Αυτή η νύχτα μένει...

Κοίταξε το ημερολόγιο στον τοίχο της κουζίνας, το καλοκαίρι είχε ήδη περάσει το μισό και εκείνη κάθε μέρα που περνούσε την έσβηνε με μια μηχανική κίνηση σαν να μετρούσε αντίστροφα το χρόνο. "Για κοίτα πως περνάει ο καιρός" μονολογούσε, "σε λίγο πάει κι αυτό το καλοκαίρι!"

Η δουλειά δεν έλεγε να κοπάσει όπως συνέβαινε άλλες χρονιές παλιότερα, σαν ένας μαγνήτης να την κράταγε κολλημένη προς το κέντρο της γης κάθε μέρα που πήγαινε στο γραφείο. Μόνο η αύξηση της θερμοκρασίας εξωτερικά, την έκανε να σκέφτεται ότι δεν έχει πάρει ακόμα την άδειά της για διακοπές, ούτε καν είχε δηλώσει πότε ήθελε να φύγει.

Ήταν όμως και οι υπόλοιπες δουλειές της που δεν την άφηναν σε ησυχία ακόμα, έτσι έλεγε στον εαυτό της. Είχε εκρεμμότητες που δεν μπορούσε να αφήσει πίσω της πριν τις διακοπές και ήθελε να τις διευθετήσει οπωσδήποτε. Άλλη δικαιολογία και αυτή, πάλι έβαζε το καθήκον umber alles!

Μια φίλη την ξεσήκωνε να πάνε σε κανένα νησάκι για λίγες μέρες να ξεσκάσουν. Στην αρχή φάνηκε σαν καλή ιδέα και με χαρά κατέστρωνε το πρόγραμμά της. Δεν είχε πρόβλημα, μια βδομάδα με φίλους στο Αιγαίο, φαινόταν καλή ιδέα, μα για κάποιον λόγο ναυάγησε σαν σχέδιο. Μετά μια άλλη πρόταση που δεν προχώρησε και μετά ακόμα μια από μέρους της που δεν φαινόταν να ενθουσιάζει τη παρέα, έμεινε μετέωρη. Προσπαθούσε να δικαιολογήσει την απραξία της λέγοντας ότι δεν πειράζει, μα κατά βάθος εκείνη την μια βδομάδα που αναζητούσε για να κάνει πράγματα με τον εαυτό της, δεν φαινόταν πραγματοποιήσιμη φέτος. Έλεγε να μην στεναχωριέται και πως δεν πειράζει και κάποια άλλη φορά ίσως να επισκεπτόταν τους προορισμούς που είχε υπόψη της, και, και, και...

Summertime - Η ευτυχία μοιάζει με ένα άρωμα που δεν μπορείς να απλώσεις στους άλλους, χωρίς να πιτσιλιθείς και συ. Ralph Emerson

Πάντα είχε ένα όριο στο καλοκαίρι, τον Δεκαπενταύγουστο. Έτσι και περνούσε η γιορτή της Παναγιάς, σήμαινε για κείνη η αντίστροφη μέτρηση για το επικείμενο φθινόπωρο, η επιστροφή στην πραγματικότητα της πόλης, ο προγραμματισμός νέων δραστηριοτήτων και η μέρα που σιγά σιγά μίκραινε και δροσεύρευε καθώς ο καιρός σιγά σιγά άλλαζε, αφήνοντας την κάψα του καλοκαιριού πίσω του. Φέτος έλεγε πως κάπου εκεί θα ξεκινούσε η άδειά της, σαν τρύπα στον χωροχρόνο, σαν να ήθελε να μπει στο διάκενο των διαστάσεων και να μείνει εκεί εγκλωβισμένη σε μια άγνωστη παράμετρο.

Η αλήθεια ήταν ότι φέτος ειδικά αυτή η πλασματική ανάγκη των ανθρώπων για "διακοπές" την άφηνε κατά πολύ ασυγκίνητη, ίσως κατά βάθος της δημιουργούσε και αρνητικά συναισθήματα, άγχος το μόνο σίγουρο. Όχι ότι δεν της άρεσε να ταξιδεύει όταν μπορούσε να φύγει για άλλες πολιτείες, όχι ότι δεν λάτρευε τις μικρές αποδράσεις στη φύση στον ελεύθερο χρόνο της, μα φέτος κάτι την είχε πιάσει και φερόταν περίεργα.

Οι προοπτικές βέβαια δεν ήταν εξαρχής στο μυαλό της, αρκούντως διεγερτικές. Θα έπαιρνε την άδειά της, θα πήγαινε λίγες μέρες στα πατρογονικά, σε ένα σπιτάκι που είχε από τους γονείς της για κανένα μπάνιο και ξεκούραση μέσα στην ηρεμία, θα έβλεπε και λίγο τους γέρους της, αλλά μέχρι εκεί ήταν το σενάριο. Μπάνιο, ύπνος, διάβασμα, μουσική, άδειες ώρες συντροφιά με τον εαυτό της, οι μέρες και οι νύχτες που δεν ξέρεις πως να τις γεμίσεις μακριά από όλους και απ' όλα, οι σκέψεις που ξεπηδούν από το κεφάλι σου όταν δεν τις χρειάζεσαι, τα όνειρα που δίνουν τη θέση τους στους εφιάλτες και τα φαντάσματα, το ξύπνημα για μια ακόμα μέρα κάπως έτσι, ιδού η μεγάλη ανατριχίλα των διακοπών.

"Διακοπές από τι?" αναρωτιόταν. "Λες και δεν είσαι εσύ ο ίδιος αυτός που είναι και εδώ και εκεί και παντού. Από τι διακόπτεις, από το γραφείο και τη βαβούρα, σίγουρα, όλα τα άλλα όμως πάνε πακέτο και στις διακοπές..." σκεφτόταν καθώς έπαιρνε το μετρό ιδρωμένη για να γυρίσει σπίτι κάθε απόγευμα. Μέτραγε τον κόσμο στα βαγόνια που λιγόστευε όσο περνούσε ο καιρός, διακοπές βλέπεις.

Το έλεγαν και οι διαφημίσεις στην τηλεόραση για τα διάφορα καταναλωτικά δάνεια των τραπεζών: "...εσείς διακοπές πήγατε?" Όχι ρε φίλε, δεν πήγαμε διακοπές, δεν φοράμε χαβανέζικο πουκάμισο και πίνουμε πίνα κολάδα στην ακροθαλασσιά, δεν είναι έτσι τα καλοκαίρια μας, λυπήσουμας με τα κλισέ σου!

Μάλλον είχε συγγένεια με τα καβούρια η συγκεκριμένη, ειδικά όταν είχε λόγους να κλείνεται στον εαυτό της. Ένας φιλαράκος που μάλλον τη φλέρταρε, αλλά εκείνη δεν ήθελε να το παραδεχτεί, της είπε σε ένα μήνυμα, "άσε μου λίγο χώρο και θα δεις" και τότε συνειδητοποίησε πως δεν άφηνε ούτε ένα τόσο δα εκατοστό περιθωρίου για κάτι τέτοιο αυτή την εποχή στη ζωή της, σαν τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες με τους 300 του έλεγε από μακριά "μολών λαβέ" και είχε για καλό και για κακό την ασπίδα και το δόρυ έτοιμο για αντιπερισπασμό στη προσέγγιση.

Ήταν και οι διακοπές βλέπεις στη μέση, δεν ήθελε να αφήσει εκκρεμότητες πριν φύγει...

Get this widget Share Track details

Αφιερωμένο: Δήμητρα Παπίου - Σταμάτης Κραουνάκης: Αυτή η νύχτα μένει
(για όλες εκείνες τις πανσελήνους του Αυγούστου που καθρεφτίζονται στα νερά του Κορινθιακού και η φωνή της Παπίου αντηχεί σε κάθε ανάσα που παίρνεις στα βράχια, κοιτώντας το φεγγάρι...)

Marialena, 21/07/2007