Αίσθηση ταυτότητας!

Αυτό το σ/κ ήμουν καλεσμένη σε ένα γάμο συναδέλφου στη περιοχή της Ελασσόνας. Η συναδελφός μου, άνθρωπος με ήθος και ποιότητα παντρεύτηκε τον άνθρωπό της στη γενέθλια γη της όπου και μεγάλωσε. Με τον αδελφό μου αποφασίσαμε να πάμε, γιατί θέλαμε να συνδιάσουμε την επίσκεψή μας σε καρδιακούς φίλους στη Λάρισα επιπρόσθετα.

Το Σάββατο το πρωί αναχωρήσαμε και ευτυχώς η Εθνική Οδός δεν παρουσίαζε την κίνηση των μαζικών εξόδων άλλων ημερών. Εμείς, ευκαιρίας δοθείσης, οδηγήσαμε το αυτοκίνητο σε γρήγορους ρυθμούς και φτάσαμε στη Λάρισα το απογευματάκι. Η πόλη σύγχρονη και μεγάλη και λόγω των μονοδρομήσεων, δαιδαλώδης, στα μάτια ενός επισκέπτη που δεν έχει αίσθηση της πραγματικότητάς της. Μέναμε κοντά στη Πλατεία Ταχυδρομείου και εκεί πήγαμε όταν θελήσαμε να τσιμπήσουμε κάτι μετά την άφιξή μας. Κόσμος στα καφέ της πλατείας απολάμβανε την απογευματινή λιακάδα και την γνωστή περασάδα. Μου έκανε εντύπωση πως μεγάλη μερίδα του εκεί πληθυσμού φορούσε ρούχα επώνυμα και γυαλιά τελευταίας μόδας ακόμα και στο σκοτάδι. Θα μου πείτε που το περίεργο? Ζώντας σε μια Αθήνα εν πολλοίς απρόσωπη και κινούμενη κυρίως στο κέντρο, το μεγάλο χωνευτήρι της πρωτεύουσας, η αίσθηση μου είναι αυτή της Βαβυλωνίας. Εκεί, όπου ο τόπος είναι πλούσιος και ο πληθυσμός εύπορος, είναι περισσότερο εμφανής η ομοιογένειά τους. Αφήστε που τα αυτοκίνητά τους ανήκαν στη μεσαία και μεγάλη κατηγορία, ενώ οχήματα όπως το μικροσκοπικό Smart δεν υπήρχαν καθόλου στους δρόμους!!!

Τέλος πάντων, μετά επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και ετοιμαστήκαμε για να πάμε στην Ελασσώνα. Περίπου 40 λεπτά μετά ανεβαίνοντας τα βουνά μετά τον Τύρναβο, φτάσαμε στην κωμόπολη της Ελασσόνας για το γάμο. Κατάμεστη η εκκλησία από ντόπιους που ήρθαν για να καμαρώσουν τη νυφούλα-συνάδελφό μου! Στην είσοδο, μια αντίκα του 1930 να περιμένει ανθοστολισμένη να τους παραλάβει μετά την στέψη. Το μυστήριο περιελάμβανε τα πάντα και περίπου μία ώρα και μετά χαιρετήσαμε και πήγαμε στο κέντρο "Φαντασία" για το γλέντι. (σημ. Φανταστείτε με ότι σε παρόμιες καταστάσεις στο παρελθόν, έχω βγάλει "μπιμπίκια" πολλάκις και συνήθως μου κάθονται στο λαιμό τέτοιες εκδηλώσεις)
Το μαγαζί επαρχιακό, δίπλα στις όχθες του Ελασσωνήτη ποταμού, με τα ρούχα της οικογένειας κρεμασμένα στο μπαλκόνι του σπιτιού από πάνω (αμάν...)Μπήκαμε μέσα, βρήκαμε το τραπέζι μας και με το που καθήσαμε, νάσου οι σερβιτόροι με το πρώτο πιάτο στο χέρι να μας σερβίρουν. Ποτά και αναψυκτικά στο τραπέζι και τα εδέσματα μας άφησαν με την απορία του φρέσκου ή του φυλασσόμενου στο ψυγείο. Σε λίγο έφθασε και η οικογένεια που είχε την ίδια περιποίηση και ενώ προχωρούσαμε στο δεύτερο, κυρίως πιάτο, έφτασαν και η νύφη με τον γαμπρό που έκοψαν τη τούρτα και χόρεψαν και το τραγούδι τους πριν καθήσουν στο τραπέζι. Το κυρίως πιάτο, είχε κρέας ψητό ή μαγειρευτό και καλομαγειρεμένα συνοδευτικά και συνοδεύονταν ακόμα από σαλάτα, φέτα και τυροκαυτερή. Ευτυχώς που για τα δεδομένα το φαγητό ήταν αξιοπρεπές λοιπόν.

Αυτό που με έκανε να γράψω αυτές τις σκέψεις ήταν η αίσθηση ταυτότητας που απεκόμισα στη γαμήλια αυτή δεξίωση. Αφού φάγαμε, η μουσική από διακριτική αλλά όχι λαϊκίζουσα, στράφηκε στα τοπικά άσματα, τα βλάχικα και εκεί σύσσωμοι οι ντόπιοι σηκώθηκαν και χόρευαν σε συνδιασμούς χορευτικούς, άνδρες και γυναίκες τοπικούς χορούς αλλά και ποντιακά και τσάμικα. Μου έκανε εντύπωση πως μέχρι και ένας παπάς που παρευρίσκονταν, σηκώθηκε και με λεβεντιά περισσή έσερνε το χορό, συμμετέχοντας στη χαρά της βραδυάς, για μένα ακομπλεξάριστα. Ο κόσμος, μικροί και μεγάλοι, χόρευαν σαν να έπαιρναν μέρος στο πανηγύρι του χωριού και υπήρχε μεταξύ τους μια αρμονία στις κινήσεις των σωμάτων και πολλές φορές λεβεντιά. Με τον αδελφό μου δεν χορέψαμε, αλλά μεταξύ σοβαρού και αστείου, κάναμε φωνητικά στα δημοτικά άσματα που ακούγονταν.

Στους κατά καιρούς γάμους που πηγαίνω, ειδικά στην Αθήνα, η κατάσταση είναι ή του ύψους ή του βάθους. Ή η δεξίωση θα εξελίσσεται σε νεοελληνικό όργιο κακογουστιάς, ή θα θυμίζει ευρωπαϊκές συγκεντρώσεις, πολλές φορές άνευρες και αμήχανες. Λίγες φορές θυμάμαι να υπάρχει ζωντάνια και διάθεση από το ζευγάρι ειδικά, να είναι η βραδυά αυτή ξεχωριστή και αυτές θυμάμαι σαν σημεία αναφοράς. Ας όψεται το mentalite της "μεγαλούπολης" και η νεο-ελληνική κουλτούρα! Γι' αυτό και αναφέρω αυτήν εδώ την περίπτωση, τον γάμο της συναδέλφου στην Ελασσώνα που ή μη τι άλλο, ήταν βγαλμένη από την ζωή και τις συνήθειες των ντόπιων και γι' αυτό ήταν κατ' εμέ καλύτερη από οποιαδήποτε αδιάφορη δεξίωση σε μεγάλα ξενοδοχεία ή αίθουσες εκδηλώσεων στην Αθήνα.