Και ρώτησα τον Δάσκαλο για τον Ανθρώπινο Νου

Ο Ανθρώπινος Νους

- Δάσκαλε, χθες βράδυ ήθελα να σου μιλήσω για κάτι που με τυραννάει. Δεν αντέχω τις σκέψεις που ακατάπαυστα περνούν από το μυαλό μου. Οργιάζουν οι αισθήσεις μου και μεγαλώνει η αγωνία και ο φόβος στην ψυχή μου. Σε λίγα λεπτά, με τη σκέψη μου είχα καταστρέψει τα πάντα και πρώτα απ' όλα εμένα. Κι η απελπισία μου συνεχιζόταν.

Τότε σκέφθηκα πόσο μου έλειπε η βοήθειά σου εκείνη τη στιγμή. Και ντράπηκα, γιατί δεν θέλω ούτε στιγμή να σε χάσω από τα μάτια μου. Μετά σε σκέφθηκα βαθιά και τότε μου γεννήθηκε η επιθυμία να γίνω παρατηρητής και να μιλήσω με τον ανθρώπινο νου μέσα μου. Να μιλήσω με τον εαυτό μου.

Και το έκανα, Δάσκαλε. Τον αντιμετώπισα σαν φίλο μου, τον αγκάλιασα και του είπα:
"Ανθρώπινε νου, ήρθε η ώρα να σου ζητήσω να μιλήσεις με το ανθρώπινο σώμα μου. Άκουσε τι έχει να σου πει:
"Κοίταξε με, ανθρώπινε νου. Είμαι εδώ, δίπλα σου. Σε στήριξα. Πίστεψα σε σένα. Κι είναι αλήθεια ότι μου έμαθες πολλά. Εσύ με βοήθησες να αντέξω τις αλλαγές σε αυτό το χώρο όπου υπάρχω. Σε αυτό το χρόνο όπου υπάρχω και για όσο υπάρχω με αυτή τη μορφή. Και σε σέβομαι γι' αυτό.

Κι είναι πολύ εντυπωσιακά όσα έχεις δημιουργήσει: πολιτισμούς που ζουν χιλιάδες χρόνια. Κι έτσι ο άνθρωπος σου έδωσε την πρώτη θέση στην αξιολόγησή του. Και ξέχασε ότι εγώ είμαι η κατοικία του νου, της ψυχής και του πνεύματος, όσο ζει σε αυτόν τον κόσμο, στο υλικό επίπεδο. Κι ακόμα ξέχασε ότι η ύλη σου, τα μάτια και τα άτομα που τη συνθέτουν, έχουν ιστορία ασύγκριτα παλιότερη - εκατομμυρίων χρόνων. Ενώ ο νους, η σκέψη και η λογική, εμφανίστηκαν μόλις πριν από 300.000 χρόνια.

Κι έτσι η ύλη μου κρύβει μέσα της την πληροφόρηση ολόκληρου του σύμπαντος, ανέπαφη και αναλλοίωτη. Κι είναι αυτή που την ονομάζουμε γνώση του βάθους.

Κι ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σου αυτή τη γνώση και να σου πω πως αναβλύζει από μέσα μου η αίσθηση του ΈΝΑ.

Στην αρχή ήταν όλα ένα. Κι από την ενότητα αυτή γεννήθηκε η συνύπαρξη, η συμπληρωματικότητα, η συνεργασία. Αλλά στο δρόμο της αναπτυξής μας γεννήθηκε η συνείδηση του εγώ, η λογική κι όλες οι δικές σου λειτουργίες. Κι όπως σου είπα πριν από λίγο, ήσουν πολύ σημαντικός και χρήσιμος. Όμως, μαζί με την συνείδηση του εγώ γεννήθηκε ο ατομισμός και ο διαχωρισμός. Κι ακουλούθησε η διάκριση και η σύγκριση και η απόρριψη. Κι είναι καλό να μπορούμε να διακρίνουμε τις τροφές και να απορρίπτουμε τις βλαβερές. Όμως, εμείς φτάσαμε να απορρίπτουμε τόσο τους άλλους ανθρώπους όσο και τον εαυτό μας. Κι έτσι ξεστρατίσαμε, χαθήκαμε. Και παιδευόμαστε αιώνες τώρα.

Μέσα μου όμως, ζει πάντα η γνώση που μπορεί να μας βάλει ξανά στο δρόμο της ενότητας, το δρόμο της αποδοχής. Σου ζητώ, λοιπόν, να μου επιτρέψεις να σε οδηγήσω να τον διανύσουμε μαζί. Στο δρόμο αυτό θα είμαστε ισότιμοι εσύ και εγώ. Κι όταν φτάσουμε στο τέρμα με την ψυχή μας καθαρή, τότε θα νιώσουμε πως όλα γίνανε και πάλι ένα. Ένα εσύ και γω κι ολόκληρη η ανθρωπότητα κι όλο το σύμπαν.

Και τότε και η δική σου γνώση και η γνώση του βάθους θα ενωθούν και η μία θα συμπληρώνει και θα στηρίζει την άλλη. Θα χαθούν έτσι οι εσωτερικές συγκρούσεις που κάνουν τον κάθε άνθρωπο να χτυπά τον εαυτό του. Μαζί θα χαθούν και οι εξωτερικές, εκείνες που κάνουν τον κάθε άνθρωπο να χτυπιέται με τους συνανθρώπους του, με το περιβάλλον του το φυσικό και το κοινωνικό.

Όταν βασιλέψει ξανά η ενότητα, θα στηριχθούμε και πάλι στην πίστη στο Δημιουργό και στην αιώνια ζωή. Κι η πίστη αυτή καταργεί τον φόβο του θανάτου και τον ίδιο τον θάνατο.

Από το βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού - Κισατζεκιάν "Και ρώτησα τον Δάσκαλο...", σειρά: Η επανάσταστη της αγάπης, εκδόσεις Καφέ Σχολειό