Φαιά ουσία

(Η σημαία για την οποία άλλα "κορόϊδα" πεθαίνουν και άλλοι "λεβέντες" την καίνε γιατί έτσι γουστάρουν!)

Παρακολούθησα από τις ειδήσεις προχτές το βράδυ, τη κηδεία του αεροπόρου Κώστα Ηλιάκη στα Χανιά. Χθες το μεσημέρι μίλησα με τον πατέρα μου, παλιό αεροπόρο, στο τηλέφωνο. Είπαμε για την κηδεία, μου εκμυστηρεύτηκε πως ευρέθη λίγη από τη φαιά ουσία του Ηλιάκη στο σωσίβιό του και αυτή ετάφη στο νεκροταφείο. Μου είπε πως η εκκλησία της Κρήτης τον ανακύρηξε εθνομάρτυρα και εκεί συγκινηθήκαμε και οι δυό, η φωνή μας έσπασε και με κόπο συγκρατήσαμε τα δάκρυά μας.

Είδα τη φωτογραφία του που την κρατούσαν οι δικοί του καθώς όδευαν να τον ενταφιάσουν. Και είδα έναν νέο άνθρωπο γεμάτο ζωή να στέκεται με την στολή του, μπροστά από ένα αεροπλάνο και να χαμογελά. Αντίκρυσα στις ειδήσεις ένα φέρετρο με ίχνη από αυτό που ήταν μέχρι τον θάνατό του, ο Κώστας ο Ηλιάκης.

Θυμάμαι το 1996 στα γεγονότα των Ιμίων, όταν κατερίφθη το ελικόπτερο με τους τρεις ήρωες, πόσο είχα πάλι συγκλονιστεί. Τρία νέα παιδιά που χάθηκαν στη θάλασσα του Αιγαίου, για ένα στημένο παιχνίδι εξουσίας των πολιτικών δύο χωρών και μίας υπερδύναμης. ΄Όπως συνέβη και με τον αδικοχαμένο Σολωμό Σολωμού στην Κύπρο μετέπειτα.

Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι μεγάλωσα με τα ιδεώδη της Πατρίδας, της Θρησκείας και της Οικογένειας (χωρίς ευτυχώς οι γονείς μου να είναι χουντικοί ή συμπαθούντες), αλλά μεγαλώνοντας σε στρατιωτικό περιβάλλον, η ευαισθησία μου για αυτούς τους αφανείς ήρωες είναι τεράστια. Γιατί πέθαναν?

Για την Πατρίδα, για την Ελευθερία, για την Προάσπιση του Δικαιώματος να είμαστε αυτεξούσιοι και όχι υποταγμένοι, πέθαναν όλοι τους. Υπερασπίζοντας τα Πάτρια εδάφη, αυτά που και τόσοι άλλοι Λεωνίδες και Ίκαροι έχουν δώσει το αίμα τους, για να είμαστε εμείς οι "Έλληνες" σήμερα ένα κράτος σύγχρονο και ένα ελεύθερο έθνος.

Άφησες την τελευταία σου πνοή ήρωα Ηλιάκη μαχόμενος για την πατρίδα σου, τη πατρίδα μας, υπερασπίζοντας με την ζωή σου την ίδια, τον αέρα του Αιγαίου κοντά στη Κάλυμνο. Δεν ξέρω και δεν θέλω να ξέρω, όταν σε έμβολισε ο Τούρκος αεροπόρος πως ένιωσε, αερομαχώντας με τον "εχθρό". Δεν ήταν παιχνίδι ηλεκτρονικό ή προσομοιωτής πτήσης η μονομαχία σας, ήταν πραγματικότητα δυστυχώς και τα θύματα έπεσαν υπέρ πατρίδος. Ήθελες να πεθάνεις, είχε έλθει η σειρά σου να φύγεις έτσι? Εσύ έσβησες ακαριαία καθώς σε χτύπησε στην άτρακτο...

Τι να τις κάνω τις νίκες στο ποδόσφαιρο, τους διαγωνισμούς τραγουδιών και τα λοιπά ευτράπελα στη καθημερινότητά μας, όταν εσείς παλληκάρια μου στέκεστε άγρυπνοι φρουροί των συνόρων μας για να απολαμβάνουμε όλοι μας το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας, βυθισμένοι στη νιρβάνα μας! Εσείς είστε τα άξια παραδείγματα αυτοθυσίας και τίποτα δεν μπορεί αυτό να το αντικρούσει. Ούτε για τα φράγκα, ούτε για τη μαγκιά, ούτε για τη λόξα του καθενός υπηρετείτε την πατρίδα σας. Παιδιά της διπλανής πόρτας είστε, τα αδέλφια μας, οι γονείς μας, οι άντρες μας, με όνειρα και φιλοδοξίες. Αν ζήσετε, θα πάρετε τα γαλόνια και τη σύνταξη, αν όμως η τύχη σας επιφυλάσσει να πέσετε υπέρ πίστεως, οι ουρανοί και οι θάλασσες και οι απόκρυμνες βουνοπλαγιές, είναι ο τύμβος σας!

Τιμή στον Ήρωα Κώστα Ηλιάκη που πέθανε για να ζούμε εμείς. Η θάλασσα που σε δέχτηκε και οι ουρανοί που φιλοξενούν τη ψυχή σου από δω και μπρος, ας είναι γαλήνιοι και να σου θυμίζουν τι άφησες πίσω σου σε αυτή τη ζωή, την οικογένειά σου, τα δύο μικρά παιδιά σου, την απαρηγόρητη σύζυγό σου, τη ζωή σου την ίδια.

Την επόμενη φορά που θα αντικρύσετε κάποιον βαθμοφόρο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, σεβαστείτε τη στολή που φοράει, γιατί κάθε γαλόνι και κάθε εύσημο που παίρνει και κοσμεί το στήθος του, είναι κεντημένο με χρυσή κλωστή και το αίμα των αδικοχαμένων συναδέλφων του που θυσιάστηκαν για την ΕΛΛΑΔΑ βρε γαμώτο!

Κώστα Ηλιάκη, είσαι πια ήρωας και ας μην το δίαλεξες! Είσαι αθάνατος, γιατί στο ωφείλουμε. Είσαι άνθρωπος, με το άλφα κεφαλαίο. Είσαι Έλληνας και ως τέτοιος πέθανες!

(c) Μαριαλένα, 02/06/2006 (το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να γράψω αυτά τα λόγια, ήρωα Ηλιάκη, αιωνία σου η μνήμη).