Το όνομά της ήταν Χαρά. Ένα μικρό κοριτσάκι, πρόσχαρο και γεμάτο ζωή. Με τα ξανθωπά της κοτσιδάκια δεμένα με πολύχρωμα λαστιχάκια, φορεματάκι γεμάτο τσαχπινιά, τα παπουτσάκια που έδεναν στο πλάι. Ματάκια που αστράφταν από περιέργεια. Η Χαρά!
Τη συνάντησα μια μέρα στις κούνιες, να παίζει ξέγνοιαστη σαν να χόρευε σε έναν αδιάκοπο χορό των μελισσών. Πάνω κάτω, ήταν αεικίνητη! Χαμογέλασα, μ' άρεσε η ζουζουνιά της. Κοντοστάθηκα για λίγο, φέρνοντας τις δικές μου μνήμες από τις ίδιες κούνιες κάποια χρόνια πριν...
Δεν ξέρω πόσο έμεινα με το βλέμμα απλανές, εκεί στη μέση της παιδικής χαράς, στο πάρκο. Ίσως ελάχιστα, αλλά αρκετά για να ακούσω μια φωνούλα να μου λέει: "Παίζουμε?" Γύρισα σαν να ξύπνησα από λήθαργο, εκεί ήμουν και εγώ, παιδί απέναντί της. Παίζουμε! της απάντησα και πήγαμε στη τσουλίθρα με τον σαλίγκαρο. Αγαπημένο παιχνίδι, δε χόρταινα να ανεβοκατεβαίνω μέσα από τα κουτάκια που άλλωτε ήταν το κάστρο μου, άλλωτε διαστημόπλοιο, σπηλιά και ό,τι άλλο βάλει ο νους.
Μετά κάναμε τραμπάλα. Πάνω κάτω, πάνω κάτω, χτυπούσε ο ποπός μου στο κάθισμα και πάλι σηκωνόμασταν. Γέλια, κι άλλο, κι άλλο λέγαμε και γελάγαμε! Πήγαμε και στο γύρω γύρω όλοι, κάθισα και εκείνη με το πόδι έσπρωχνε το χώμα για να γυρίζουμε ακόμα πιο γρήγορα. Αααααα, ωραία που είναιιιιι! Πετάωωωωω!
Ουφ, πάμε και στις κούνιες? Πάμε και καθήσαμε στις ξύλινες εκείνες κούνιες με την αλυσίδα μπροστά για να μην πέσουμε, υποτίθεται. Σ' αρέσει να κάνεις κούνια? Πολύ, μου απάντησε. Φτάνω μέχρι τον ουρανό! Κοίτα με, μου λέει με την πονηριά του απονήρευτου παιδιού. Ει, ωπ, έι, ωπ, σε περνάω, σε περνάω, φτάσε μεεεε! έλεγα και γελούσα. Περίεργο, δεν ζαλιζόμουν, σαν παιδί δεν ζαλιζόμουν ποτέ όσο ψηλά και να έφτανα! Και τώρα το ίδιο συνέβαινε, το απολάμβανα, έι, ώπ!
Έξαφνα ξαναβρέθηκα να στέκομαι ορθή στο παρόν στη μέση της παιδικής χαράς. Το κοριτσάκι μου τραβούσε απαλά το μανίκι. Κυρία, κυρία, μου είπε με την παιδική της φωνούλα, παίζουμε?
(c) Marialena, 20/09/2006
Thursday, September 21, 2006
Η Χαρά
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
19 comments:
Χαρά όνομα και πράγμα η μικρούλα:)))
καλημέρα όλη μέρα Μαριαλένα
Με πρόλαβε η Μαριώ!
Καλή και παιχνιδίαρικη μέρα να έχεις!
Καλημέρα κορίτσια! Δεν την έλεγαν τυχαία Χαρά κατά πως φαίνεται!
Να μην ξεχνάμε να χαμογελάμε, φιλιά!
Μ'αρέσουν τα παιδιά, ειδικά όταν κλαίνε γιατί τότε έρχεται κάποιος και τα μαζεύει... (Εντάξει... Εντάξει... Δεν είναι δικό μου... ο Woody Allen το είπε πρώτος)
Χα, χα, χα! Απίστευτος!!! Θα σου έλεγα να κάνεις τη σύνδεση με το όνομα της μικρούλας και μετά να τα ξαναπούμε!
Καλό απόγευμα να έχεις στο νησί των Φαιάκων! Μ.
παίζουμε.
Άσε... Είναι χαλεποί οι καιροί μας... Με τόσα που γίνονται... Υποθέτω πως άμα με δει κανείς να πλησιάζω κανένα κοριτσάκι θα με κοιτάει με μισό μάτι και άντε μετά να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας...
Καλοσώρισες Σ-Τ! Θα σε περιμένω στη παιδική χαρά μαζί με τη Χαρά!
Κλέαρχέ μου, δεν το έπιασες το υπονοούμενο πριν. Γιατί αυτό το κοριτσάκι το λένε ΧΑΡΑ στην ιστορία αυτή? Και όχι Μαρία, Ελένη, Κωνσταντίνα και πάει λέγοντας? Εκεί βρίσκεται το κλειδί στην κατανόηση του νοήματος!
(Άντε σου δίνω και λυσάρι τώρα, λέει, δε λέει!) Για το άλλο μακριά από εμάς και τα παιδιά μας, τέτοιες συμπεριφορές και ψυχανώμαλοι κάθε είδους!
Η σημασία του ονόματος στην ιστορία ήταν έτσι και αλλιώς ξεκάθαρη... Ακόμα και αν δεν το είχα καταλάβει από το κείμενο σου θα το είχα δει στα σχόλια που προηγήθηκαν του δικού μου... Από το πρώτο κιόλας... Εγώ είχα κολλήσει στο "Παίζουμε;"... Άσε που μου θύμησε αυτό που λέγαμε μικροί: "Κοριτσάκιιιιι.... Θες να γίνουμε φίλοι;"...
Διακρίνω πάντως μια νοσταλγία για την παιδική σου ηλικία... Όχι μόνο σε αυτό το άρθρο αλλά και σε προηγούμενα... Ειδικά σε εκείνο με τις αναφορές σε Μίκυ Μάους, Σπορτ Μπίλυ, Ρωμανό Διογένη... (Τι μου θύνισες τώρα!!!)
Γλυκούλι μου παραπονεμένο Κλεαρχάκι... Ντάξει, το κατάλαβα τώρα και γω! Και το "παίζουμε?" έχει τη σημασία του, αν θες! Έχει να κάνει με προσέγγιση, με υπέρβαση, με επαφή, με πολύ ανθρώπινα πράγματα που τα ξεχνάμε.
Δύο οι πόλοι λοιπόν, μια η ουσία!
;-}
Υ.Γ. Τώρα πρόσεξα το σχόλιό σου για την αναδρομή στην παιδική ηλικία Κλέαρχε. Ναι, όντως, θεώρησέ το σαν ανάγκη που προβάλλεται για να εκφραστεί, καθώς αυτή η πλευρά μου κτυπάει την πόρτα και μου λέει να της αφήσω χώρο να αναπνέει. Το παιδί για μένα είναι ο βαθύτερος εαυτός μου, αυτός που από τότε που ήλθες στον κόσμο πορεύεσαι μαζί του. Αυτός!
Καλό σου απόγευμα, φιλιά, Μ. ;-}
Τι όμορφο ταξίδι, και τι όμορφο που το παιχνίδι συνεχίζεται;)
πολλά φιλιά στην Χαρά των μπλογκς!
Στο παιχνίδι αυτό μπορούν να παίξουν όλοι όσοι αισθάνονται παιδιά, έλα ομορφιά μου, θα σε περιμένω στη παιδική χαρά...! ;-D
Σε φιλώ και γω, Μ.
Η μικρή χαρά, μια χαρούλα στην παιδική χαρά...
Όμως, τώρα εγώ να το ρωτήσω, να μην το ρωτήσω που με τρώει η γλώσσα; Εσύ μικρή και χαρωπή Μαριαλένα τι έκανες στην παιδική χαρά κοτζάμ γυναίκα μέχρι 'κει πάνω;
Αχ, τι ερωτήσεις έχεις βρε κοτζάμ άνδρας! Παρίστανα τον Κακό Λύκο και έψαχνα τη Κοκκινοσκουφίτσα!
Θέλει και ρώτημα? Χαρ,χαρ,χαρ.
Σου απάντησα σουρρεαλιστικά, γιατί λογικά βραδυάτικα δεν γίνεται...
Άμα ξαναγράψω κάτι ανάλογο, εσύ θα λες ΝΑΙ, εντάξει? ;-P
Καλό βράδυ και να σε βλέπουμε! Μ.
Πόσο παιδί ένοιωσες...
Και πόσο μεγάλος νοιώθεις. Δε θέλει πολύ.
Αν μπορούσες να με δεις, θα σου χαμογελούσα! Τα είπες όλα, έτσι ακριβώς είναι. Είναι σαν να έχει ο καθρέπτης δύο όψεις, αλλά να μην ξεχνάμε πως πρόκειται για τον ίδιο καθρέπτη μπρος και πίσω.
Σε φιλώ, Μ.
Post a Comment