Χωρίς σχόλια...

Πόνος...

Θυμός...

Οργή...

Πόνος...

Σιγή...

Πόνος...

Εκτόνωση...

Λύτρωση...

Καληνύχτα καρδιά μου, αύριο είναι μια άλλη μέρα και πρέπει ν' αντέξουμε και αύριο...

Update: Η καινούργια μέρα ξημέρωσε λούζοντας με φως ηλίου τη πλάση. Η Μ. σηκώθηκε, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη με μάτια σβησμένα και έκανε να ετοιμαστεί για τη δουλειά. Έβαλε στο κασσετόφωνο το δισκάκι της Celine Dion, "A new day has come". Το ξανάκουσε μετά από καιρό, πρόσεχε την ενορχήστρωση στα τραγούδια. Ετοιμάστηκε. Με τη μητέρα της μίλησαν τυπικά και έφυγε απ' το σπίτι. Ήρθε στη δουλειά, κουβέντες για διακοπές με τη συνάδελφο στο γραφείο, άρχισε ο πονοκέφαλος της έντασης. Μπήκε στα μηνύματά της και διάβασε τι της άφησαν κάποιοι φίλοι σε τούτο δω το σημείωμα που γράφτηκε χθες τα μεσάνυχτα μετά την ομάδα της Οικογένειας που πηγαίνει τις Τρίτες. Εκεί, ένας άνθρωπος με μεγάλη εσωτερική δύναμη, μια κοπέλα άφησε επιτέλους να εκδηλωθεί μια κατάσταση που την κατέτρωγε χρόνια ολόκληρα και το εκτόνωσε μέσα από βίωμα. Μετά εκείνη ηρέμησε, έχοντας πει στον εαυτό της αυτά που την έπνιγαν τόσο καιρό.

Η Μ. δεν κρατήθηκε και έκλαψε στην αγκαλιά αγαπημένης φίλης. "Φοβάμαι" της έλεγε καθώς έκλαιγε με αναφυλητά, "φοβάμαι σου λέω". "Δεν θέλω να είμαι πάντα δυνατή, είμαι και αδύναμη και έχω ανάγκη να το εκφράσω" και συνέχισε να κλαίει στην αγκαλιά εκείνη που την δέχτηκε με αγάπη. Χρόνια τώρα το "καλό παιδί" προσπαθεί λίγο-λίγο, όσο αντέχει κάθε φορά, να εκφράσει αυτά που την ταλαιπωρούν. Μα διαλέγει λέξεις και νοήματα που δεν οδηγούν εκεί που θέλει, στην εκτόνωση. Φοβάται βλέπεις, τους άλλους, εκείνους που κάποτε της δημιούργησαν αυτές τις καταπιέσεις, έστω και αν δεν είναι εκεί στην ομάδα, έστω και αν ποτέ ίσως δεν θα μάθουν τι περνά για να ξεπεράσει τα βιώματά της. Τώρα αγγίχτηκε περισσότερο από κάθε άλλη φορά, νιώθει να πνίγεται από αυτά που θέλει να εκφράσει και αντί να μείνει μόνη με τον εαυτό της και να εκδηλωθεί κατά πως θα το ήθελε, πρέπει να δουλέψει, πρέπει να είναι η καλή κόρη, πρέπει να είναι κοινωνική, πρέπει να είναι ευπροσύγορη, πρέπει να είναι ήρεμη, ενώ αυτό που θα ήθελε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο αυτή τη στιγμή, είναι να κλάψει και να θρηνήσει και να ουρλιάξει, μέχρι που ότι είναι να βγει από μέσα της και να ανασάνει.

Δεν αφήνει ακόμα να το βιώσει αυτό το απελπιστικό συναίσθημα, του "δεν έχω άλλες αντοχές, εγκαταλείπομαι", πάντα το μαζεύει, πάντα ανασύρει κάποιες από τα κουράγια της ψυχής της για να μην αφήσει την ορμή του θυμού της να εκδηλωθεί. Και το στρέφει στον εαυτό της χρόνια τώρα και υποφέρει σιωπηλά. Μόνο τα μάτια της μιλάνε και λένε τι νιώθει σε αυτούς που ξέρουν να τα διαβάζουν που τώρα πια είναι περισσότεροι από παλιά. Το χαμόγελο της Τζοκόντα με δυό ματάκια που σου μιλούν γεμάτα θλίψη και φόβο και δίψα για ζωή, χαρά και αγάπη. Αυτό είναι η Μ και θα την παλέψει τη ζωή της!

Η Μ. έγραψε μαζί μ' αυτό το σημείωμα και ένα πραγματικό παραμύθι χθες βράδυ. Αφιερωμένο σ' εκείνη που μου προσέφερε μια τρυφερή αγκαλιά όταν τη χρειαζόμουν... Μ.