Κόψτα τα ρημάδια!

Πάνε τρία χρόνια ίσως και τέσσερα, δεν θυμάται καλά τη χρονολογία, αλλά θυμάται πολύ καλά το γιατί. Καλοκαιράκι ήταν, όπως και τώρα, που πήγε στην κομμώτριά της να της φτιάξει τα μαλλιά. Μια ζωή έκανε ότι της έλεγε η μάνα της με τα μαλλιά της. Το "καλό παιδί" βλέπεις. Ήταν και ίσια συν τις άλλοις καρφιά, δεν έστρωναν με τίποτα. Στο δημοτικό είχε ωραία μαλλιά μέχρι τους ώμους, αλλά πάλι ένα καλοκαίρι της τα κόψανε αρώτηγα για να μην ζεσταίνεται το παιδί και ακόμα και τώρα, στην κομμώτρια που συναίνεσε στο "έγκλημα" δεν έχει ξαναπατήσει. Ακούς εκεί να της τα κόψει τα μαλλιά, αφού δεν ήθελε! Αλλά ποιός την άκουγε, να μου πεις...

Μεγάλωνε και τα μαλλάκια εκεί, καστανόξανθα, στον ήλιο ξανθαίνανε περισσότερο, φώτιζαν τα ανοιχτά της ματάκια. Πάντα ίσια και πάντα από κοντούτσικα μέχρι το σβέρκο της, μια ζωή κλασσικούρα η μικρή. Το καρεδάκι που έκανε, άρχισε σιγά σιγά να το κονταίνει, όταν άρχισε να φοράει κράνος καμμιά δεκαριά χρόνια πριν, γιατί δεν την βόλευαν τα μακρύτερα μαλλιά. Μα εκείνο το καλοκαίρι, το αποφάσισε σε μια νύχτα σχεδον.

Όταν κάθησε στην καρέκλα μπροστά στον καθρέπτη του κομμωτηρίου, είδε από απέναντι τη κομμώτρια να της λέει για το "καρεδάκι μας", αφού την ήξερε πως με τρόμο παρέμβαινε στα μαλλιά της, απομεινάρι της άπονης άλλης κομμώτριας τότε στα παιδικά της χρόνια. Όμως είχε έλθει η ώρα να πει τι ήθελε να κάνει με τα μαλλιά της επιτέλους. "Όχι κυρία Ρένα μου, δεν θα κάνουμε το καρεδάκι μας αυτή τη φορά". Την κοίταξε έκπληκτη η Ρένα και εκείνη συνέχισε αποφασιστικά "κόψτα ως τη ρίζα, θα καταταγώ πεζοναύτης!"

Η κομμώτρια έμεινε εμβρόντητη "...θα κάνεις τι?" ψέλλισε "είσαι με τα καλά σου κορίτσι μου?" Εκείνη χαμογέλασε σχεδόν σατανικά, "κόψτα τα ρημάδια να ησυχάσω σου λέω, αρκετά τα ανέχτηκα, κόψτα μου να ησυχάσω!" Το ψάλίδι άρχισε να κόβει τούφες τούφες τα μαλλιά της, άρχισε να φαίνεται ο σβέρκος της, τα μάτια της πήραν άλλην όψη, της τα έκοψε κοντά με θηλυκές πινελιές η Ρένα, ευτυχώς ο καθρέπτης δεν την άφησε απογοητευμένη, το αντίθετο μάλιστα!

Ήξερε γιατί το είχε κάνει, με την θηλυκότητά της τα είχε πάλι, γιατί ήταν ερωτευμένη με έναν άνθρωπο που όταν του το είπε, εκείνος τράπηκε σε φυγή, ειδικά όταν του εκμυστηρεύτηκε πως ήθελε να τον ακολουθήσει ως τα πέρατα της γης για να είναι μαζί. Τα μαλλιά της το πλήρωσαν το αντίτιμο, τους έδωσε μια ψαλιδιά και τα έστειλε στο διάολο. Όχι ότι δεν ήταν όμορφη με τα κοντά μαλλιά, τύπο είχε, της ταίριαζαν στο παρουσιαστικό της εν τέλει.

Η μάνα της ενθουσιάστηκε, όλο μπράβο και μπράβο της έλεγε, σαν να την πατρονάριζε. Το ίδιο και ο πατέρας της, είπε έναν καλό λόγο, άλλωστε και η γυναίκα του κοντά τα είχε πια. Κατά μάνα, κατά κύρη δηλαδή. Τους φίλους και τους συναδέλφους τους ξάφνιασε όταν τη Δευτέρα εμφανίστηκε με τη νέα κουπ στο γνώριμο περιβάλλον. Μέσα της ένιωθε καλά να κάνει κάτι τέτοιο, άλλωστε ο έρωτάς της δεν είχε καταλαγιάσει για εκείνον που την αρνήθηκε ακόμα. Τώρα πια δεν ήταν εκείνη που του δόθηκε, ήταν κάποια άλλη ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον στη διαδικασία να τον ξεπεράσει.

Τα χρόνια περνούσαν και τα μαλλιά παρέμεναν ακόμα κοντά, την είχαν βολέψει κιόλας στην καθημερινή της ζωή. Κάποιες φίλες της πιο μεγάλης ηλικίας, έλεγαν ότι θα της πήγαιναν τα μακρυά μαλλιά, θα την έκαναν να δείχνει πιο όμορφη, πιο θηλυκιά, αλλά εκείνη έκανε πως δεν άκουγε, είχε μέσα της ακόμα άρνηση να δεχθεί τη γυναίκα που ήταν από πάντα. Κρυφά θαύμαζε και όλες εκείνες τις γυναίκες που ξεχείλιζε η γυναικεία τους ταυτότητα, έστω και αν το μαλλάκι τους δεν ξεπερνούσε τον έναν πόντο και ενδόμυχα ήθελε να τις έχει σαν πρότυπο, να τους μοιάσει. Τον εαυτό της έβλεπε σαν έναν συνδιασμό γερμανίδας φεμινίστριας και διανοούμενης λούμπεν καθολικής με τα γυαλιά της μυωπίας της ιδιαίτερα και γελούσε με τον αυτοχαρακτηρισμό της εικόνας της!

Όμως πως ένα ανέλπιστο γεγονός την κράτησε μακριά από τον κόσμο για αρκετό καιρό και τα μαλλιά της θέλοντας και μη, άρχισαν να μακραίνουν. Όταν πήγε στη κομμώτρια καιρό μετά, τα έπιανε με λαστιχάκι για να μην πέφτουν στα μάτια της ακούρευτα. Άλλαξε και κομμωτήριο κιόλας, πήγε σε μια ξύπνια κομμώτρια στη γειτονιά της που τα μάτια της έβγαζαν σπίθες. "Θέλω να τα μακρύνω" της είπε, "τι λες, κάνουμε μια προσπάθεια να τα στρώσουμε?" Κι έτσι λίγο λίγο, τα μαλλιά της άρχισαν να παίρνουν μάκρος, δέκα μήνες μετά έχουν φτάσει στο σβέρκο ξανά και έκανε πλάκα όταν ζεσταινόταν τα έπιανε με το ίδιο λαστιχάκι σε ένα τσουρούτικο κοτσιδάκι, γιατί έκανε πλάκα πως τα έπιανε γιατί έλεγε πως την εμπόδιζαν, φαντάσου μια ουρίτσα τόσο δα μικρούλα!

Σήμερα πρώτη φορά που έπιασε ένα τσουλούφι της προς τα πίσω και φάνηκαν οι αφέλειες και πόσο μάκρος έχουν πάρει τα μαλλιά της πίσω. Ημίμακρα τα λες πια, όχι κοντά. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη καθώς τακτοποιούσε τις άτακτες τούφες πίσω από το αυτί. Της θύμισε τότε που κοριτσάκι στο σχολείο, συνήθιζε να πιάνει με τον ίδιο τρόπο τα μαλλιά της με πολύχρωμα κοκκαλάκια και λαστιχάκια. Χαμογέλασε, μα το πρόσωπο της πια δεν ήταν παιδικό, κάθε άλλο, ήταν η όψη μιας γυναίκας που όσο και αν έβλεπε το παιδί μέσα της, είχε πια μεγαλώσει...

Marialena, 09/07/2007