Αποφάσεις

Αποφάσεις! Απο-φαίνομαι, δηλαδή αποφασίζω. Αναλαμβάνω δράση, παίρνω τα ρίσκα μου, αποφασίζω. Στο προηγούμενο ποστ σήμερα, δημοσίευσα τις σκέψεις ενός αγαπητού μου φίλου από την Αμερική του Rev. Thomas Lane Butts, που όταν μου το είχε στείλει το καλοκαίρι, μου άφησε μια αίσθηση προβληματισμού και το κράτησα να ανατρέξω μελλοντικά.

Ήλθε η ώρα του σήμερα και το ανέβασα όπως μου το είχε στείλει. Γιατί κατά πως λέει στο άρθρο, υπάρχουν αποφάσεις που παίρνονται a priori, προ τετελεσμένου γεγονότος δηλαδή, όπως η συμμετοχή της οικογένειας στο εκκλησίασμα της Κυριακής που αναφέρεται ή η υγιεινή διατροφή. Όμως, αποφάσεις που παίρνονται με γνώμονα την λογική, την προσευχή και την αγάπη, χρειάζονται να δαπανήσουμε μεγάλη προσπάθεια να μην αλληλοκαλύπτονται και ακυρώνονται στην εφαρμογή τους.

Δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Τις περισσότερες φορές στο κεφάλι μας επικρατεί μια σύγχυση, για το τι είναι το καλύτερο που έχουμε να επιλέξουμε. Όχι γιατί είναι δύσκολο να καταλήξουμε, αλλά γιατί τα βιώματα, κοινωνικές επιταγές, περιορισμοί, το περιβάλλον, συχνά μας προδιαθέτουν να πράττουμε το αντίθετο από αυτό που κατά βάθος επιθυμούμε.

Ο άνθρωπος που έχει εξομοιώσει αυτές τις διαδικασίες, βλέπει τα πράγματα απλά. Δεν μπαίνει σε περιττές αναλύσεις και λεπτομέρειες για να κάνει το ένα ή το άλλο στη ζωή του. Ακόμα και σε ζητήματα που ο σύγχρονος άνθρωπος βρίσκει δυσκολίες στο να τα αντιμετωπίσει, υπάρχουν κάποιοι που με αφοπλιστική απλότητα δείχνουν να ξέρουν τι κάνουν.

Άραγε ακούμε την εσωτερική μας φωνούλα (ένστικτο) όταν θέλουμε ή δεν θέλουμε κάτι ή υποτασσόμαστε στο "πρέπει" που ηχεί σαν καταδίκη στα αυτιά μας! Έχουμε το σθένος να υποστηρίξουμε την άποψή μας, τη στάση ζωής μας, χωρίς φυσικά να βλάψουμε τον πλησίον με τις επιλογές μας, αλλά και το σημαντικότερο τον εαυτό μας τον ίδιο? Ζούμε παρόντες, έχοντας συναίσθηση του που βρισκόμαστε την κάθε μας στιγμή, ή ξεφεύγουμε σε κόσμους ουτοπικούς, που προσφέρουν ασφαλές καταφύγιο από την πραγματικότητα? Παραδεχόμαστε τα λάθη μας, παρατηρούμε τον εαυτό μας σε στιγμές που φτάνουμε στα όρια και βάζουμε τα όριά μας ως προς τον αντίκτυπο που έχει η συμπεριφορά μας στους άλλους? Αγαπάμε τους άλλους και εμάς τους ίδιους όπως θα κάναμε αν ήταν η κάθε μέρα η τελευταία μας στη γη?

Μιλάμε για όνειρα, για επιθυμίες, για απωθημένα, για παράπονα, για πικρίες, για υστεροβουλίες, για πληγωμένους εγωϊσμούς. Πίσω από όλα αυτά, ένα μου μένει σαν κοινός παρονομαστής: οι αποφάσεις που παίρνουμε για να έχουμε τη ζωή που μας αξίζει, είτε το θέλουμε είτε όχι! Απο-φάσεις, δράσεις, υπερβάσεις, με τα πόδια να πατάνε στη γη και την καρδιά να τροφοδοτεί το κίνητρο να το κάνουμε. Το μυαλό, σχεδιάζει, πραγματοποιεί και όλα μαζί αποφασίζουν και όχι το καθένα ξεχωριστά, μισά και αναποτελεσματικά.

Καλό σαββατοκύριακο σε όλους! Μαριαλένα