Και ρώτησα τον Δάσκαλο...

ΣΥΓΧΥΣΗ

-Δάσκαλε, έχω σύγχυση. Η ζωή βαραίνει στους ώμους μου. Αναζητώ ανακούφιση. Ζητώ να μ’ αγαπάνε. Αλλά, αφού είμαι φτωχός και ανεπαρκής, πως μπορώ να σκεφθώ ότι αξίζω να αγαπηθώ? Νιώθω μικρός, μια πηγή πόνου και συνειδητά ή ασυνείδητα, θέλω να χάσω τον εαυτό μου. Καταφεύγω στη φαντασία, δημιουργώ παραμύθια στα οποία βλέπω ότι είμαι κάτι σημαντικό κι ωραίο για να απαλύνω τη ψυχή μου.
Αναζητώ εκείνη τη στιγμή που προσφέρει την κατάσταση ευτυχίας, που έρχεται μόνο όταν δεν είμαι ο εαυτός μου. Γυρεύω μέσα διαφυγής, το κάνω σημαντικά και τότε αυτά γίνονται οδυνηρά προβλήματα της ζωής μου.
Και παιδεύομαι κι όλο προσπαθώ και το μόνο που καταφέρνω είναι να με απορρίπτουν.

-Γιατί παιδί μου, δεν αγαπάς εσύ τον εαυτό σου? Γιατί διάλεξες να πεθάνεις?
Σκέψου ότι όλα στη φύση γεννιούνται από αγάπη, από έρωτα. Έτσι ξεκινά η δημιουργία, η κοσμογονία. Και συ ανήκεις στη φύση. Από έρωτα έχεις γεννηθεί. Κι η φύση ερωτεύεται χωρίς προσπάθεια, επειδή είναι ελεύθερη. Κι είναι ελεύθερη γιατί αποδέχεται αυτό που είναι.
Παρακολούθησε τη καρδιά και τον νου σου με προσοχή και ξεσκέπασε τους κρυφούς δρόμους της επιθυμίας. Η αγάπη και ο έρωτας δεν πηγάζουν από τον νου. Είναι εντελώς ανεξάρτητα από την σκέψη. Ο νους, η σκέψη, δεν γεννάει αγάπη, δεν γεννάει ομορφιά. Μόνον όταν τα πράγματα του νου δεν ταράζουν την καρδιά μας, τότε μόνο αναβλύζει η αγάπη.
Κι όταν έτσι ελεύθερα κι αυθόρμητα αγαπήσεις έναν άνθρωπο, τότε ανακαλύπτεις πως αγαπάς τον κόσμο ολόκληρο. Και τότε δεν είναι ούτε ένας, ούτε πολλοί. Υπάρχει μόνο η αγάπη. Και τότε και μόνο τότε, γνωρίζουμε την ευλογία και την χαρά της.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού Κισατζεκιάν «Και ρώτησα το Δάσκαλο…», Εκδόσεις Καφέ Σχολειό, Αθήνα 2001