Νύχτα της μεγάλης φυγής

Δεν θυμάμαι πολλά πριν από αυτό, εκτός του ότι πριν τη μεγάλη πυρκαγιά ζούσα μιαν άλλη ζωή. Νομίζω πως ήταν καλοκαίρι, όταν το δάσος παραδώθηκε στις φλόγες και τότε άλλαξαν τα πάντα. Είχε πολύ ζέστη ακόμα και μέσα στο δάσος λίγες μέρες πριν, μα ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο και να όμως που συνέβη.



Δεν θυμάμαι πολλά σας λέω, μην επιμένετε. Βράδυ ήταν όταν οι φλόγες έφτασαν στο βουνό και το σκοτάδι άλλαξε χρώμα. Η κόλαση ήταν εκεί και προχωρούσε αδυσώπητη προς το μέρος μας. Η διαφυγή ήταν αδύνατη, πολλά ζώα δεν τα κατάφεραν κι έμειναν πίσω. Εγώ ξέφυγα, χωρίς να ξέρω που πηγαίνω μες τα σκοτάδια. Κουτρουβάλησα στις πλαγιές, τα πόδια μου έτρεχαν αίμα καυτό όπως οι φλόγες που με κυνηγούσαν, έτρεχα να σωθώ.



Τα δέντρα έσκαγαν, το έδαφος έτριζε, η μυρωδιά του θανάτου ήταν παντού. Η σιγαλιά του δάσους δεν υπήρχε πια, παρά μόνο κραυγές πόνου και οδύνης έφταναν τόσο ψηλά όσο και οι φλόγες που μας περιτριγύριζαν. Έφτασα στα ριζά του βουνού, φώτα παντού, μια άλλη πλάση απλωνόνταν μπροστά μου. Θόρυβος, ζέστη και το δάσος δεν υπήρχε πουθενά στον ορίζοντα για να χωθώ ξανά και να χαθώ μέσα του.


A huge forest fire burns at Parnitha mountain overlooking Athens
Source: Yannis Behrakis, Reuters
Published: Friday, June 29, 2007 3:39 AEST


Σάστισα, ώστε η κόλαση είχε και συνέχεια... Κοιτούσα τα τεράστια κουτιά που ζούσαν οι άνθρωποι μέσα, τα περάσματα που είχαν χαράξει και έκαιγαν από την αποπνικτική ατμόσφαιρα, τα τέρατα που κατευθύνονταν προς το μέρος μου με λαμπερά μάτια που βρυχώταν μες στη νύχτα. Ζάρωσα, στον κόσμο μου αυτός ο εφιάλτης δεν υπήρχε, που ήμουν?



Προσπάθησα να φύγω, μα να πάω που? Σε αυτό το μέρος τα δέντρα ήταν λιγοστά και έστεκαν αμίλητα γύρω από εμπόδια που τους είχαν βάλει οι άνθρωποι. Ζώα ελεύθερα δεν κυκλοφορούσαν, ω Θεέ μου, τι μέρος είναι αυτό που έφτιαξες? Πήγα κοντά σε ένα γέρικο πεύκο και το αγκάλιασα. Το κρατούσα γερά από τον κορμό και τα δάκρυά μου πότιζαν το σκληρό του φλοιό. Τι συμβαίνει γέροντα, πες μου τι συμβαίνει? Παιδί μου, μου αποκρίθηκε, η φύση δεν αντέχει πια. Ο άνθρωπος την κατασπαράζει, δεν βλέπεις? Πεθαίνουμε όλοι σιγά σιγά. Μα γιατί, ρώτησα με αναφυλητά, γιατί την κατασπαράζει, τι του έκανε? Αχ ευλογημένο μου πλάσμα, ο άνθρωπος πια δεν γεννά, αλλά σκοτώνει, θα πεθάνουμε όλοι πάνω σε αυτή τη γή, δεν υπάρχει γυρισμός κατάλαβέ το...



Δεν είπα τίποτα, η λάμψη από τη φωτιά που εξαπλωνόνταν προς το μέρος μας, με έκανε να φύγω ξανά χωρίς επιστροφή. Δεν θυμάμαι πολλά σας λέω για την ζωή μου πριν, μόνο ότι εκεί που ζούσα μέσα στο δάσος, υπήρχε ζωή και τώρα το μόνο που αντίκρυζα ήταν θάνατος, χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι για να σταματήσω το κακό που μας βρήκε. Τώρα οι άνθρωποι με έβαλαν να ζω μέσα σε ένα από τα τσιμεντένια κλουβιά τους που το φως της ημέρας και η δροσιά της νύχτας δεν φτάνουν ποτέ. Δεν με καταλαβαίνουν. Καμμιά φορά ακούω τα πουλάκια να κελαηδούν και νομίζω πως είμαι ακόμα μέσα στο δάσος, εκεί που ζούσαμε ευτυχισμένα όλα τα πλάσματα της Γης. Καλύτερα να μην θυμάμαι πολλά για πριν, γιατί πονάω και που τα σκέφτομαι, άραγε τι ζωή ζουν σε αυτόν τον άγριο κόσμο οι άνθρωποι, χωρίς την ανάσα του δάσους? Πως μπορούν, μου λέτε?

Marialena, 02/07/2007 (αν ένα παραμύθι μπορεί να περιγράψει την οδύνη για το δάσος που χάθηκε εξαιτίας μας και που εμείς μαζί του χανόμαστε)


====================================================

ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ:




Κυριακή 8 Ιουλίου και ώρα 7 το απόγευμα όλοι έξω από την Βουλή.
Απαίτησε την αναδάσωση όλων των καμένων εκτάσεων.
Μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες απαίτησε δράση τώρα .
Μην μείνεις άπραγος αυτή τη φορά .
Πρόωθησε αυτό το μήνυμα σε όσους περισσότερους μπορείς και κατέβα στους δρόμους στην πιο μαζική συγκέντρωση για το περιβάλλον.

Ψηφίστε εδώ για να μην μείνετε αμέτοχοι στη δράση! Μας αφορά όλους η πρωτοβουλία:
Actclik.com
========================================================

Links: Πάρνηθα: η επόμενη μέρα! στο Χαμομηλάκι
Μην μείνεις αμέτοχος! στους Ανώνυμους Μελαγχολικούς
Σώσαμε το Καζίνο, χάσαμε το Δάσος: ANIMA.GR