Η Ψυχή του Σάμουράι 2

Ο Σαμουράι έφτασε στη καλύβα του σοφού γέροντα. Μέρες ολάκερες περπατούσε μέσα από βουνά και ποτάμια, δάση και πεδιάδες, για να βρεθεί στου γέροντα τα μέρη. Θυμόταν από τότε που παιδί ακόμα, τον είχε υπό την προστασία του. Εκείνος του δίδαξε τις αξίες της ζωής, εκείνος ήταν ο πατέρας, ο φίλος, ο σύντροφος στα νεανικά του χρόνια.

Και τώρα, με βήματα αργά και κουρασμένα, έπαιρνε τον δρόμο για το ταπεινό εκείνο καλυβάκι που ζούσε ο γέροντας. Είχε αρχίσει να φθινοπωριάζει, τα δέντρα σιγά σιγά φυλλοροούσαν στο διάβα του. Η μυρωδιά από το νοτισμένο χώμα τρύπαγε τα ρουθούνια του Σάμουραι. Ο ήλιος έπαιζε κρυφτό με τα σύννεφα και τα δέντρα που συναντούσε. Περπατούσε και πήγαινε χωρίς να ξέρει πόσο, χωρίς να σκέφτεται κάτι άλλο παρά τον προορισμό του.

Ξημέρωσε κάποτε η μέρα ετούτη που τα βήματα του τον έφεραν στο μονοπάτι που οδηγούσε στη καλύβα. Γύρω του το ίδιο δέντρο στην αυλή, παρακάτω το ίδιο ρυάκι. Η πόρτα. Χτύπησε το ξύλο, η πόρτα άνοιξε, ο γέροντας καθόταν ήσυχα στο σκαμνάκι του. Παιδί μου, του φώναξε! Πατέρα... έκανε ο Σαμουράι, με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση. Πέταξε στο πάτωμα τον οπλισμό του και έτρεξε να αγκαλιάσει τον Γέροντα. Παιδί μου, παιδί μου, καλοσώρισες! και δάκρυα χαράς έτρεχαν από τα μάτια τους.

Τι σε φέρνει παιδί μου εδώ, ρώτησε ο γέροντας καθώς λίγο μετά έπιναν ένα ζεστό ρόφημα από βότανα του βουνού. Ο Σαμουράι δεν απάντησε, παρά έσκυψε το κεφάλι στο πάτωμα. Τι σου συμβαίνει, πες μου, μη φοβάσαι, είπε ο γέροντας καθώς του έπιασε το χέρι. Με μάτια σβησμένα, ψέλλισε ο Σαμουράι, Πατέρα, χάνω τη ψυχή μου, πατέρα. Σβήνει το Φως μέσα μου πατέρα και ήλθα να το ξαναβρώ... Βοήθησέ με πατέρα, υποφέρω...



Μην ανησυχείς παιδί μου, έκανε ο γέροντας, το Φως δεν φεύγει, εμείς δεν μπορούμε να το δούμε κάποιες στιγμές. Έχε πίστη στον εαυτό σου παιδί μου. Δεν ξέρω τι είμαι πατέρα, τι θέλω, τι κάνω πια, φοβάμαι πως τράβηξα το λάθος μονοπάτι και τώρα...
...και τώρα τι, παιδί μου, μη φοβάσαι τίποτα δεν έχει συμβεί. Ξεκουράσου και όλα θα γίνουν, ξεκουράσου.

Μέρες και νύχτες πέρασαν που πατέρας και γιός έμεναν μαζί στη καλύβα, μέσα στη σιωπή. Δεν χρειαζόταν να μιλάνε, ήξερε ο σοφός γέροντας πως η σιωπή γιατρεύει και τον άφηνε να βυθιστεί σε αυτήν. Ο Σάμουραι πάλευε με τις σκέψεις του, τους εφιάλτες του, τις πράξεις του, μα ο στοργικός πατέρας ήταν πάντα εκεί να σταθεί στο πλάι του.

Ο καιρός πέρασε και το φθινόπωρο τώρα είχε μπει για τα καλά στην άκρη αυτή του κόσμου. Πατέρα, είπε μια μέρα ο Σάμουράι. Τι είναι παιδί μου, ρώτησε ο γέροντας. Πατέρα, το Φως πατέρα, το Φως ξαναγύρισε! Ναι παιδί μου, εσύ του άφησες χώρο για να ρθει... Πατέρα, η αγάπη σου πατέρα, το έκανε αυτό. Η αγάπη παιδί μου, πάντα το κάνει αυτό, να το θυμάσαι, απάντησε ο γέροντας. Πατέρα σ' ευχαριστώ... όχι εμένα παιδί μου, τον Θεό να ευχαριστείς για τη Χάρη του, όχι εμένα! Πατέρα η αγάπη με γιάτρεψε!
Μην το ξεχάσεις αυτό παιδί μου, μην το ξεχάσεις!

Το κρύο στην ατμόσφαιρα ήταν πια αισθητό. Η φωτιά έκαιγε μέρα και νύχτα στο καλυβάκι. Ο Σαμουράι, πήρε από την άκρη που είχε πετάξει την αρματωσιά του καιρό πριν και την φόρεσε. Πατέρα, φεύγω. Στο καλό παιδί μου. Πατέρα θα ξαναγυρίσω κάποτε. ΄Οποτε θες παιδί μου, δεν έχεις παρά να ξαναγυρίσεις εκεί που η καρδιά νιώθει αγάπη και τότε θα γυρίζεις πάντα εδώ, όσο μακρυά και αν είσαι. Πατέρα σ' αγαπώ! ...και γω παιδί μου, σ' αγαπώ, ο Θεός μαζί σου!

(...συνεχίζεται)
(c) Marialena, 14/09/2006