Δικαίωμα

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Ερμηνευτές: Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Δήμητρα Γαλάνη

Και δικαίωμα
δεν έχω πια να σ’ αγαπώ
το στερέωμα της μοναξιάς μου
θαν’ αυτό.

Να σ’ αγκαλιάζω μια φορά
ούτε με φτάνει κι ούτε μ’ αφορά
κάποτε θέλαμε κι οι δυο
Μα τώρα πια
σε θέλω για τον εαυτό μου.

Και δικαίωμα δεν έχω πια να σ’ αγαπώ.
Και δικαίωμα
δεν έχεις πια να με κρατάς
στο μεσαίωνα της λογικής σου
να με πας

Παράξενα γυρίζει το μυαλό μου σήμερα. Η ευφορία της χθεσινής ημέρας, έδωσε τη θέση της σε αυτούς εδώ τους στίχους, όχι κατ' ανάγκην γιατί συμβαίνει κάτι, αλλά γιατί ήλθαν και σιγοψυθυρίζονται μέσα μου από μόνοι τους. "Και δικαίωμα..." τραγουδά η θεϊκή φωνή της Άλκηστις ή της Δήμητρας με τα λόγια τα απέρριτα της Λίνας Νικολακοπούλου.

Με πυροδότησε να γράψω αυτό το σημείωμα η αντίδραση μιας φίλης στο τηλέφωνο σήμερα. Τα χει με την μοναξιά της και χάνεται μέσα σε αυτή. Θυμάμαι πως έτσι ήμουνα και γω κάποια χρόνια πριν. Αβάσταχτες οι μέρες και οι νύχτες που περνούσαν χωρίς νόημα, τα δάκρυα συντρόφευαν τον ύπνο μου και ένα μεγάλο "γιατί" υπήρχε παντού. Τότε δεν με ήξερα όσο τώρα, μάλλον δεν με άκουγα, δεν με καταλάβαινα. Εικοσικάτι και χανόμουν μέσα στο τίποτα. Ξέρω τι περνάς καρδούλα μου, ξέρω τι είναι να σου φταίνε όλα και κύρια ο εαυτός σου, ξέρω τι είναι να αναζητάς την ευτυχία και αυτή να σε προσπερνά ξώφαλτσα ή έτσι να νομίζεις ότι συμβαίνει. Ξέρω τι σημαίνει να περνούν άδειες οι νύχτες χωρίς ένα χάδι, ένα φιλί, ένα σ'αγαπώ για να γεμίσει η ψυχούλα σου με λίγη τρυφερότητα που τόσο πολύ σου χρειάζεται...

Λέμε στη θεωρία πως αυτά πηγάζουν από μέσα μας και αν είσαι γεμάτος βγαίνει και απέξω σου και άλλα τέτοια. Μα βρε παιδιά, είναι δυνατόν αυτά τα βασικά για την συναισθηματική μας ισορροπία, το χάδι, το φιλί, η αγκαλιά, η αίσθηση της πλήρωσης αυτής της ανάγκης μας να προέρχεται και να εκπληρώνεται μόναχα από μας τους ίδιους? Αν είναι δυνατόν, δεν μπορώ να το καταλάβω... Δλδ, και συγχωρέστε με για την απρεπή έκφραση που θα χρησιμοποιήσω τώρα, θα πρέπει να προσφεύγουμε στην αυτοϊκανοποίηση σαν τα εφηβάκια που τώρα γνωρίζουν το σώμα και τις ανάγκες του, για να νιώσουμε κάτι? Ε, όχι, ούτε αυτό το δέχομαι!!! Άλλο το ένα και άλλο το άλλο, να μη μιλήσω για την φυγή στον εικονικό κόσμο του διαδυκτίου, αναζητώντας να γεμίσει το κενό με άλλη μια ψευδαίσθηση.

Την ΕΠΑΦΗ έχουμε ανάγκη, την ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ, την ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, την ΑΠΟΔΟΧΗ, την ΧΑΡΑ, την ΑΓΑΠΗ δηλαδή και όχι κατά κύριο λόγο όλα τα άλλα τα υποκατάστατα που κάνουν τις μέρες και τις νύχτες μας να περνούν ανεπαίσθητα και μελαγχολικά. Μακάριοι όσοι τα έχουν και τα διαφυλάττουν στη ζωή τους, γιατί είναι κατάκτηση ζωής. Για τους υπολοίπους που προσδοκούν να τα βιώσουν, βάλτε το σκοπό στη ζωή σας και αναζητήστε τα!


picture by Forever Friends

Καλό σαββατοκύριακο, ηλιόλουστο και ανθρώπινο να έχουμε, Μαριαλένα