Ένα πακετάκι Mentos

Life is like a box of chocholates...you never know what you might find in it! (Forrest Gump)

Χθες βράδυ μου τηλεφώνησες ξανά μετά από καιρό. Μιλήσαμε, έμαθα τα νέα σου, έμαθες κάποια από τα δικά μου. Έκλεισες πάλι σαν άνεμος σιμούν και γω έμεινα με την αίσθηση του γρήγορου, του ανεκπλήρωτου, του ποθητού και μετά το κενό. Η έλλειψη της πραγματικής επικοινωνίας, της εξωτερίκευσης των βαθύτερων συναισθημάτων που αισθάνομαι για σένα. Δεν θέλω να σε ακούω σαν να σε πατάν στον κάλο, δεν θέλω να πέφτει η μπαταρία του κινητού όταν μιλάμε, δεν θέλω να μένω με υποσχέσεις που ποτέ δεν πραγματοποιούνται. Τι ήθελα και σ' ερωτεύθηκα, πες μου τι?

Στη τσάντα μου κουβαλάω αυτό το πακετάκι Mentos πολύχρωμες καραμελίτσες που μου είχες προσφέρει όταν βρεθήκαμε τελευταία φορά. Δεν τις τρώω όλες εξεπίτηδες. Έχω αφήσει κάποιες να σε θυμίζουν, εκεί στη πίσω τσέπη της τσάντας μου. Θυμάσαι που χάζευα μια πασχαλίτσα στο σούπερ μάρκετ που ψωνίσαμε? Σου έπαιξα και κουκλοθέατρο με το ζουζούνι και μου άρεσε που προσφέρθηκες να μου την πάρεις, αλλά δεν μας άρεσε η φάτσα της και την αφήσαμε. Πόσο μου άρεσε αυτό που έκανες, να ξερες τότε!

Αυτές οι καραμελίτσες κουδουνίζουν και σε θυμίζουν, όχι μόνο για κείνο το σαββατοκύριακο που με έκανε να σε ερωτευθώ, αλλά και για όλα τ' άλλα που με έκανες να νιώσω. Γιατί άραγε να καρδιοκτυπώ για σένα, τόσο καιρό τώρα? Άραγε ξέρεις, καταλαβαίνεις τι αισθάνομαι? Και χθες το τηλεφώνημά σου, η φωνή σου, οι υποσχέσεις σου... Άσε με να σε χαϊδέψω τρυφερά, άσε με να αντικρύσω τα μάτια σου, άσε με να σου ψιθυρίσω αυτό το κάτι που θα σε κάνει να πάρεις φωτιά, άσε με σε παρακαλώ, άσε με...!