Και ρώτησα τον Δάσκαλο... για τον φόβο

ΦΟΒΟΣ

-Δάσκαλε, Δάσκαλε, ντρέπομαι. Σε έχω δίπλα μου κι όμως φοβάμαι.
-Μην ντρέπεσαι, παιδί μου. Όλοι οι άνθρωποι κάποτε φοβόμαστε. Αυτή τη στιγμή, εσύ μπορεί να έχεις εμένα δίπλα σου, αλλά δεν έχεις τον εαυτό σου. Γι’ αυτό φοβάσαι. Εγώ ξέρω ότι βρίσκεσαι στο δρόμο της ανάπτυξης. Αλλά γιατί τόση προσπάθεια, τόση αγωνία, τόση σκέψη? Γιατί έχεις δυσκολέψει την πρόσβαση στον εαυτό σου?
-Γιατί φοβάμαι, Δάσκαλε. Φοβάμαι τον εαυτό μου. Φοβάμαι τη ζωή.
-Καταλαβαίνω, παιδί μου. Να θυμάσαι, όμως, πάντα ότι, αν και δεν είναι εύκολη η ζωή, μόνο αν τη ζούμε εύκολα, μπορούμε να έχουμε πρόσβαση στη δυσκολία της. Αλλιώς γίνεται αξεπέραστα δύσκολη.
-«Πρόσβαση?» Τι πάει να πει «πρόσβαση», δάσκαλε?
-Θα πει ότι μπορείς να την αντιμετωπίσεις, να την χειριστείς και ίσως να αλλάξεις τον τρόπο που τη βλέπεις. Η ζωή έχει πίκρες. Αλλά μόνο όταν τη ζούμε γλυκά, μπορεί να έχουμε πρόσβαση στη γλύκα της. Η ζωή είναι τεράστια. Αλλά μόνο όταν προχωράμε με μικρά έργα, με μικρές χειρονομίες, με μικρές σκέψεις, μόνο τότε μπορούμε να έχουμε πρόσβαση στο μεγαλείο της.
Κι όμως, εμείς οι άνθρωποι, όλοι επιθυμούμε, λες και είμαστε μάγοι, να κάνουμε τεράστια έργα. Όταν, όμως, αυτά τα τεράστια έργα έχουν στόχο το κέρδος και την δόξα, μόνον στην αρχή κάνουν τη ζωή μας καλύτερη. Κι ύστερα υποφέρουμε από τα ίδια τα έργα μας.
-Κι όμως πρέπει να υπάρχουν μεγάλα έργα που δεν δημιουργούν προβλήματα. Γιατί σε έχω ακούσει να θαυμάζεις κάποια από αυτά.
-Ναι, παιδί μου. Γιατί αυτά τα μεγάλα έργα έχουν γίνει από ανθρώπους που κύριο στόχο είχαν την προσωπική τους ανάπτυξη. Κι αυτά τα έργα τους, η δημιουργία τους, υπηρετούν την ανάπτυξη αυτή.
-Και πως καταλαβαίνουμε τη διαφορά, Δάσκαλε?
-Από την αίσθηση πληρότητας, παιδί μου. Από αυτή τη θαυμάσια αίσθηση πληρότητας.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού Κισατζεκιάν «Και ρώτησα το Δάσκαλο…», Εκδόσεις Καφέ Σχολειό, Αθήνα 2001