Ευτυχία είναι αυτό...

Άπλωσε το χέρι του προς το μέρος της. Μια ηλιαχτίδα έπεφτε στα μαλλιά της και τα έκανε να λάμπουν καθώς περνούσε το φως στη μεριά της, από το παράθυρο στο βάθος.

"Τι έχεις?", τη ρώτησε.
"Τίποτα..." απάντησε εκείνη, ξαφνιασμένη μέσα στη σιωπή της. "Τίποτα..."
"Κάτι έχεις, πες μου, τι σου συμβαίνει?" επέμεινε εκείνος.
"Τίποτα, δεν έχω τίποτα, απλά..." σώπασε για ένα λεπτό σαν να σκεφτόταν, "...χάθηκα!"
"Χάθηκες?"
"Χάθηκα μες τις σκέψεις μου, περίεργο πράγμα, σαν να βρισκόμουν αλλού ένιωθα."
"Έχει σκοτεινιάσει το πρόσωπό σου καλή μου..."
"Χάθηκα σου λέω, χάθηκα, γι' αυτό."
"Καλά. Ό,τι νομίζεις." απάντησε εκείνος, αφού δεν καταλάβαινε τι του έλεγε.

Δεν ήθελε να του πει κάτι άλλο, το άγγιγμα στον ώμο της ήταν σαν να ξύπνησε από λήθαργο που είχε πέσει, άγνωστο πότε. Ίσως πριν κάποια λεπτά, ίσως και περισσότερο. Σκέψεις περνούσαν από το μυαλό της φευγαλέα, καθώς έβλεπε την ηλιαχτίδα να παίζει με το φως ενώ ξεπρόβαλλε από το τζάμι του παραθυριού.

"Δε σε καταλαβαίνω ώρες, ώρες" της αποκρίθηκε εκείνος, "με μπερδεύεις, το ξέρεις?"
"Ούτε και γω με καταλαβαίνω, όπως φαίνεται" του απάντησε και εκείνη χαμογελώντας. "Είναι που το κεφάλι μου δεν αδειάζει από σκέψεις, που κρύβονται όλες τους, μου λες?"

Έσκυψε να την φιλήσει στο στόμα, έτσι όπως καθόταν και οι δύο στον καναπέ. Ακούμπησε το στέρνο του στη πλάτη της και την αγκάλιασε με το ένα χέρι, ενώ τα χείλη του έβρισκαν το δρόμο προς τα δικά της. Το άλλο χέρι του χαϊδεύε τα μαλλιά της.

"Αγάπη μου, πες μου τι σου συμβαίνει, τι έχεις, πες μου σε παρακαλώ!" της ψιθύρισε καθώς συνέχισε να την κρατά σφιχτά στην αγκαλιά του.
"Τίποτα, δεν έχω τίποτα..." είπε εκείνη κατεβάζοντας το κεφάλι.
"Πες μου αγάπη μου, μη μου λες ψέμματα, το βλέπω στα μάτια σου" της είπε επιτακτικά.
"Φοβάμαι μη σε χάσω, δεν θέλω να σε χάσω, δεν έχω ξανανιώσει έτσι στη ζωή μου, κατάλαβες τώρα?" ψέλλισε με όση ανάσα μπορούσε να πάρει, χωρίς να καταρρεύσει.

Την κράτησε σφιχτά, σχεδόν ασφυκτικά μέσα στην αγκαλιά του, τα μάτια του υγράνθηκαν, για ώρα δεν είχε κάτι να πει. Ώστε αυτό ήταν με αυτό το περίεργο κορίτσι. Φοβόταν να μην τον χάσει από κοντά της, τον ήθελε!

"Δε θα με χάσεις βρε κουτό, εδώ είμαι δεν πάω πουθενά, εντάξει?" της απάντησε τρυφερά, σχεδόν παιδικά, ενώ της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. "Εδώ είμαι, εδώ..."
Εκείνη βούλιαξε μέσα στα χέρια του και κράτησε τα αντρίκια μπράτσα του γύρω από το κορμί της σαν κλωβό ασφαλείας.
"Μη με αφήνεις, μη με αφήσεις ποτέ, δε θέλω να σε χάσω..." αποκρίθηκε με έναν δισταγμό να διαφαίνεται στη φωνή της. "Πως αλλιώς να στο πω, εγώ σ'...." και πριν προλάβει να τελιώσει τη φράση της, το στόμα του είχε κλείσει το δικό της μέσα σε ένα παθιασμένο, υγρό φιλί.

Ρίγη τους διαπέρασαν, ρίγη έρωτα και πάθους, πόθου και αγάπης, όλα μαζί. Τα λόγια δεν είχαν πια θέση μεταξύ τους. Μιλούσαν τα κορμιά τους γι' αυτούς, τη γλώσσα που πάντα ήξεραν, αυτή του σμιξίματος, της αφύπνισης, της ηδονής και της γαλήνης μετέπειτα.


Image by Marie Saiin.net

Για μια στιγμή, για μια ζωή που έμοιαζε να κράτησε, ήταν μαζί. Μαζί στον έρωτα, μαζί στην αγάπη. Για αυτούς τους δύο ανθρώπους, η ευτυχία έμοιαζε να είναι ακριβώς αυτό...

(c) Marialena, 20/04/2007 (once upon a time, there was a "stupid girl"...)