ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ...

Μάτια μου,

Χθες βράδυ κάτω από τα αστέρια στον ουρανό, μου θύμησες τι πάει να πει "αγάπη".

Χθες βράδυ ένιωσα να το νιώθω, αυτό που τόσο καιρό προσπαθούσες να μου δώσεις και γω αρνιούμουν να το δεκτώ. Δεν είναι έρωτας, δεν είναι αγάπη, είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο και το ξέρουμε και οι δυό.

Χθες βράδυ προσπάθησα να σε αποχαιρετήσω, μα δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Οι λέξεις που έβγαιναν από το στόμα μου, δεν είχαν σχέση με τα αισθήματά μου και τα συναισθήματά μου. Το κατάλαβες και είπες πως θα προχωρήσεις μπροστά και σου είπα πως θα συναντηθούμε ξανά σε άλλο επίπεδο, σε αυτό που πάντοτε επικοινωνούσαμε, το εξώκοσμο.

Χθες βράδυ φοβήθηκα και πάλι να αφεθώ να ζήσω αυτό που αφήσαμε μισοτελειωμένο καιρό πριν. Τουλάχιστον σου έδωσα να πάρεις μαζί σου τον χτύπο της καρδιάς μου και τη συγκίνηση που έβγαινε καθώς για μια στιγμή, η ψυχή κραύγαζε ότι η φωνή δεν μπορούσε να εκφράσει. Προσπάθησα να κοιμηθώ, μα ο ύπνος δεν ήταν καταφύγιο για την ταραγμένη μου ψυχή απόψε.

Σήμερα το πρωί ντύθηκα στα μαύρα όπως τότε που πίστευα πως σε έχανα και ενώ δεν το περίμενα, ήρθα και πάλι στη δουλειά με δάκρυα στα μάτια, όπως τότε που άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για μας μια κρύα νύχτα του Φλεβάρη και γω ήμουν ανήμπορη να σου επικοινωνήσω την απελπισία μου.

Χθες βράδυ ίσως και να ήταν η τελευταία φορά που με έβλεπες, που με άκουγες, που με ένιωθες κοντά σου στο φυσικό επίπεδο. Δεν ήθελα να σε πληγώσω, ούτε τότε, ούτε τώρα, ούτε ποτέ άλλωτε. Θέλω μόνον να αγαπάς το ξεχωριστό πλάσμα που κρύβεις μέσα σου, όπως αγάπησες κάποτε εμένα γλυκέ μου και εγώ δεν μπόρεσα ν'αντέξω αυτή σου την αγάπη.

Σ'ευχαριστώ...

Update: η Μαριαλένα πονάει σήμερα με αυτόν τον πόνο της καρδιάς που δεν περιγράφεται με λόγια. Δεν έχει ιδέα αν κάνει σωστά ή λάθος, αν ακούει τη καρδιά ή τη λογική της. Αυτό που ξέρει είναι ότι πονάει γιατί αγαπήθηκε και αγάπησε. Είναι και αυτό κάτι... μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά!