The sound of silence...

Γράφω απλά και μόνον για να καταγράψω τον αντίκτυπο αυτών που βίωσα μετά τη σημερινή συνάντηση στην Ομάδα της Οικογένειας. Μια μαρτυρία για να θυμάμαι και να μην ξεχνώ που βρίσκομαι αυτήν την στιγμή στην αυτογνωσία μου. Δεν γράφεται για την τέρψη ή ικανοποίηση της περιέργειάς σου αγαπητέ αναγνώστη, στο δηλώνω εξ αρχής και σ' ευχαριστώ για την κατανόηση. Λίγη ώρα μετά το τέλος του βιώματος γράφω εαυτέ μου και αισθάνομαι το σοκ αυτών που νιώθω να διογκώνεται. Σε λίγο θα πάμε για ύπνο και θα χωθείς κάτω από το κουκούλι των σκεπασμάτων σου, σε στάση εμβρυακή για να αντέξεις αυτό που έζησες και έπεται συνέχεια. Γράφω αυτές τις γραμμές γιατί θέλω να υπάρχουν, όπως θα το έκανα άλλωστε και εκτός ιστολογίου, αλλά θέλω να απογυμνωθώ κι άλλο.

Σιωπή... απέραντη σιωπή και κενό βασιλεύει μέσα σου. Το κεφάλι βουϊζει από την ένταση, δεν λογικοποιεί, μόνον εκφράζει τι συμβαίνει εσωτερικά. Ένα γκρι θολωμένο σύννεφο είμαι, ο εαυτός μου κρατούσε το χέρι και περίμενε να αντιδράσω και να φύγω από την ακινητοποίησή μου εις μάτην. Με σιχτήρισε και έφυγε για να ξεφύγει από τη παγίδα που του έχω βάλει. Θέλω να τον πάρω στον πάτο, στην αυτοτιμωρία, στην ανυπαρξία, μα αυτός αντιδρά, θέλει να ζήσει, θέλει να ξεφύγει και με διαολοστέλνει και με αφήνει στη μιζέρια μου. Η λογική από τη μια με παγιώνει, ο εσωτερικός μου διάλογος με μπερδεύει και ο εαυτός μου ζητά τα αυτονόητα. Και γω κάνω ότι δεν τον ακούω, ή μάλλον τον ακούω αλλά δεν κάνω τίποτα για να του προσφέρω αυτά που μου ζητάει. Κάντα μόνος σου, σαν να του λέω και αϊ παράτα με που έχεις και δικαιώματα σε αυτή τη ζωή. Παράτα με σου λέω στην ανυπαρξία μου, δεν βλέπεις που δεν θέλω να βγω από το σκοτάδι που με περιβάλλει. Μα και ξε-μα, αϊ παράτα με που θες να ζήσεις και από πάνω. Το να πεθάνει αυτό που έχω πλάσει είναι μια κάποια λύσις, αλλά εγώ έχω να φάω ακόμα σκατά και να αυτοτιμωρηθώ ακόμα περισσότερο για το δικαίωμα στη ζωή. Φύγε σου λέω μακριά μου, φύγε εκεί που υπάρχει χαρά, εδώ δεν έχει τέτοια πράγματα. "Είσαι καλό παιδί, τα καλά παιδιά δεν κάνουν τέτοια πράγματα" λέει η λογική και εγώ αλυσοδένομαι με δεσμά άρρηκτα με το κενό. Δε πα να χτυπιέσαι εαυτέ μου για να ξεφύγεις, εδώ εδώ θα κάτσεις να τα λουστείς όπως τόσα χρόνια κάνεις μέχρι να πεθάνεις να ησυχάσουμε. Μα θέλω να ζήσω, μου λέει και μου αφήνει το χέρι. Δεν μ' ακούς μου ουρλιάζει, δεν μ' ακούς??? Σ' ακούω μα εγώ θέλω κι άλλο από αυτό που ζω, νιώθω ανίκανη να αντιδράσω και με βολεύουν οι βάρβαροι μου τελικά. Σκάσε και κολύμπα!

Έφυγε ο εαυτός μου και γω ένιωσα μοναξιά μα και ανακούφιση που με άφησε ήσυχη. Ας ζήσει τη ζωή του κατά πως θέλει, εγώ έχω σκοπό να αυτοκαταστραφώ. Δεν ακούω, δεν καταλαβαίνω τίποτα, έχω σκοπό σου λέω. Θέλω να πάω να τον αγκαλιάσω, να του πω πως τον αγαπάω, αλλά δεν είναι αγάπη αυτή που του δίνω, κάθε άλλο, στάλες βροχής είναι που απλά με νοτίζουν και σε λίγο πάλι στεγνώνουν πάνω μου. Μιλάν οι άλλοι για ωραιοποιήσεις, για λογική που υπερισχύει, για δύναμη να το βγάλω αυτό από μέσα μου, δεν ξέρω, δεν θέλω να ξέρω, ξέρω μόνον ότι τόσο άντεξα να βγάλω αυτήν την φορά και το ταξίδι συνεχίζεται.

Τελειώνοντας το βίωμα τρέμω και ας είμαι ακινητοποιημένη από αυτό που βίωσα. Λόγια δεν υπάρχουν, δεν έχουν νόημα άλλωστε, αλλά κοιτάζω τον εαυτό μου που δεν τόλμαγα πριν να αντικρύσω στα μάτια, στο πρόσωπο της Φίλης και συνοδοιπόρου Βασιλικής. Προσπάθησα να καθρεπτιστώ στη ματιά της μετά και δεν την άφηνα σε ησυχία και ας μην μιλάγαμε. Τύραννος είμαι, βάσανο σκέτο ώρες, ώρες... Έκανε και εκείνη τις συνειδητοποιήσεις της μέσα από το δρώμενο. Τι δύναμη ψυχής, τι αποφασιστικότητα, τι αξιοπρέπεια είχε Θεέ μου αυτό το κορίτσι εκεί δίπλα μου! Σε σένα λοιπόν Βασιλική μου αφιερώνω αυτά που γράφω απόψε γιατί τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν τι μου έδωσες απόψε εσύ και όλοι οι υπόλοιποι που γίναμε ένα. Εγώ έχω ακόμα να ζήσω στην ανυπαρξία μου, στο γκρίζο σκοτεινό σύννεφο που διάλεξα να αυτοτιμωρούμαι χρόνια τώρα. Τουλάχιστον τώρα καταλαβαίνω τον αντίκτυπο της επιλογής μου αυτής και συνεχίζω.

Καληνύχτα εαυτέ μου, καληνύχτα Βασιλική άνθρωπε εσύ φωτεινέ, καληνύχτα ζωή, καληνύχτα Θάνατε, καληνύχτα Μαριαλένα. Το κενό μου με καλεί να τρυπώσω μπας και φυτοζωίσω στην ψευδαίσθηση της παγίδας μου. Έρχομαι, έρχομαι, εσύ είσαι ο δικός μου βάρβαρος, έρχομαι, δεν σ' αφήνω έτσι εύκολα εγώ, μην ανησυχείς!

(Επειδή το συγκεκριμένο κείμενο αφορά σε συγκεκριμένη κατάθεση ψυχής μετά από βίωμα, σας παρακαλώ θερμά, αν σκοπεύετε να σχολιάσετε κάτι, κάντε το με επίγνωση της κατάστασης). Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση, Μ.