Twinkle, twinkle little star

Twinkle, twinkle, little star,
how I wonder what you are.

Up above the world so high,
like a diamond in the sky.

Twinkle, twinkle, little star,
how I wonder what you are.
=====================================================================================

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα αστέρι στον ουρανό. Ένα τόσο δα αστεράκι, που έφεγγε εκεί ψηλά ανάμεσα σε τόσα άλλα. Του άρεσε να κρατιέται από την ουρά των άλλων μεγάλων αστεριών και να πηγαίνει βόλτα στο διάστημα, να παίζει κρυφτό με άλλα μικρούτσικα αστεράκια πίσω από τους αστερισμούς, να χαζεύει το Σύμπαν και τις χιλιάδες λάμψεις στο άπειρο.

Μια μέρα τον φώναξε το Μεγάλο Αστέρι στο σχηματισμό, ο Γερό-άστρος και του είπε πολύ σοβαρά. "Δε μου λες Αστέρη μου, εσύ πότε θα μεγαλώσεις?" Το αστεράκι μας τον κοίταξε με απορία. "Τι σημαίνει αυτό παππού?". "Σημαίνει, ξερόβηξε ο γεροαστέρης, να γίνεις μεγάλος, αυτόφωτος, αυτό σημαίνει!". Το αστεράκι έσμιξε τα φρυδάκια του στο φωτεινό του δίσκο. "Δηλαδή παππούλη, τι πρέπει να κάνω για να μεγαλώσω?" ρώτησε με απορία. "Θα πρέπει να φύγεις από το αστροχωριό, να ψάξεις να βρεις νέο μέρος στο γαλαξία, να φτιάξεις την αστροφωλίτσα σου!". "Εδώ δεν είναι καλά παππού?" αναρωτήθηκε το αστεράκι. "Αστέρη μου, άκου αν δεν ζήσεις δεν θα καταλάβεις τι είναι ζωή, γι' αυτό στο λέω...". "Ζωή, τι είναι ζωή?". "Ζωή είναι να γεμίσεις τη καρδιά με εμπειρίες αστέρακι μου, να γεμίσεις το τετράδιο της μνήμης από πράγματα και τόπους καινούργιους και μοναδικούς. Και να αφήσεις την αγάπη να υπογράψει κάθε σελίδα από το τετράδιο της ζωής σου, μωρό μου, όταν θα είσαι έτοιμος πες μου..." έκανε ο γεροάστρος και σώπασε. "Καλά, παππούλη μου, θα σου πω..." ξεροκατάπιε το αστεράκι μας και έφυγε σκεπτικό.

Πέρασαν μέρες και νύχτες αστρικές που ο Αστέρης άρχισε να αμφιβάλει για αυτά που υπήρχαν γύρω του. Κάτι μέσα του τον έκανε να σκέφτεται τις κουβέντες του σοφού γέροντα. Δεν ήθελε να παίξει ξέγνοιαστος όπως πριν, ένιωθε να τον σπρώχνει η ανάγκη του να κάνει κάτι έξω από τα συνηθισμένα. Μια μέρα το αποφάσισε και πήγε στον γεροάστρο ξανά. "Παππού, το αποφάσισα, φεύγω!" του είπε κοιτώντας τον στα μάτια. "Το αποφάσισες παιδί μου, με το καλό!". "Θα μου δώσεις κάποια συμβουλή για το ταξίδι μου?" ρώτησε ο Αστέρης. "Μόνο μια καλό μου, μόνο μια. Να σταματήσεις το ταξίδι σου όταν συναντήσεις την Αγάπη! Εκεί να μείνεις και να ριζώσεις, εντάξει?"

Και ο Αστέρης έφυγε από το γνώριμο περιβάλλον. Μια πρωτόγνωρη αίσθηση τον πλημμύριζε, πήγαινε όπου ήθελε, γνώριζε νέα μέρη στο Γαλαξία. Χαιρόταν για λίγο, όμως και πάλι μέσα του είχε αυτήν την αίσθηση της αναζήτησης. Το ταξίδι συνεχίζονταν για πόσα πολλά αστρικά έτη, που ο φίλος μας είχε χάσει το λογαριασμό! Χωρίς να το καταλάβει είχε μεγαλώσει, αλλά χωρίς να βρίσκει αυτό που έψαχνε στο Σύμπαν.

Κάποια στιγμή χαμένος όπως ήταν στην αναζήτηση, έπεσε μέσα σε μια αστρική καταιγίδα. Μα τι ήταν κι αυτό! Προσπαθούσε να κρατηθεί, μα ήταν αδύνατο, ήταν έρμαιο των κοσμικών ανέμων. Στροβιλίζονταν αδιάκοπα, ανάμεσα σε πέτρες και αστεροειδή. "Τι κάνω εδώ εγώ, που πάω?" σκέφτηκε καθώς δεν μπορούσε να ξεφύγει όπως νόμιζε. "θα φύγω, θα βρω τρόπο να φύγω από δω μέσα..." και πάλευε να μην παρασυρθεί από τη δίνη που σχηματίζοταν. Καθώς πλησίαζαν έναν πλανήτη, έβαλε όλες του τις δυνάμεις να ξεφύγει. Το μόνο που θυμόταν μετά την προσπάθεια ήταν ότι προσγειώθηκε σε μια γαλάζια θάλασσα από αέρα. Ήταν η ατμόσφαιρα, είχε πέσει στη Γη!

"Μα τι φωτεινό μέρος είναι αυτό", έκανε καθώς κοιτούσε από ψηλά. "Πω,πω, δεν έχω ξαναδεί τόσα πολλά φωτάκια σε ολόκληρο τον Γαλαξία!" είπε καθώς χάζευε τα φώτα στις 5 ηπείρους. Όμως, μέσα του ένιωθε παράξενα. Σαν να έπιανε σήματα στον αέρα. Πλησίασε φοβισμένο λίγο πιο κοντά. Άκουσε θορύβους πολλούς, αλλά όχι σαν αυτούς που ήξερε εκεί ψηλά στον ουρανό. Άκουσε για πρώτη φορά στα έτη φωτός του, κλάμα, φωνές, γέλιο, καυγάδες, τραγούδια, ομιλίες, βογγυτά, αναστεναγμούς, ψιθύρους και έστεκε απορημένο. "Μα τι κόσμος είναι αυτός, παράξενος!" Κατέβηκε λίγο πιο κάτω και είδε στεριές και θάλασσες, βουνά και πεδιάδες. Εκεί αντίκρυσε, δάση και λίμνες, εργοστάσια και ερήμους, αυτοκίνητα, σπίτια πολλά και δρόμους να χαράζουν απ' άκρη σ' άκρη τη γη. Τα πλάσματα στη γη κινούνταν ασταμάτητα. Βόμβος παντού! Ζαλίστηκε το αστεράκι μας, "μα τι κόσμος είναι αυτός?".

Έστεψε το βλέμμα του προς τον ουρανό, θυμήθηκε το σπίτι του στο Γαλαξία, τα λόγια του γεροαστέρη... "Να μη σταματήσεις το ταξίδι σου, αν δεν βρεις την Αγάπη...!" Μα τι στο καλό ήταν αυτή η αγάπη, άραγε υπήρχε εδώ που είχε φτάσει? Αποφάσισε να περιδιαβεί αυτόν τον πολύβουο πλανήτη και μετά να συνεχίσει το ταξίδι του στο σύμπαν.
Εκεί που τριγύριζε, άκουσε κάτι που το έκανε να σταθεί. Ήταν μια γλυκιά φωνή που φώναξε το όνομά του "Αστέρι μου!" Που στο καλό ακούστηκε, ούτε και ήξερε. Στάθηκε ξαφνιασμένο. Η φωνή ξανακούστηκε και τον ξαναφώναξε: "αστέρι μου!". Ένιωθε πως μια δύναμη τον τράβαγε προς τα κάτω, άνοιξε τα χέρια και αφέθηκε στο κάλεσμα.

Έφτασε στη γη. Ο ουρανός πια κοίτονταν από πάνω του, μαύρος γεμάτος με χιλιάδες φωτάκια. Αντίκρυσε δυό ανθρώπινα όντα, το μεγαλύτερο κρατούσε στην αγκαλιά του το μικρότερο και του μιλούσε τρυφερά. "Αστέρι μου" είπε η μάνα στο παιδί καθώς το κρατούσε στα χέρια της για να το κοιμήσει. Το μωράκι την κοιτούσε γαληνεμένο. Ο Αστέρης δεν είχε ξανανιώσει έτσι ποτέ πιο πριν! Μια περίεργη ζεστασιά τον πλημμύρισε. Ένα διάπλατο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του, τους κοιτούσε εκστασιασμένος. "Αγάπη μου, μωρό μου, ζωή μου όλη", έλεγε η μανούλα στο μονάκριβό της σπλάχνο. "Σ' αγαπώ..." Ο Αστέρης δεν άργησε να καταλάβει πως το ταξίδι του είχε τελειώσει. Ώστε αυτή εδώ ήταν η αγάπη που έψαχνε! Για φαντάσου...!

Πήρε φόρα και όσο πιο ήσυχα μπορούσε μπήκε μέσα στη ψυχή του μωρού, σαν μια πνοή του ανέμου. Τα ματάκια του βρέφους άστραψαν με μια λάμψη μοναδική. Τώρα πια ο Αστέρης είχε βρεί αυτό που έψαχνε αδιάκοπα, την Αγάπη!

(c) Μαριαλένα, 27/09/2006



Υ.Γ. Το παραμύθι αυτό το αφιερώνω σε έναν τρίχρονο φίλο, τον Γιώργη. Τόσο ο μπαμπάς του, όσο και εκείνος ξέρουν το γιατί. Τους ευχαριστώ που μου επέτρεψαν να νιώσω και να εμπνευστώ από την αγάπη τους...!