Ο σαμουράι κι ο δράκος

Ο Άρχοντας ήταν απόλυτος όταν τον κάλεσε στην Αίθουσα των Πολεμάρχων ένα κρύο χειμωνιάτικο απόγευμα. "Θα πας να σκοτώσεις τον δράκο", ανακοίνωσε στον Σαμουράι, "αυτή είναι η αποστολή σου". Ο Σαμουράι, έσκιψε το κεφάλι σε ένδειξη υποταγής στο θέλημα του Άρχοντα του. "Ξεκινώ αύριο με την αυγή, Άρχοντα" απάντησε και υποκλίθηκε καθώς έφευγε από την αίθουσα. "Ο δράκος πρέπει να πεθάνει" επανέλαβε επιτακτικά ο Άρχοντας καθώς η πόρτα από ριζόχαρτο έκλεινε πίσω από τον Σάμουραι.

Πίσω στη κάμαρά του, ο Σάμουραϊ, μάζεψε τα λιγοστά του πράγματα στο σακίδιο, γυάλισε το τιμημένο του σπαθί και κάθησε στη στάση του λωτού στο πάτωμα. Ήθελε να κάνει διαλογισμό για να οραματιστεί την αναμέτρηση με τον φοβερό δράκοντα. Εκείνος ήταν μονάχα ένας άνθρωπος και εκείνο ήταν το θεριό, που κανείς ποτέ δεν είχε νικήσει!

Το άλλο πρωί, έζεψε το άλογό του, πήρε τις προμήθειές του και έφυγε από το κάστρο του Άρχοντα μέσα στην ομίχλη. Θα ταξίδευε μέρες και νύχτες μέχρι να συναντήσει το δράκο. Με ήλιο, με βροχή, με κρύο, με αέρα, καβάλα στο πιστό του άλογο πήγαινε να βρει το πεπρωμένο του.

Πέρασε και από την καλύβα με τον γέροντα πατέρα του. Ήθελε να τον δει, πριν συνεχίσε τη πορεία του. Τον βρήκε να κάθεται στη μικρή καλυβίτσα, με αναμένη τη φουφού και το νερό να βράζει για τσαι στη φωτιά. Καλοσώρισες παιδί μου, τον χαιρέτησε ο πατέρας. Πατέρα... έκανε ο σάμουραϊ. Τι είναι παιδί μου, τι σε φέρνει στα μέρη μας? Πατέρα, ήλθε η ώρα να αντιμετωπίσω τον δράκο και ήθελα να στο πω, απάντησε ο σάμουραϊ. Ναι παιδί μου, ήλθε η ώρα, ψιθύρισε ο πατέρας. Πατέρα, θα τα καταφέρω πιστεύεις? Κανείς ποτέ δεν γύρισε από την αναμέτρηση μαζί του... ξεροκατάπιε ο πολεμιστής. Παιδί μου ακολούθα τη μοίρα σου, μόνο ο Θεός ξέρει τα μελλούμενα. Κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις και θα γίνει αυτό που πρέπει να γίνει, έτσι λέγανε οι σοφοί δάσκαλοι παιδί μου.

Ο σάμουραϊ ήπιε το τσάι του και σε λίγη ώρα σηκώθηκε να φύγει. Πρέπει να φύγω πατέρα, το καθήκον με καλεί. Στο καλό παιδί μου, τα πνεύματα των συμπολεμιστών σου να είναι στο πλευρό σου. Πατέρα μπορεί να μην σε ξαναδώ... Το ξέρω, παιδί μου, μα δεν γίνεται αλλιώς. Είμαι περήφανος που είσαι γιός μου. Ο δράκος σε περιμένει, πήγαινε! τον αποχαιρέτησε ο πατέρας κουνώντας στοϊκά το κεφάλι.


Mount Fudji

Ανέβηκε στο άλογο ο σαμουράι και χάθηκε στην ερημιά του δάσους μπροστά του. Οι θρύλοι έλεγαν πως ο δράκος κατοικούσε στο όρος Φούτζι μέσα σε μια απόκρυμνη σπηλιά και όταν διψούσε για αίμα, με τις φλόγες του κατάκαιγε τα πάντα στο πέρασμά του, χωρίς οίκτο για ανθρώπους και ζώα. Ο σαμουράι έφτασε στις παρυφές του ιερού βουνού μετά από μέρες ταξιδιού. Ένιωσε περίεργα αντικρύζοντας επιτέλους το Φουτζιγιάμα. Θα ήταν άραγε ο τάφος του εδώ ή θα επέστρεφε νικητής?

Άρχισε την ανάβαση στις γλυστερές πλαγιές του βουνού. Αφουκραζόταν κάθε ήχο, συριγμό και θόρυβο που άκουγε. Η νύχτα πλησίαζε, με δυσκολία έβλεπε πια που πήγαινε. Βρήκε κάτι δέντρα και άπλωσε μια κουβέρτα για να ξαπλώσει. Οι νυχτερίδες από πάνω του άρχισαν να φτερουγίζουν και η φωνή της κουκουβάγιας διατάρρασε την ησυχία του τοπίου.
Κοιμήθηκε με το νου του στο άγνωστο αυτόν χώρο μέχρι που άξαφνα ένιωσε το έδαφος να τρίζει. Ξύπνησε και έμεινε ακίνητος να ακούσει τι συμβαίνει. Βήματα βαριά έτριζαν το έδαφος και σείοταν όλη η γη καθώς πλησίαζε η βοή από τα βήματα. Ανάσα θηρίου ακουγόταν, που σε κάθε βήμα βαριανάσαινε.

Ο σάμουράι πήρε το σπαθί του στο χέρι και σηκώθηκε από τη θέση του χωρίς να κάνει θόρυβο. Έστεκε ακίνητος μέσα στο σκοτάδι και ένα ρίγος τον διαπέρασε καθώς τα μικρά ζώα του δάσους έφευγαν τρομαγμένα από τον θόρυβο. Κάτι μεγάλο πλησίαζε ήταν σίγουρος!
Σε λίγο, το έδαφος δονούταν σαν σεισμός και η ανάσα που ένιωθε ήταν πια κοντά του. Ο δράκος ήταν εκεί!

Με τα μάτια κολλημένα στο πελώριο θηρίο, ο σαμουράι έσφιξε το σπαθί στη παλάμη του. Δεν είχε άλλη επιλογή, η ώρα της αλήθειας, είχε φτάσει πια και για τους δυό...

(συνεχίζεται)