Σκέψεις δίχως νόημα και σημασία

Το Μαριαλενάκι από χθες βράδυ έχει υπερευαισθήσιες... Έπεσε για ύπνο αργά αφού έγραψε ένα ποίημα για κάποια μάτια όμορφα που την ενέπνευσαν, όχι κατ' ανάγκην πραγματικά, έβαλε στο cd αγαπημένα της τραγούδια από τον Αντώνη Ρέμο, που μιλούν για πόθο, για έρωτα, για αγάπη, τα τραγούδησε για μια ακόμα φορά και ξάπλωσε με έναν βαθύ αναστεναγμό πριν αποκοιμηθεί και ξεχαστεί από την πραγματικότητα.

Ξύπνησε νωρίς αν και δεν της έφτασε ο ύπνος, ξανάβαλε αγαπημένες μουσικές και καθώς ντυνόταν για τη δουλειά άνοιξε τη μπαλκονόπορτα να μπει φως και ήλιος και καθαρός αέρας. Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη της έλεγε για τις θάλασσες που της μοιάζουν όταν πνίγουν τις αγάπες στο βυθό τους και κείνη έβρισκε τα λόγια αυτά τόσο πολύ αληθινά...

Ήρθε στη δουλειά, άνοιξε τον υπολογιστή της, κοίταξε την αλληλογραφία της, πόσταρε τα κειμενάκια της και ασχολείται με τα εργασιακά της ανόρεκτα. Της ήρθε και έγραψε ένα ακόμα ποίημα για έναν έκπτωτο άγγελο καθώς έπινε τον καφέ της ημέρας που θα το ανεβάσει αύριο στη σελίδα των ποιημάτων. Έβαλε να παίζει στον υπολογιστή Πέγκυ Ζήνα με το άλμπουμ Ματώνω. Θυμάται τα περσινά της που με αυτά τα καψουροτράγουδα ξεπερνούσε έναν δύσκολο χωρισμό το καλοκαίρι του 2005 και πισωγυρίζουν οι αναμνήσεις σε στιγμές ερωτικές και συντροφικές, που όσο πάνε και ξεφτίζουν στη μνήμη. "όταν πέφτει ένα αστέρι"...

Θέλει να την κάνει για άλλα, να χαθεί και από τον ίδιο της τον εαυτό, να ξεφύγει από την απόγνωση που την κυριεύει όταν έρχεται σε επαφή με το συναίσθημά της... Τρελλαίνεται, δεν αντέχει να πονάει έτσι, όχι για κανέναν άλλον άνθρωπο, αλλά για αυτήν την ίδια. Γράφει όμορφες λέξεις, πλάθει εικόνες, ταξιδεύει σε κόσμους φανταστικούς, μα γαλήνη πουθενά. Εδώ είναι η Κόλαση και ο Παράδεισος μωρό μου, κατάλαβέ το. Σε χάνω, σε χάνω, ...μ' ακούς?

Γράφει αυτές τις σκέψεις μόνο και μόνο για να εκτονωθεί, λες και η Πύθος των Δαναϊδων γεμίζει ποτές με το τίποτα, το απόλυτο τίποτα!
Αχ, σε χάνω, σε χάνω, μ' ακούς? Σύνελθε!!!
Δεν θέλω, παράτα με..., άσε με να κάνω λάθος, δε γουστάρω να σωθώ, παράτα με!
Μην το κάνεις αυτό καρδούλα μου σε παρακαλώ, μη, γιατί τόση αγωνία γιατί...?
Άσε με δεν μπορώ πια, δεν μπορώ, βαρέθηκα, κουράστηκα, δεν μπορώ άλλο...

Ώρα να γυρίσει στις υποθέσεις που έχει να διεκπεραιώσει για σήμερα στο γραφείο. Έξω ωρύονται διαδηλωτές σε συλλαλητήριο και ησυχία μηδέν. Πίνει μια γουλιά καφέ ακόμα και επιστρέφει στην πραγματικότητα, μόνον που η "άλλη" πραγματικότητα είναι πάντα παρούσα.

Η ζωή συνεχίζεται... πάμε παρακάτω. Το βράδυ έχουμε έξοδο, πάμε παρακάτω!

Update: Τώρα ακούγονται στα ηχεία παλιά αγαπημένα της Αλεξίου και μας ρίξανε και δακρυγόντα για να διώξουν τους διαδηλωτές, πλακώσαν και τα ΜΑΤ. Τρέχουν μύτες και δακρύζουν μάτια στον 3ο όροφο. Μια χαρά πάμε... "Να μου το πεις το σ' αγαπώ και πάλι, να μου το πεις, η αγάπη είναι ζάλη".