Και ρώτησα τον Δάσκαλο για το Πνεύμα

ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

- Δάσκαλε, φοβάμαι την πρόσβαση στο πνεύμα.
- Είναι μέσα σου, παιδί μου. Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε. Μόνο του αναδύεται, όταν είσαι έτοιμος να το δεχτείς. Όταν ηθελημένα είσαι ανοιχτός.
Και γίνεται τόσο απλά, ώστε μοιάζει σαν να είναι "τίποτε". Γιατί όλα "είναι" χωρίς προσπάθεια, χωρίς σκέψη, χωρίς συναίσθημα. Όλα είναι ένα κενό, που αφήνει να περνάει αυτό που εμείς ονομάζουμε αγάπη.
- Δηλαδή Δάσκαλε, για να γίνει αυτό, πρέπει, όπως έχεις ξαναπεί, να μην υπάρχει υπερλειτουργία, υπολειτουργία ή παραλειτουργία σε κανένα επίπεδο?
- Ναι παιδί μου. Όταν, δηλαδή, έχουμε τάξη στο σώμα, σιωπή στο νου και ειρήνη στη ψυχή.
- Και νιώθουμε πληρότητα. Έτσι δεν είναι, Δάσκαλε?
- Ναι. Γιατί το βιολογικό, το ψυχοδιανοητικό και το πνευματικό μας επίπεδο λειτουργούν ισότιμα - έχουν ισορροπία.
- Την πρόσβαση στο πνεύμα τη φαντάζομαι σαν έρωτα, Δάσκαλε. Σαν μεγάλο έρωτα. Έναν έρωτα που είναι το όνειρό μας, ο σκοπός μας. Κι είναι η ένωσή μας με το Σύμπαν. Η ένωσή μας με τον Δημιουργό μας. Η χαρά επί της γης. Αλλά, Δάσκαλε, αυτός ο έρωτας δεν είναι υπερλειτουργία?
- Σε κατάσταση αληθινού έρωτα, τίποτα δεν υπερλειτουργεί. Όλα είναι αυτό που ήταν πάντα. Και η πληρότητα που νιώθουμε είναι τόση όση νιώθουμε, όταν λειτουργούμε σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου είδους, τόσο στον έρωτα όσο και σε οτιδήποτε άλλο.
Όταν λοιπόν, είμαστε αληθινά ερωτευμένοι, το ανθρώπινο σώμα είναι πια ελεύθερο και έχει πλήρη συμβατότητα, συνεργασία, θα έλεγα συν-λειτουργία, με τη φύση, με το Σύμπαν. Και μόνο σε αυτή την κατάσταση μπορεί να μας ανοίξει το δρόμο που οδηγεί στο πνεύμα.
- Μεγάλο το έργο του σώματος, Δάσκαλε! Μεγάλο το έργο του!
- Ναι παιδί μου. Κι όμως, οι πιο πολλοί από εμάς δεν του δίνουμε σημασία. Ενώ, όταν το προσέξουμε, το ακούσουμε, το γνωρίσουμε, το αγαπήσουμε, μας δίνει αυτό το μεγάλο δώρο.
- Εμείς, Δάσκαλε, τι δώρο του δίνουμε?
- Στις συνθήκες της πλήρους ισότητας, της πλήρους αρμονίας, η φύση δεν λειτουργεί έτσι, παιδί μου. Δεν σκέπτεται τι δίνει, δεν σκέπτεται τι παίρνει. Όλα γίνονται αυθόρμητα, ανάλογα με την ισορροπία που χρειάζεται. Ίσως, η πρόσβασή μας στο πνεύμα να είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να δώσουμε στο σώμα. Για τότε εκτελεί τον προορισμό του.
- Φοβάμαι, Δάσκαλε. Φοβάμαι, μήπως το σώμα δεν τα καταλαβαίνει όλα αυτά. Το πνεύμα είναι αιώνιο. Ήταν, είναι και θα είναι. Ενώ το σώμα? Τι είναι το σώμα, Δάσκαλε?
Μας έχεις πει, Δάσκαλε, ότι το ανθρώπινο είδος, σαν συνείδηση, διανύει την εφηβική του ηλικία. Μήπως το ίδιο ισχύει και για το σώμα?
Ξέρω, μας το έχεις πει, Δάσκαλε, ότι, σαν ύλη, το ανθρώπινο είδος έχει όλη τη Σοφία του Σύμπαντος μέσα του. Είναι, όμως, η συνείδησή του σώματος αρκετά ώριμη, ώστε να αφομοιώσει όλα αυτά? Όλη την πληροφόρηση? Την πλήρη αναλλοίωτη πληροφόρηση? Αντέχει, άραγε, Δάσκαλε, τόση συνεργασία, τόση συμβατικότητα, τόση συν-λειτουργία, με το Σύμπαν στο συνολό του? Αντέχει τόση αγάπη?
Ίσως να μην μπορεί ακόμη, Δάσκαλε. Και καίγεται, Δάσκαλε, καίγεται!!
Ίσως, Δάσκαλε, για το σώμα όλα αυτά να είναι υπερλειτουργία.
Σε ρωτάω, Δάσκαλε, αλλά δεν θέλω απάντηση. Ξέρω ότι δεν είμαι έτοιμος να μου απαντήσεις. Συγχώρα με, Δάσκαλε, για το ξέσπασμά μου. Βοήθα με, να φύγει ο φόβος.
Κύριε, ελέησον.
Κύριε, ελέησον.
Κύριε, ελέησόν με τον αμαρτωλό.
Ξέρω, Κύριε, ότι αγάπη θέλεις και όχι θυσία.

Από το βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού - Κισατζεκιάν "Και ρώτησα τον Δάσκαλο...", σειρά: Η επανάσταση της αγάπης, εκδόσεις: Καφέ Σχολειό