέχρι που απουσίασα με την αναρρωτική. Από βδομάδα τα ξεχνάω όλα αυτά και πάω στη μικρή κόλαση του δικού μου Δάντη. Φαίνεται πως έχω να αποδείξω και να πάρω ένα ακόμα μάθημα σε αυτό το κομμάτι της ζωής και καλύτερα να το συνειδητοποιήσω από τώρα.

Σαββατοκύριακο ξημερώνει σε λίγο και εγώ το μόνο που θέλω τώρα, είναι δύο μέρες μέσα στο κουκούλι μου, σαν να προστατεύομαι από τους εξωτερικούς εχθρούς μέχρι τη Δευτέρα. Ψυχολογικά νιώθω δυνατή, μα έλα που δεν θέλω πια να δώσω και αυτόν τον αγώνα. Ειρωνεία της τύχης ή η ζωή όταν μου χαμογελά με σάπια δόντια?

Απόψε ακούμε το Alma Libre (Ελεύθερη ψυχή) με τον Γιάννη Κότσιρα και φανταζόμαστε πως η ψυχή είναι ελεύθερη, έστω και αν το σώμα παραμένει εγκλωβισμένο εδώ και τώρα. Κάτι μου λέει πως κι απόψε θα κοιμηθώ με τα χέρια να τυλίγουν το σώμα μου, σαν να με προστατεύουν από την αόρατη απειλή. Μέχρι πότε?