Συνειδητοποιήσεις μέρος 1ο.

(Σεντονάκι μου βγήκε το χρονικό, αλλά αξίζει τον κόπο, είναι η αλήθεια μου!)

Μετά το βίωμα της Τρίτης, η χθεσινή μέρα ξημέρωσε για μένα δύσκολη, ανατρεπτική και με βρήκε σε απόγνωση. Όσο περνούσε η μέρα είχα την ανάγκη να επικοινωνήσω το χάος μου σε αυτούς που θεωρώ πως καταλαβαινόμαστε στις ψυχολογικές αναζητήσεις μας.

Για καλή μου τύχη, η φίλη μου η Βάσω, άνθρωπος που έχει κατακτήσει το δρόμο της αυτογνωσίας και πολύ συνειδητοποιημένη ψυχή, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μου να με ακούσει το μεσημέρι. Με ενθάρρυνε να συνεχίσω και πιστεύω πως χάρηκε για αυτό που αποκαλύφθηκε στο βίωμά μου. Με βοήθησε πολύ το δίχως άλλο να μην νιώθω πως χάνομαι σε αυτό που μου συμβαίνει και να αγκαλιάσω τον εαυτό μου για την συνειδητοποίησή του.

Λίγη ώρα αργότερα επικοινώνησα με τη Βασιλική, τον άνθρωπο που μοιραστήκαμε το βίωμα, εγώ ως φόβος μου και εκείνη σαν τον εαυτό μου. Εγώ με φωνή σβησμένη ακόμα, εκείνη μέσα στην καλή χαρά, γιατί η διαδικασία την βοήθησε να δει και δικά της κομμάτια και να κάνει πράξη (το σημαντικότερο), αυτό που ήθελε. Να αντιδράσει στα κακώς κείμενα και της δικής της ζωής μέχρι τώρα. Ακουγόταν σαν γάργαρο νερό η φωνή της και τα λόγια της ήταν συγκλονιστικά: Σήμερα είναι μια καινούργια μέρα, μου είπε, και ο ήλιος λάμπει! Μου είπε και άλλα δικά της, πως εκδήλωσε την αγάπη προς τον εαυτό της με λόγια και πράξεις μετέπειτα και γω ανατρίχιασα. Προσπάθησα να μην μπω σε σύγκριση, αλλά αναπόφευκτα έβλεπα πως χανόμουν μέσα στην ανυπαρξία και εκείνη άνθιζε τρεφόμενη από το νερό της αγάπης για τον εαυτό της. Εκπληκτικό μα την αλήθεια!

Το απόγευμα τρωγόμουν να ξεκαθαρίσω και κάτι ακόμα από εκείνη τη βραδυά. Το σχόλιο μιας συμμετέχουσας στην Ομάδα, με άφησε με υπονοούμενα κριτικής και ειρωνείας και με άγγιζε πολύ το όλο θέμα για να το αφήσω να περάσει απαρατήρητο. Μετά από αρκετά "κλείσε, σε παίρνω σε 5'" κλπ, μιλήσαμε και ξεδιαλύναμε τις απόψεις μας σε φιλικό τόνο και όλα καλά.

Επιστροφή στο σπίτι, σούρουπο. Τα μυστικά σημάδια της Αναστασίας Μουτσάτου στο cd, τραγούδησα μαζί της να εκτονωθώ από την ένταση. Μετά πάλι τηλέφωνο από μια φίλη τρυφερή, να μου πει τα νέα της (είσαι σε καλό δρόμο Μ. μου, σε σκέφτομαι με αγάπη) και ενώ τσίμπαγα το βραδυνό, κουβεντούλα με τον αγαπημένο μου αδελφό Γιάννη για δικά μας θέματα. Όσο μεγαλώνουμε διαπιστώνω πόσα κοινά έχουμε με αυτό το παιδί και μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται και κάνει τις δικές του συνειδητοποιήσεις, ενώ δεν έχει ασχοληθεί με την ψυχολογία και την αυτογνωσία όπως η αδελφή του. Σ' αγαπώ περισσότερο από μένα την ίδια και το ξέρεις αδελφούλη μου!!! Θέλω να σε δω ευτυχισμένο, θα τα καταφέρουμε θα δεις...

Νύχτωσε για τα καλά και ενώ έγραφα ένα cd, να σου η επιθυμία να γράψω κάτι βραδυάτικα. Συνδέομαι στο ιντερνετ και μπαίνω στη σελίδα των ποιημάτων και βγαίνει το ποίημα "Απορίας άξιον!". Εν τω μεταξύ ένας καλός διαδυκτιακός φίλος, ανταλλάσει αλληλογραφία μεταξύ τυρού και αχλαδιού μαζί μου και περνάει η ώρα μας ευχάριστα. Του ανοίγομαι, μ' αρέσει να αναπτύσσεται σχέση εμπιστοσύνης και σεβασμού με τον άλλον, με άκουσε! Έτοιμο και το ποίημα, δημοσιεύτηκε τα ξημερώματα. Καληνύχτες στο φίλο μεταξύ σοβαρού και αστείου και πάω για ύπνο 3 παρά τα ξημερώματα. Ζέστη, βγαίνω στο μπαλκόνι, απολαμβάνω την ηρεμία της νύχτας πριν μπω πάλι μέσα για να ξαπλώσω.

Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου καταλαβαίνω πως μου γίνεται το εξής καταπληκτικό. Μετά τη βία τη ψυχική που υπέστην ο εαυτός μου στο βίωμα, του υπόσχομαι ότι δεν θα ξαναγίνει αυτό το πράγμα και το αναλαμβάνω σαν δέσμευση προς εμένα. (Αυτή είναι η δεύτερη δέσμευσή μου που γίνεται μετά από αδιέξοδο. Η πρώτη αφορούσε 7 χρόνια πριν τον τρόπο που δεν θέλω οι άλλοι να μου φέρονται στο θέμα του διαβήτη μου και εκεί βέβαια το ίδιο ήταν, τώρα το βλέπω). Καταλαβαίνω τι στο διάολο έκανα όχι μόνον εκείνη την ώρα της εκδραμάτισης, αλλά και κάθε φορά που μου ζητούσε να με αγαπάω και να μου δίνω αυτά που ζητάω. Βία, βία, ψυχική βία του έδινα, στέρηση των δικαιωμάτων του, πρόθεση για αφανισμό. Θεέ μου, τι έκανα, τώρα το συνειδητοποιώ!

Το πρωί ξύπνησα με ύπνο να μου λείπει και κατευθύνθηκα στο μπάνιο. Κουτουλώντας μεταξύ ύπνου και ξύπνιου ακόμα, πιάνω τον εαυτό μου να μου λέει "...σ' αγαπάω, εσύ μ' αγαπάς?" με μια φωνούλα από το βάθος και αναρωτιέμαι τι μου συμβαίνει. Έρχεται η δέσμευση στο νου μου και αυτόματα ακούω μια πιο ισχνή φωνή, ακόμα πιο βαθιά να απαντά "και γώ σ' αγαπάω!". Και χάρηκα, ανέλπιστα χάρηκα, έστω και αν δεν τόλμησα να αντικρύσω ακόμα τον καθρέπτη, να με κοιτάξω στα μάτια και να το πω φωναχτά: Σ'ΑΓΑΠΑΩΩΩΩΩ, σ' αγαπάω, σ' αγαπάω... σ΄αγαπάω Μαριαλένιτσα μου, σ' αγαπάω!

Θα γίνει και αυτό, στο υπόσχομαι!

Μαριαλένα, 25/05/2006 (πολύ συγκινημένη με όλα αυτά που μου συμβαίνουν, γιατί η ζωή είναι ωραία!)