(αυστηρώς ακατάλληλο για προκατειλημμένους!)
Αυτήν την κουβέντα αγαπητό μου ημερολόγιο, θα έπρεπε να την έχουμε κάνει πολλά χρόνια τώρα, αλλά βλέπεις όλο και απέφευγα να ανοίξω την συζήτηση με τον εαυτό μου, γιατί την κρατούσα ανείπωτη, σαν επτασφράγιστο μυστικό!
Ξέρεις καλά γιατί μιλάω, εαυτούλη μου. Ήλθε η ώρα να τα πούμε, εσύ τι λες? Θα κάνω εγώ την αρχή, δεν είναι ώρα για ντροπές... Λοιπόν πες μου σε παρακαλώ τι θα είχες κάνει ως τώρα στη ζωή σου, αν δεν είχες διαβήτη?
Ορίστε, παρακαλώ, κοιτάς αλλού? Πας να αλλάξεις θέμα συζήτησης? Όχι χρυσό μου, κάτσε εδώ να τα πούμε που σου λέω! Για λέγε να σ' ακούσω:
- Θα χες πιθανόν ακολουθήσει καριέρα στρατιωτικού σαν τους γονείς σου, αν δεν είχες διαβήτη?
- Θα είχες μάλλον αρκετές κακές συνήθειες, γιατί δεν θα υπολόγιζες το κόστος της υγείας σου?
- Θα χες περάσει την εφηβεία σου κοινωνικοποιημένη και όχι με αισθήματα αυτο-απόρριψης και οργής, εξαιτίας της πάθησής σου?
- Θα χες φύγει στο εξωτερικό με κάποιον τρόπο?
- Θα χες ένα λόγο λιγότερο να μην κολλάς στις προσωπικές σου σχέσεις?
- Θα χες ελάχιστα προβλήματα υγείας αφού θα εξέλιπε ο παράγων που τα δημιουργεί?
- Θα χες λιγότερα κολλήματα να αποδεχτείς τον εαυτό σου γι' αυτό που είναι?
- Θα χες πιθανόν οικογένεια και παιδιά μου λες? ή
- Θα χες αφιερωθεί στην καριέρα σου, ό,τι και να λες?
Σ' άκουσα σου λέω, σ' άκουσα! Μου φαίνεται πως πας να τα φορτώσεις όλα, εκεί που πονάς, ταπεινή μου άποψη. Καλά κάνεις, αφού ακόμα σε τρώει, να μην κρυβόμαστε! Να σου πω και εγώ τι έχεις κάνει μέχρι τώρα, ανεξάρτητα από το γεγονός του διαβήτη σου?
- Σπούδασες και αναζήτησες τη γνώση.
- Ανέλαβες την ευθύνη του εαυτού σου από ένα σημείο και πέρα.
- Έμαθες να οδηγείς, αγαπάς να ταξιδεύεις, λατρεύεις τη φύση και τη φυσική ζωή.
- Απέφυγες τις κακές συνήθειες, άλλωστε δεν σου ταιριάζουν σαν χαρακτήρας.
- Είσαι συναισθηματικά κολλημένη με την οικογένεια. Αυτό προϋπήρχε και ενισχύθηκε.
- Αγάπησες, αγαπάς και αγαπήθηκες. Λίγο το έχεις αυτό?
- Έμαθες να βλέπεις τους ανθρώπους με ανθρωπιά, με κατανόηση. Πόνεσες και κατάλαβες!
- Θα πεθάνεις όπως όλοι μας. Ο καθένας κάνει την πορεία του στη ζωή, αθάνατη θα σαι?
- Φοβάσαι και τη σκιά σου ακόμη, μη βγεις ακόμα στο τριπάκι της "ζωής με απ' όλα". ΟΚ! Πάω πάσο...
- Σκέφτεσαι τι θα απογίνεις χωρίς τους βαρβάρους σου? Άραγε υπάρχει ζωή μετά?
- Δεν σου τάξε το σύμπαν να μην πονέσεις για τίποτα. Στο πρόγραμμα είναι. Σου ταξε όμως να ζήσεις τη ζωή που διάλεξες σαν άνθρωπος, τ' ακούς?
Πάλι σε πήρε το παράπονο, ε? Έλα δω ψυχούλα μου, έλα δω, δώσε μου το χέρι σου και μαζί θα προχωρήσουμε. Τώρα που σε βρήκα δεν σ' αφήνω, έλα πάμε και μη φοβάσαι. Έλα!
-
Υ.Γ. Βάσω όταν μου ζήτησες να κάνω έναν απολογισμό του πριν και του μετά, γονάτισα! Ελπίζω αυτό εδώ να είναι μια καλή αρχή για να πάμε παρακάτω. Τουλάχιστον προσπάθησα.
-
Σχετικά links: Diabetes on Yahoo!, Sugarfree.gr, Πανελλήνια Ενωση Αγωνος Κατά του Νεανικού Διαβήτη, Juvenile Diabetes Research Foundation Intl
(c) Marialena, 25/09/2006
Thursday, September 28, 2006
Η ώρα της αλήθειας
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
28 comments:
Kαλημέρα Μαριαλένα...
Θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν την δύναμη να κάνουν τέτοιους απολογισμούς.
Καλημέρα :-)
Η πορεία μας μέχρι την πραγμάτωση είναι δύσβατη ολα οσα κουβαλάμε έχουν έναν σκοπό ή θα μας δώσουν δύναμη να προχωρήσουμε ή θα μας τσακίσουν εσύ είσαι απο τους ανθρώπους που προχωρούν και κοιτούν μπροστά με θάρος και πείσμα
;-)
Καλημέρα αγαπητέ μου AFM! Με φόβο Θεού έκανα αυτή τη καταγραφή και δεν ήταν καθόλου εύκολο, πίστεψέ με!
Καλημέρα και σε σένα Ματ. Θέλω απλά να ζήσω μια καλύτερη ζωή και μόνον εγώ μπορώ να το πετύχω!
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο , κανείς δεν μας χαρίζει τίποτα και ποσο μάλλον η ζωή .
Μέσα μας κοιτάμε και αντλούμε δύναμη , τι Σαμουράι θα είμασταν άλλωστε ;-)
και κοίτα να δείς σύμπτωση μόλις πρίν λίγο μιλούσα στο τηλέφωνο με έναν φίλο και γείτονα στο "εξοχικό" που είναι καθηλωμένος στο καροτσάκι , τον θαυμάζω αυτόν τον άνθρωπο ιδιαίτερα γιατί δεν το έβαλε κάτω ...Θα σου πώ άλλη φορά για αυτόν δεν είναι της παρούσης !!!
:-)
Ανθρώπους σαν και τον φίλο σου που βρίσκουν το νοήμα της ζωής πέραν από τις προκλήσεις που τους θέτει να ανταπεξέλθουν, επέτρεψέ μου ταπεινά να θαυμάζω και σέβομαι απεριόριστα...
Χαμόγελα και από μένα καλέ μου Ματ!
Γεια σου Μαριαλένα μου...
Την προσωπική μου άποψη την ξέρεις (καθότι είμαστε "συνάδελφοι" σε αυτό το θέμα). Την συζήτηση νομίζω την έχουμε κάνει όλοι κάποια στιγμή με τον εαυτό μας, ο καθένας για το δικό του λόγο, αιτία και κατανόηση! Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να συζητάς, να μαθαίνεις και να απολαμβάνεις (γι' αυτό άλλωστε υπάρχει και το στέκι μας!). Γιατί δεν φοβάμαι, βλέπω μπροστά και θέλω να γνωρίσω όλους όσους είναι σαν κι εμένα, εσένα, τη Νατάσα, το Δημήτρη, τον Αντώνη, το Σπύρο, τη Βασιλική και το Πέτρο! Είμαστε μια "κοινότητα" ιδιαίτερη, αλλά πολύ αγαπητική! Γιατί? γιατί μάθαμε όπως όλοι να ζούμε!
Πολλά φιλιά γλυκιά μου...Thanx για την αναφορά στη "γλυκιά" ζωή μας! ;)
Μαριλένα, υποθέτω ότι σε κάθε άνθρωπο που αντιμετωπίζει προβλήματα σαν το δικό σου υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα, όπως το "γιατί;" ή "γιατί σ' εμένα;"... Πάντως πιστεύω ότι άνθρωποι σαν εσένα τείνουν να χαίρονται τις μικρές ευχάριστες στιγμές της ζωής πολύ περισσότερο από όλους εμάς τους υπόλοιπους που θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα και κοιτάμε την ζωή με περίσσεια αχαριστία...
@ Geekay & Κλέαρχο: Θέλω κάποια στιγμή να καταφέρω να σπάσω το φράγμα του "εμείς" και οι "άλλοι". Αυτόν τον διαχωρισμό, θέλω να καταρρίψω. Όλοι άνθρωποι με τις ίδες ανάγκες, ειδικά συναισθηματικές είμαστε, μην το ξεχνάμε!
Θέλω όπως όλοι μας να ζήσω τη ζωή χωρίς περιττά βάρη, χωρίς ενοχές, χωρίς προκαταλήψεις, μαζί φυσικά με την πάθησή μου. Είμαι τυχερή που μέσα από τη "γλυκειά" ζωή μας, έχω αντιληφθεί πως δεν είναι για πέταμα, όλες οι πολύτιμες εμπειρίες που έρχονται στο διάβα μου, μπορούν να μου δώσουν μαθήματα ζωής και να αντικρύζω ανθρώπους και καταστάσεις από μέσα και όχι αφ' υψηλού.
Η σχέση και η φιλία και η αδελφοσύνη που μοιραζόμαστε με τους φίλους με διαβήτη, είναι ανεπανάληπτη και δεν την αλλάζω με τίποτα. Έχουμε ζήσει πολλά και θα ζήσουμε ακόμα περισσότερα! ;-}
Κανένας από εμάς τους ανθρώπους με διαβήτη δεν χρειαζόμαστε οίκτο για να συνυπάρχουμε στην κοινωνία μας. Αγάπη, αποδοχή και κατανόηση θέλουμε, για να λειτουργούμε φυσιολογικά και ανεπηρέαστα στη ζωή μας.
Ο διαβήτης δεν είναι δικαιολογία για τίποτα και για κανέναν, μόνο μια κατάσταση που θέλει αντιμετώπιση, για να παραμένουμε υγιείς και ανθρώπινοι.
Ένα μόνο έχω να πω: "Μην αντιμετωπίζεις τον άνθρωπο με διαβήτη σαν εξωγήινο ον, είναι άνθρωπος όπως και συ, ακριβώς όπως και συ"...
Σας φιλώ γλυκά και τους δύο, με συγκινήσατε, Μ.
Πραγματικά τεράστιο η δύναμη που απαιτείται για το πρόβλημα σαν πρόβλημα, μα περισσότερη γι'αυτόν τον διάλογο.
Απίστευτη δύναμη. Εύχομαι να είσαι πάντα τόσο δυνατη!
Καλέ μου Δρ. πέρασα πολλά χρόνια με να θεωρώ αυτό που είμαι σαν "πρόβλημα" και τα πράγματα ήταν πραγματικά ανυπόφορα. Τώρα πια, λίγο λίγο, άρχισα να αγαπώ λίγο περισσότερο τη Μαριαλενίτσα και να μην τη πετροβολώ που χρειάζεται να φροντίζει τον εαυτό της για να είναι καλά. Και είναι!
Ο Θεός πιστεύω μου δίνει το όποιο κουράγιο να συνεχίζω να προσδοκώ ένα καλύτερο αύριο, έστω και αν ακόμα κάνω βηματάκια αδέξια προς αυτή τη κατεύθυνση. Το ταξίδι συνεχίζεται και προχωράμε...
σου εγραψα κορη μου και πριν.αλλα ειμαι τοσο ασχετη μάυτα τα μαραφατια που μαλλον εφυγε το γραφομενο στο υπερπεραν.την αγαπη μου την εχεις....και το ξερεις...τι ειπαμε????(εμεις το ξερουμε)παμε λοιπον για το δρομο που βγαζει στο φως.....Παν(αγιωτα)
Αχ, ένα μόνο έχω να σου πω Παναγιώτα μου, τέτοια μου κάνεις και άντε εγώ μετά να κοιμηθώ εν ειρήνη χωρίς να συγκινηθώ. Μπορώ, δεν μπορώ...!
Ακριβως.Δεν πρέπει να το θεωρεις προβλημα αλλα κατι για να προσέχεις παραπάνω τον εαυτό σου.Ετσι μου έλεγε και μια γνωστη παλιότερα που μετα απο χρονια κατάλαβε οτι ο εαυτός της ειναι πανω απο όλα.
Δυνατο κείμενο...
Την καλημέρα μου..
Οι απολογισμοί, όσο δύσκολοι κι αν είναι, κάνουν πάντα καλό. Βλέπεις που είσαι, επανασχεδιάζεις το ταξίδι και διορθώνεις την πορεία...
@ tassoula: Είπα να αλλάξω ουρανό που λέει και το τραγούδι και αν δεν υπάρχουν δρόμοι, θα τους χαράξουμε εμείς με κάποιον τρόπο!
@ Σιγκμουντ: Εκτός που μου έλειψε η ματιά σου στα σχόλια τελευταία αγαπητέ μου γιατρούλη, κάπως έτσι πάει το πράγμα. Το σημείο της εξισσορόπησης είναι το ζητούμενο!
Γειά σου Μαριαλένα,
..Όλοι μας κάποιες στιγμές αισθανόμαστε την απόλυτη μοναξιά!Πως κανείς δεν μπορεί να μας καταλάβει πως κανείς δεν μπορεί να μοιραστεί τον πόνο μας..πως κανείς δεν μπορεί να μας νιώσει..απόλυτα!!
Υπάρχουν όμως και στιγμές(σαν και αυτή όταν διάβασα τις σκέψεις σου)που αισθάνθηκα ότι μάλλον υπάρχουν κάποιοι που με νιώθουν...Ευχαριστώ γιαυτό που ένιωσα!
"Εμείς"..καταλάβαμε νωρίς ότι το εύκολο δεν είναι το ζητούμενο..όχι ότι κάποιες φορές δεν πεθυμούμε να νιώσουμε "χαλαροί" και "βολεμένοι" απλώς το να είσαι αιώνια μαχητής είναι τελικά πολύ γοητευτικό...και ομορφαίνει τον άνθρωπο..
Νατάσα φίλη και συνοδοιπόρε στο γλυκό ταξίδι της ζωής μας, θυμάμαι μια χρονιά στην κατασκήνωση όταν άκουσα από την κιθάρα κάποιου μια βραδυά το "Να μ'αγαπάς" του Σιδηρόπουλου, βραδυά Αυγούστου υπέροχη κάτω από τα πεύκα, δεν άντεξα και ξέσπασα σε λυγμούς... Δίπλα μου ήταν μια κοινή μας γνωστή που με πήρε αγκαλιά και με χαϊδευε, δεν θα το ξεχάσω. Ήταν πολύ μοναχική η διαδρομή μου τότε, νόμιζα πως κανείς δεν με καταλαβαίνει.
Στη ζωή ήλθαμε να δώσουμε τις μάχες μας, είτε κερδίσουμε είτε όχι, αλλά να ζήσουμε και περιόδους ανακωχής και ειρήνης με τον κόσμο και όταν προκύψει ανάγκη να είμαστε πάντα ετοιμοπόλεμοι!
Να αναδεικνύεις την ομορφιά της ύπαρξής σου και να αγαπάς με πάθος!
Φαίνεται οδυνηρός, αλλά ειναι καθαρτήριος αυτός ο απολογισμός....
Πολλά-πολλά φιλιά και αγκαλιές...
Εγώ θα προσθέσω μόνο ότι γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, έγινε κιόλας ο απολογισμός, καλή μου γοργονίτσα!
Σ'ευχαριστώ και ανταποδίδω! σμουτς, Μ.
Χμμμμ σου έγραψα όλοκληρο κατεβατό χθες αλλά τώρα δεν το βλέπω εδώ! Ελπίζω να μην το έχω βάλει σ᾽ άλλο σου post ή ακόμα χειρότερα σε άλλου το blog!
Γωγώ, καλημέρα και καλοσώρισες! Μάλλον το έχεις βάλει κάπου αλλού γιατί σε ετούτη εδώ τη σελίδα δεν εμφανίστηκε χθες κάτι δικό σου. Για ψάξε ποιόν επισκέφθηκες χθες και μετά αν θες ξαναβάλτο copy-paste! Θα περιμένω να το διαβάσω!
Ωχουουου γύρευε τώρα που το άφησα άσε που το έγραφα στην δουλειά εντελώς στην λούφα(όπως και τώρα μουχαχα!!). Τέλος πάντων σου έλεγα χθες λοιπόν ότι τυχαίνει να γνωρίζω 2 άτομα με διαβήτη και ποτέ δεν έχω πει "εμείς" και "αυτοί" ίσως γιατί αυτά τα 2 άτομα από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους είχαν διαβήτη οπότε είναι μέσα στην ζωή τους πάντα έτσι ήταν ή επειδή έτσι σκέφτομαι εγώ αν και γενικά δεν έχω δει περιέργη αντιμετώπιση από κανένα. Από την άλλη εγώ το βλέπω όπως όταν κάποιος έχει χοληστερίνη ή ασθμα ή αλεργία σε κάτι ή ακόμα μυωπία όπως έχω εγώ. Βέβαια ίσως λέω μαλακίες γιατί όποιος είναι έξω από τον χορό δεν μπορεί να ξέρει. Μπορεί...δεν μου αρέσει να είμαι απόλυτη και πόσο μάλλον σε θέματα υγείας. Πάντως εγώ έχω 7.0 βαθμούς μυωπίας και στα δύο μάτια, πολλές φορές οι φίλοι μου γελούν μαζί μου γιατί πραγματικά χωρίς τους φακούς μου δεν βλέπω τίποτα. Βασικά για μένα δεν είναι και τόσο αστείο αφού ξέρω ότι χωρίς γυαλιά ή φακούς δεν μπορώ να κυκλοφορήσω μόνη αλλά έτσι είμαι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα πρόβλημα όρασης. Όμως δεν έχω πρόβλημα με αυτό ούτε με αγχώνει μόνο μερικές φορές σκέφτομαι τι μπορεί να συμβεί αν για κάποιο λόγο χάσω κάποιο φακό ή αν γίνει κάτι στραβό ενω οδηγώ όμως αμέσως το ξεχνάω. Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι όλοι είμαστε άνθρωποι και όλοι έχουμε τις ιδιαιτεροτητές μας. Να'σαι καλά Μαριαλένα και μην μασάς δεν διαφέρεις σε τίποτα από μένα ή από οποιοδήποτε άλλο!!
Σωστηηηή...! Χάρηκα για τη γνωριμία, καλοσώρισες και ευχαριστώ για τη "μαγκιά" σου απέναντι στη ζωή. Μπράβο σου Γωγώ!
:)) Και εγώ χάρηκα...καλώς σε βρήκα. Θα τα ξαναπούμε Μαριαλένα!Καληνύχτα!
...Hi, de me ksereis apla me trabhje ayto pou egrapses gia to diabhth...me piges polla xronia pisw, otan gnwrisa mia foveri kopelia pou eixe neaniko diabhth...den meiname mono filoi kai gia to logo ayto ematha arketa dipla tis gia ton tropo zwis tis alla k gia ti simperifora pou eixan diaforoi asxetoi apenanti tis...otan tis eipa ayta pou aisthanomouna gia ekeini mou ekane edypwsi pou mou leei: ...eisai sigouros, eimai arrwsti...exw diavhth....egw apla emeina giati oxi gia tin pathisi alla giati nomize pws tha tin aperripta...
Sinithws stis pio mikres ilikies iparxoun tetoiou eidous diakriseis logw agnoias kai kakhs agwghs poy pairnoun ta paidia apo to spiti...
Nas sai kala eyxomai! Face life with pride!
Νίκο καλημέρα και ειλικρινά χαίρομαι που σε γνωρίζω με αφορμή αυτό εδώ το άρθρο! Πράγματι λέγοντας τόσο προσωπικά πράγματα για την σχέση σου με την κοπέλα που έχει διαβήτη, άγγιξες και ένα δικό μου κομμάτι στις σχέσεις.
Όταν ο σύντροφός σου, δεν φρικάρει βλέποντάς σε να κάνεις τις ενέσεις ινσουλίνης και δεν έχει πρόβλημα με τον τρόπο ζωής σου, τι άλλο θες μιλάμε! Κραυγή αγωνίας σου έβγαζε, λέγοντάς σου "μ' αγαπάς ή θα με απορρίψεις επειδή έχω διαβήτη?" Βαρύ φορτίο το να φορτώνουμε τα προβλήματά μας στην πάθηση. Αλλά βολεύει κιόλας, όσο το βλέπουμε έτσι!
Εμένα ένα θα μου μείνει αξέχαστο σε σχέση και υποσχέθηκα στον εαυτό μου έκτοτε να μην μου ξανασυμβεί. Όταν το παιδί είπε στη μαμά του ότι έβγαινε με μια κοπέλα το και το, εκείνη του είπε να με αφήσει γιατί θα του πεθάνω λέει! Και όταν φυσικά το έμαθα αυτό φαντάζεσαι την κεραμίδα που μου ήλθε τότε κατακούτελα!
Όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εσένα τέτοια πράγματα δεν πρόκειται να συμβαίνουν, είμαι σίγουρη! ;-}
Καλή αρχή στο blogging σου εύχομαι και ό,τι καλύτερο με τις σπουδές σου! Να σαι καλά, Μ.
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ! Το θεωρώ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ!
(Βρήκα πολύ και όχι λίγο χρόνο για να διαβάσω αυτό το
υπέροχο μήνυμά σου.)
Σκέψεις και «συζητήσεις» που έχω κάνει πολλές φορές με
τον εαυτό μου αλλά ποτέ ως τώρα δεν βρήκα… τη δύναμη,
τη θέληση να πω,… δεν ξέρω, να τις γράψω σε ένα χαρτί.
Με την οικογένεια θα είμαστε πάντα συναισθηματικά
δεμένες άσχετα με το εάν μένουμε μαζί τους ή όχι. Έχω
αρκετά χρόνια που δεν μένω μαζί τους (ως φοιτήτρια,
τώρα…). Αισθάνομαι όμως δεμένη. Είναι θέμα π α ι δ ι
ο ύ, θα έλεγα.
Πιστεύω ότι είναι σωστό να αποδέχεσαι τον εαυτό σου
όπως και εάν είναι, όσον αφορά τα θέματα υγείας.
Φαντάσου να μην αποδέχεσαι τον άλλον γιατί έχει
…τροφικές αλλεργίες και δεν μπορεί να φάει αυτό,
εκείνο….το άλλο! Είναι παράλογο.
Οι άλλοι όσο και εμείς δεν θα πρέπει να έχουμε ως
κριτήριο για να αποδεχθούμε τον άλλον το Διαβήτη, αλλά
εάν είναι καλός, κακός, στριμμένος κ.ο.κ.
Τα κολλήματα στις σχέσεις άστα, πάντα θα είναι τα
ίδια.
Έχω να κάνω μία παρατήρηση! Θα έπρεπε να είναι και για
προκατειλημμένους! Να μάθουμε λίγη ανθρωπιά στους
άλλους δεν β λ ά π τ ε ι !
Αυτά ….για την ώρα.
Θα τα πούμε από κοντά!
Να έχεις μία υπέροχη , χαρούμενη και δημιουργική μέρα.
Πολλά πολλά φιλάκια και μία ζεστή αγκαλιά!
...από μήνυμα που έλαβα από την αγαπητή μου φίλη και άτομο με διαβήτη επίσης, Φωτεινή στο e-mail.
Γειά σου Marialenaki, θεϊκό!!!
Ακόμα είμαι στον αστερισμό της συνάντησής μας...
Παντοτεινά σαγηνευμένος μαζί σου, εγώ, όσο και η Ελενίτσα...
ότι και να γράψω θα είναι, λοιπόν πολύ "υποκειμενικό"και ξέρω ότι δεν "γουστάρεις τα εύκολα"...
Τα λέμε Φιλιά
Post a Comment