Αυτό το καλοκαίρι...

Θυμάμαι πέρσι το καλοκαίρι που ήταν από τα δυσκολότερα που είχα περάσει ψυχολογικά. Η δουλειά είχε αυξηθεί απελπιστικά πολύ και ήμουν ράκος. Δε φτάνει που είχε χαλάσει μια φιλία που είχα επενδύσει πάνω της, από το τίποτα, όπως νόμιζα τότε, είχα και τα ανακούρκουδα ψυχολογικά μου να με στριμώχνουν στη γωνία μαζί με το γεγονός ότι το αγόρι που ήθελα με έφτυνε κανονικά και ας πίστευα εγώ το αντίθετο. Πήγα για λίγες μέρες στο εξοχικό και μετά στη Μάλτα που μου άφησε καλές εντυπώσεις σαν προορισμός.





Επιστροφή, Σεπτέμβρης, ξαναβρίσκομαι με έναν σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μου, χλαπάτσα άγρια. Χαλάει και άλλη μια φιλία λόγω μαλακίας του άλλου μέρους, ξεκινάω ενεργειακή θεραπεία και ομοιοπαθητική και νομίζω πως ισορροπώ. Νοέμβρης και γελιέμαι αγάπη μου, πολύ άγρια. Σπάω το πόδι, δυο μήνες στο κρεββάτι, η ζωή αλλάζει στο δευτερόλεπτο. Γενάρης και αρχίζω να κυκλοφορώ ξανά, ταξιδάκι στη Θεσσαλονίκη σε φίλους, χτυπάει και η καρδιά πάλι δυνατά με το αγόρι που με έφτυνε. Φλεβάρης, απόκριες ξανά Θεσσαλονίκη, η ώρα της γαϊδουρινής συμπεριφοράς είχε σημάνει. Πάρε να χεις, το φτύσιμο ήλθε τότε. Σ' ερωτεύθηκα τρελλά βρε μπαγάσα, το κατάλαβες ποτέ σου αυτό? Του Αγίου Αγαπούλιου, με θυμάμαι και ο "χλαπάτσας" να μου πει πως είμαι η αγάπη της ζωής του, άφερημ, τι να του πεις του χριστιανού μετά, θέλω κι άλλο? Και γω σε αγάπησα και το ξέρεις τι σήμαινες για μένα βρε ξωτικό του δάσους, το ξέρεις κι ας μαζί δεν κάναμε και χώρια δεν μπορούσαμε. Όσο θυμάμαι τη μπλε μας αύρα μαζί ένα βράδυ... Μαθήματα σιάτσου, εξισορρόπιση ενέργειας και θεραπευτικό χάδι, να ανακουφιζόμαστε. Μοναξιά. Πάσχα στο εξοχικό, λίγα και καλά, νταβαντούρια, άστα για άλλους. Μάης, η δασκάλα μου αμφιβάλει αν θα τα καταφέρω λέει, λόγω πάθησης να συνεχίσω σπουδές στο σιάτσου. Κλονίζομαι και συ τέκνον βρούτε? Στο μυαλό είναι όλα μα... Πάρτυ στο Μερσέντες, περνάμε καλά, γνωρίζω νέους φίλους βλέπω παλιούς, στιγμές χαράς και κεφιού με την μπλογκοπαρέα. Χανόμαστε ξανά, δουλειές, υποχρεώσεις, περιμένω τι άραγε? Με θυμήθηκε και ο "γάιδαρος" και η φίλη με τη "μαλακία". Να πούμε τί βρε παιδιά, αν κουνιούνται οι βάρκες στο λιμάνι? Κάτι με τρώει, αλλά δεν ξέρω τι μέχρι που καταλαβαίνω ότι λέγεται "έλλειψη αγάπης" από το περιβάλλον. Σβουριχτή μου ρθε, άλλο να το λες και άλλο να το καταλαβαίνεις! Μοναχικότητα, διαισθητικότητα, έμπνευση, γραφή συστηματικά. Εκδρομές με τη μηχανή-- απόλαυση σε δύο τροχούς! Ιούνιος, ψάχνω να βρω τη χαμένη μου εσωτερική ηρεμία, ακούω αγαπημένες μουσικές και βλέπω ταινίες που έχω κατεβάσει και σχετίζομαι με τους πρωταγωνιστές. Μήπως θα μπορούσα να είμαι η Beatrice Potter, ή η λατρεμένη μου Constance Chatterley? Ξέρω εγώ... στη φαντασία όλα επιτρέπονται! Η εισπνεόμενη λέει ο γιατρός πως δεν είναι ακόμα ασφαλής. Πρέπει να περιμένουμε να δούμε τα προβλήματα από τη μακροχρόνια χρήση και μετά μπορεί να την πάρω. Μα φάρμακο είναι αυτή ή φαρμάκι? Βραδάκι Τρίτης τηλέφωνο ο αδελφός μου στους γονείς μας, "Παντρεύομαι στις 21 Ιουλίου θα έλθετε στο γάμο?" Σοκ!!! Η σφαλιάρα μου ήλθε ουρανοκατέβατη. Εκείνο το βράδυ, μεγάλωσα για άλλη μια φορά μέσα σε μια νύχτα. Πρώτα στα 11 και τώρα στα 36, χώρια όλα τα άλλα. Σαν ένα χέρι από το πουθενά να με άρπαξε και να με πέταξε σε άλλο μέρος, άλλη ζωή από εδώ και μπρος. Τέρμα τα ψέματα, πάπαλα. Ο μικρός παντρεύεται, Θεέ μου! Θα μείνει στο κάτω σπίτι, εγώ από πάνω. Η μέλλουσα σύζυγος δύσκολος άνθρωπος, είμαστε αντίθετοι χαρακτήρες, προβληματίζομαι για την συγκατοίκηση. Σκάσε και κολύμπα! Παίρνω τις αποφάσεις μου. Ποτίζω τον κήπο και κλαίω, δεν θα έχω δικαιοδοσία πια σε αυτόν πολύ σύντομα, μιας και ανήκει στο ισόγειο. Κοιτάω τη πασχαλιά μου, τον κρυφό έρωτα, τη λεμονιά, το πεύκο μου και όλα τα άλλα φυτά που ποτίζω και ελπίζω να μην ξεραθούν αν παραμεληθούν στη φροντίδα τους από το ζευγάρι. Ο αδελφός μου μετακόμισε ήδη κάτω, τον βλέπω σπάνια πια, άδειασε το σπίτι, έστω και αν όταν μέναμε μαζί δεν λέγαμε και πολλά, αλλά τουλάχιστον βλεπόμασταν. Το ύπουλο συναίσθημα της άδειας φωλιάς με διακατέχει. Σαν να λείπουν όλοι σε διακοπές διαρκείας και εγώ να έχω μείνει πίσω... Με πιάνω να θέλω να το βγάλω από πάνω μου μα δεν μπορώ να το αφήσω να με κατακλύσει. Μαζεύω τα κουράγια μου για να αντέξω τις αναταράξεις σε αυτήν τη μεταβατική περίοδο.




Painting by Mary Cassatt, "Summertime", 1894





Καύσωνας και ασκήσεις υπομονής στην αντράλα, η φονική πυρκαγιά ξεσπά στην Αττική, καταστέφεται η Πάρνηθα. Θρήνος. Ματώνει η καρδιά μου για την γενέθλια πόλη που αισθάνομαι πως μας αποδιώχνει από κοντά της με όλα αυτά. Πανσέληνος και στρέφομαι στο φεγγάρι. Ιούλιος και γυρεύω παρηγοριά στη δασκάλα μου, που με συνοπτικές διαδικασίες μου δείχνει πως δεν είναι διαθέσιμη. Άντε πάλι με τις εξιδανικεύσεις σου, ξύπνα! Αγάπα τον φίλο σου με τα ελαττώματά του. Τελειώνουν τα μαθήματα σε λίγο, έχω να πάρω και το δίπλωμα για μηχανή, καιρός να στρωθώ να διαβάσω τα τεχνικά, γιατί κάνω οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό. Στη δουλειά αρχίζω και το διασκεδάζω παρά τον φόρτο και ξεφεύγω λιγάκι με καλή διάθεση προς αυτούς που εξυπηρετώ. Πάλι καλά! Διακοπές πλησιάζουν και εγώ είμαι ακόμα σε νιρβάνα. Ούτε ένα μπάνιο φέτος, δεν βόλεψε και άλλες τέτοιες δικαιολογίες. Φλερτ, φιλί και χάδι, αρχή και τέλος μοιάζουν να είναι ένα και το αυτό. Η επιθυμία μου για άλλες πολιτείες δείχνει να μην είναι πραγματοποιήσιμη, λόγω τρίτων παραγόντων. Μπορεί να περνούσαμε καλά αν..., δεν πειράζει, αφού δεν...! Επαφές με φίλους και γνωριμίες με αξιόλογα άτομα, ξαναβρίσκομαι με παλιούς γνώριμους και χαίρομαι. Περνάει γρήγορα ο καιρός, αυτό το καλοκαίρι μου μοιάζει πως εξελίσσεται ραγδαία. Ούτε κάτω από το πεύκο μου, δεν έχω αξιωθεί να κάτσω ακόμα, στα μισά ήδη του καλοκαιριού. Τι περιμένω άραγε?


Marialena, 03/07/2007


σ.σ. Προσωπικά όμως πιστεύω ότι ένα φιλαράκι είναι ό,τι καλύτερο για δαύτες τις νύχτες μοναξιάς που δεν ξημερώνουν... (αφιερωμένα με αγάπη στη giotavita, που έχει υπομονή και ακούει ώρες ώρες τις εξομολογήσεις του τρελλού κριαριού και με τσιγκλάει να παίρνω μπρος εκεί που κολλάω!)

Καλή ακρόαση από τον Αντώνη Ρέμο και τους Onirama live στο νέο τους άλμπουμ από το Mad Secret Concerts! Γιατί η ζωή είναι τραγούδι που λέει και ο Domingo, M.

Υ.Γ. Μου έρχονται στο μυαλό κάποιοι στίχοι από άλλο ένα αγαπημένο τραγούδι, αυτή τη φορά του Μιχάλη Χατζηγιάννη: "Που ναι η αγάπη" λοιπόν σε όσους την αναζητούν αφιερωμένο!

Πού είναι η αγάπη που μ' ανέβασε στα σύννεφα
Δώσε μου κάτι τώρα που πέφτω, να σωθώ
πού είναι η αγάπη να μου αποδείξει πριν το τέλος
αν είναι απάτη ή αν είναι κάτι μαγικό

(...)